20. Η πληροφορία, η σκέψη και η γνώση προσαρ­μόζονται για την επι­βίωση, χωρίς κι αυτό να είναι ένα βέβαιο αποτέλεσμα

Από την επιλεκτική παρατήρηση των πραγμάτων σε συνδυασμό με τις πνευ­ματικές αδυναμίες στη σκέψη και στην επι­κοινωνία των ανθρώπων, εύκολα εξά­γεται το συμπέρασμα ότι οι άνθρω­ποι ζουν περισ­σότερο με τη φαντασία τους και ότι τη συγχέουν με την πραγ­ματικότητα. Ο άνθρωπος είναι εξαναγ­κασμένος να σκέφτεται και να μιλάει για πράγματα τα οποία δεν είναι παρόντα μπροστά στα μάτια του ή στα αυτιά του. Η ανθρώπινη ψυχή και ζωή αλλάζει και η συμπεριφορά καθορίζεται με σκέψεις για πράγματα και γεγονότα που ο άνθρωπος δεν έχει αντιληφθεί (από τα δικά του αισθητήρια όργανα). Πολλά από τα πράγματα και τα γεγονότα δεν είναι διαρκώς στις αισθήσεις του, πολλά τα φαντάζεται και πολλά τα περιγράφει με κακή χρήση της γλώσσας. Ωστόσο, η επιβίωση δεν είναι εξα­σφαλισμένη και η ανάγκη για δράση με σκοπό την επιβίωση φαίνεται πώς είναι μια φυσική διαδικασία που εξαναγκάζει γενικά τη ζωή να αντλεί και να αξιοποιεί τις πληροφορίες που χρησιμεύουν για την επι­βίωση. Η δράση για την επιβίωση "προσγειώνει" τη ζωή. Ωστόσο οι άνθρωποι παρα­σύρονται από τις ανεξάν­τλητες πληροφορίες, όσο και από τα δια­νοητικά λάθη και τη φαντασία τους και ο καθένας μπορεί να έχει μια εντελώς διαφο­ρετική (αταίριαστη και φανταστική) αντί­ληψη του κόσμου. Οι άν­θρωποι παρα­σύρονται από τις πληροφορίες, τις σκέψεις και τη φαντασία τους (ψυχο­λογικά και σωματικά) και δεν μπορούν ούτε να συνερ­γαστούν και να επι­κοινωνήσουν. (Δεν είναι τυχαίο ότι δεν μιλούν όλοι την ίδια γλώσσα!). Φυσικά για τη δική τους επιβίωση με τις δικές τους επιλογές οι άνθρωποι εμποδίζουν συνειδητά ή χωρίς επίγνωση τη συλλογική προσπάθεια για την επιβίωση όλων των ανθρώπων και η σκέψη τους εστιάζεται στις ανθρώπινες σχέσεις. Η αίσθηση γνώσης, βεβαι­ότητας στην πλη­ροφορία και ικανο­ποιητικής αντί­ληψης και η υπερεκ­τίμηση των ικανο­τήτων συν­δέονται με την τερά­στια άγνοια που τα βιο­λογικά σώματα έχουν για τον κόσμο. Η άγνοια του κόσμου που έχουν τα ζώα και οι άνθρωποι συνδέεται με το φαι­νόμενο ότι το μεγα­λύτερο ποσο­στό του κόσμου (και όσων μπορούν να υπάρξουν) λείπουν από τη νόηση τους. Κάτι που δεν το βλέπεις και δεν το σκέφτεσαι και δεν τραβά την προσοχή σου δεν προκαλεί εντυ­πώσεις, ούτε απορίες. Έτσι η προσοχή επι­κεντρώνεται στις βιο­λογικές ανάγκες και στη δική σου ξε­χωριστή ζωή...