|
Ο πνευματικός προσανατολισμός της ζωής απαιτεί αφαιρετική σκέψη, γενίκευση, αμεροληψία – με την κυριολεξία της ελληνικής λέξης –, έρευνα για την αρχή της γνώσης και έναν
επαρκή σκοπό.
Η έρευνα για τα κοινά γνωρίσματα των πραγμάτων επίσης απαιτεί γενίκευση. Δεν είναι εύκολο να απαντήσουμε πού είναι το τέλος του κόσμου στο χώρο ή στο χρόνο. Όταν κάποιος αναζητήσει το σκοπό της γνώσης, τότε
πάλι πέφτει σε μια απορία όπως όταν αναρωτηθεί για την αρχή και το τέλος του κόσμου. Παραδόξως δεν είναι τόσο εύκολο όσο πιστεύουμε να
απαντήσουμε ποιος είναι ο σκοπός του σκοπού, πότε η γνώση μας είναι αρκετή και τι θέλουμε να επιτύχουμε με τη γνώση. Επαρκή αιτία για τα
πράγματα δεν γνωρίζουμε, επαρκή σκοπό για τη ζωή δεν γνωρίζουμε, επαρκή γνώση για τον κόσμο δεν έχουμε και συμπτωματικά εμείς δεν έχουμε
αρκετή αυτογνωσία ούτε είμαστε αυτοτελείς. Αν όμως
επιμείνουμε σε αυτή την ορθολογική αναζήτηση χωρίς η σκέψη μας να σταματήσει πάνω σε ένα πράγμα που το επιλέγουμε και το ξεχωρίζουμε, τότε
απροσδόκητα ξεκινάει μια έρευνα που δεν περιορίζεται σε κανένα πεδίο από αυτά των ξεχωριστών επιστημών.* Θα διαπιστώσουμε ότι η γνώση μας ξεκινάει από αυτόν που ερευνά και σκέφτεται, δηλαδή από τον εαυτό μας. Θα
συνειδητοποιήσουμε ότι αντί να ψάχνουμε μακριά και χωρίς τέλος για το τέλος του κόσμου ή για το σκοπό της γνώσης, η έρευνα
απλοποιείται όταν περιοριστεί στον ίδιο τον εαυτό μας και αναρωτηθούμε τι είναι η γνώση και τι είναι η ζωή. Έτσι κάπως παράδοξα θα
αφαιρέσουμε από τη σκέψη μας ένα πλήθος πραγμάτων και γεγονότων και ένα πλήθος από πληροφορίες για τα ξεχωριστά πράγματα.
Θα εκπλαγούμε που έτσι γρήγορα, με καθαρισμό της σκέψης και με αφαίρεση πληροφοριών, το μυαλό θα αποδεσμευτεί από άχρηστες πληροφορίες
και γνώσεις, από παραπλανητικές σκέψεις και από πολλές πλάνες. Όμως μια πλάνη είναι η πιο συχνή επειδή είναι σύμφυτη με την
πληροφορία για την επιβίωση και με τη γνώση: Είναι η πλάνη ότι έχουμε αρκετή
γνώση και ότι το αποτέλεσμα είναι βέβαιο, το μοναδικό και το τελικό και η ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να έχουμε τέτοια γνώση.
Η ορθολογική σκέψη αποκαλύπτει την ανεπάρκεια των αισθήσεων και της γνώσης (για την ικανοποίηση του πνεύματος).
>>>
Σημείωση
* Αυτή η έννοια της "αμερόληπτης αναζήτησης" ήταν ο πρώτος
όρος στη μέθοδο του συγγραφέα όταν αυτός ξεκίνησε να διατυπώνει τις σκέψεις και τις απορίες του (στη δεκαετία του 1980).
|
ΚΟΣΜΟΝΟΜΙΑ: Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΕΠΙΣΤΗΜΗ:
ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ + ΕΣΩ/ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ |
- |
Στην προσπάθεια του συγγραφέα, η πρώτη διαίρεση για
την παρουσίαση των σκέψεων για την αρχή και το σκοπό της γνώσης (όπως και της ζωής) είναι αυτή που ακολουθεί:
>>> Γνώση, σκέψη και αίσθηση. Για τη συνέπεια στη σκέψη, για τη διαχείριση και την αξιοπιστία της γνώσης. Η γνώση με άγνοια για τον ευρύτερο κόσμο
πλησιάζει στη φαντασία. Η πιο στενή σχέση μεταξύ ψυχής, συμπεριφοράς και νόησης. (Μέρος πρώτο και εισαγωγή στη διανοητική/πνευματική ηθική).
>>> Η πνευματική στροφή. Η ρυθμιστική δύναμη της σκέψης για την
ανθρώπινη ζωή και συμπεριφορά και η αξεχώριστη σχέση τους. Η αρχή της ηθικής και η πνευματική σχέση του ανθρώπου με τον εαυτό του. Η πλάνη,
η άγνοια, οι ανακρίβειες και τα κενά στη σκέψη, η βεβαιότητα και η αμφιβολία συνδέονται διαρκώς με ψυχολογικές αντιδράσεις και με τη
συμπεριφορά, στο άτομο και ομαδικά. Ο διαχρονικός ρόλος της ηθικής (με την πνευματική ρύθμιση της ζωής) για τις ανθρώπινες σχέσεις και για την
προσωπικότητα. Οι πρώτες σκέψεις και παρατηρήσεις για την (πνευματική) ηθική πριν από την έρευνα του φυσικού κόσμου και χωρίς την έννοια
του Θεού. (Μέρος δεύτερο).
>>> Κόσμος και ύλη, ζωή και άνθρωπος. Σκέψεις και παρατηρήσεις για την
ηθική (για την πνευματική ρύθμιση της ζωής) μετά από την έρευνα του φυσικού κόσμου. Η πνευματική ηθική έτσι αποδεικνύεται παγκόσμια και μπορεί να προσδιοριστεί με το
επίθετο «κοσμολογική» ηθική. Για τον προορισμό και το νόημα της ζωής και για τη σχέση της ζωής με την ύλη. Αποδεικνύεται ότι οι φυσικοί νόμοι
(ρυθμιστικές σχέσεις) που ρυθμίζουν εξωτερικά τα φαινόμενα και διατηρούν τον κόσμο επιβάλλονται με άμεσο/εσωτερικό τρόπο από την ύπαρξη του
συνόλου του κόσμου και όχι από την περιστασιακή σύνδεση των μερών. (Μέρος τρίτο).
>>> Άνθρωπος και κοινωνία. Ο πνευματικός προσανατολισμός (ηθική) για
την κοινωνία και για το ρόλο του κράτους. Η σχέση της παγκόσμιας Ηθικής του εσωτερικού προσανατολισμού με τη δικαιοσύνη, με την
εμπιστοσύνη, με τις πολιτικές
επιστήμες και με την οργάνωση της κοινωνίας. Οι πνευματικές αδυναμίες συνολικά, η έλλειψη των ηθικών αξιών και η υλιστική άποψη για τον
κόσμο γίνονται πιο φανερά όταν οι άνθρωποι συνεργάζονται, γίνονται μέλη μιας ομάδας, υποκινητές και υποστηριχτές και τελικά από τις
συνέπειες στην οργάνωση της κοινωνίας. (Μέρος τέταρτο).
<•> Περισσότερα στα βιβλία
|
|
ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ
