Η ορθολογική έρευνα μέσα από συνοπτικές σκέψεις και γενικές αρχές (με αφαίρεση πληροφοριών και αμεροληψία) μπορεί να δώσει
απαντήσεις σε απορίες που έχουν εκτιμηθεί ως οι πιο δύσκολες ή χρειάστηκαν τυχαίες παρατηρήσεις και ανακαλύψεις και σε
διαφορετικούς αιώνες της ιστορίας. Αν ο συγγραφέας δίνει τέτοιες απαντήσεις από τη δική του ερευνητική προσπάθεια, αυτό δεν το
επιτυγχάνει
από την εξειδίκευση του,
ούτε από το εκπαιδευτικό του επίπεδο,
ούτε
από τον υψηλό δείκτη νοημοσύνης,
ούτε από το διάβασμα πολλών βιβλίων,
ούτε από όλα αυτά μαζί.
Η έρευνα με σκέψη που δεν περιορίζεται σε κανένα ξεχωριστό πράγμα (με αφαίρεση πληροφοριών και όχι με εξαντλητική έρευνα ενός πράγματος) είναι α-μερόληπτη και ορθολογική έρευνα και ξεκινάει χωρίς τις σπάνιες
ικανότητες ενός ερευνητή. Αυτή είναι μια έρευνα μέσα στις σκέψεις και στις λέξεις (οι οποίες ήδη περιέχουν αρκετή πληροφορία από την
περιστασιακή εμπειρία πολλών ανθρώπων). Η πραγματικότητα και η γνώση που απομένουν μέσα στη σκέψη μας, όταν αφαιρέσουμε τις
φαντασιώσεις, τα ψέματα, τις επιθυμίες και τις τυχαίες πληροφορίες είναι η πρώτη γνώση που αποκαλύπτει μια πραγματικότητα κοινή για
όλους. Έπειτα, με καθαρισμένο το μυαλό, ορισμένα δυσνόητα ζητήματα μπορούν να απαντηθούν πιο εύκολα, άλυτα προβλήματα μπορούν να επιλυθούν και
συμπεράσματα να βγουν που χρειάστηκαν έρευνες με εξελιγμένη τεχνολογία ή με τη συνεργασία πολλών ερευνητών. Αυτό ακούγεται υπεροπτικό
σε όσους σκέφτονται ότι η γνώση ξεκινάει τυχαία και αποκλειστικά από την εμπειρία του εξωτερικού κόσμου και ότι χρειάζεται μια σπάνια
διανοητική ικανότητα. Όμως πολλές παρατηρήσεις και
ανακαλύψεις ήταν τυχαίες και μεσολάβησε πολύς χρόνος μέχρι να εκτιμηθούν και να παρακινήσουν σε έρευνα. Αντιθέτως η ορθολογική έρευνα μέσα από συνοπτικές σκέψεις και γενικές αρχές,
με την παρατήρηση των πιο συνηθισμένων φαινομένων και με την προσεκτική ανάλυση των εννοιών, μπορεί να ξεκινήσει από τον
οποιοδήποτε. Η ορθολογική έρευνα έχει το πλεονέκτημα να φτάσει γρήγορα σε λύσεις ενώ με την παρατήρηση συγκεκριμένων πραγμάτων θα
χρειαζόταν τεχνικός εξοπλισμός και η τύχη. Λ.χ. η επαρκής γνώση (γνωσιολογικό ζήτημα) ορθολογικά συνδέεται με το αν στον κόσμο υπάρχει
μια επαρκή αιτία ή αν μπορεί να πραγματοποιηθεί ένας επαρκής σκοπός (ηθικό ζήτημα) και αυτά τα τρία πάλι συνδέονται με έναν πλήρη και
σταθερό κόσμο... (κοσμολογικό ζήτημα). Σε πλήθος περιπτώσεων παρατηρούμε ότι ένα αποτέλεσμα δεν χρειάζεται αυξημένη ποσότητα αλλά έναν
ιδιαίτερο τρόπο για να συμβεί. Όμως αυτή την απλή διαπίστωση εύκολα την ξεχνάμε και εκτιμάμε πιο σημαντικό το μέγεθος μιας δύναμης και
την ποσότητα. Αν σας ρωτήσουν πόσοι είναι οι αριθμοί, δεν θα περιμένετε να τους μετρήσετε για να δώσετε μια
απάντηση. Ανεξάντλητα πράγματα, γεγονότα και ανθρώπινες συμπεριφορές πέφτουν διαρκώς στην αντίληψή μας, ενώ αν ζούσαμε κάπου αλλού μέσα
στο σύμπαν, τότε δεν θα έπεφταν. Δεν χρειάζεται να πάμε σε άλλους πλανήτες και να φανταστούμε πολλούς κόσμους για να καταλάβουμε ότι
έχουμε δώσει υπερβολική προσοχή και σπαταλάμε πολύ χρόνο σε σκέψεις και σε πληροφορίες που έτυχε να πέσουν στην αντίληψή μας από το
πλησιέστερο περιβάλλον μας. Η γνώση και η πληροφορία χωρίς τη γνώση της θεμελιακής πραγματικότητας
και των νόμων της (χωρίς συνοπτική γνώση για τα κοινά χαρακτηριστικά ενός συνόλου πραγμάτων) αφήνει τη σκέψη να πλανάται σε άπειρες αιτίες και
αποτελέσματα και σε άπειρες μεταμορφώσεις των πραγμάτων. Με συνέπεια η γνώση:
Να είναι άχρηστη και ανεφάρμοστη (επειδή δεν θα
επαναληφθούν τα ίδια αποτελέσματα)
και να δίνονται λανθασμένες ερμηνείες,
ή ελλιπείς ερμηνείες που
εκτιμούνται ως επαρκείς,
και επιλεκτικές ερμηνείες (που εμπλέκονται στο αποτέλεσμα αλλά δεν είναι η σωστή και ολοκληρωμένη ερμηνεία)
και επειδή οι ερμηνείες είναι ανεπαρκείς, τότε εισάγονται φανταστικά πράγματα και κόσμοι
(που δεν περιορίζονται από τους παγκόσμιους νόμους).
Ακόμα πιο εκπληκτικό ίσως φανεί, ότι η δυσκολία είναι μεγαλύτερη για να μπορέσουν πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι να πάρουν τις απαντήσεις
στη δική τους γλώσσα και να πεισθούν (έτσι όπως αυτοί σκέφτονται και ο καθένας με τις δικές του απορίες) και ακόμα πιο μεγάλη είναι η
δυσκολία των ανθρώπων να αλλάξουν τις δικές τους απατηλές και περιστασιακές απόψεις.
ΚΟΣΜΟΝΟΜΙΑ: ΜΙΑ
ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΠΟΥ ΕΛΕΙΠΕ. ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΝ ΙΔΙΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ |
- |
Στην προσπάθεια του συγγραφέα, η πρώτη διαίρεση για
την παρουσίαση των σκέψεων για την αρχή και το σκοπό της γνώσης (όπως και της ζωής) είναι αυτή που ακολουθεί:
>>> Γνώση, σκέψη και αίσθηση. Για τη συνέπεια στη σκέψη, για τη διαχείριση και την αξιοπιστία της γνώσης. Η γνώση με άγνοια για τον ευρύτερο κόσμο
πλησιάζει στη φαντασία. Η πιο στενή σχέση μεταξύ ψυχής, συμπεριφοράς και νόησης. (Μέρος πρώτο και εισαγωγή στη διανοητική/πνευματική ηθική).
>>> Η πνευματική στροφή. Η ρυθμιστική δύναμη της σκέψης για την
ανθρώπινη ζωή και συμπεριφορά και η αξεχώριστη σχέση τους. Η αρχή της ηθικής και η πνευματική σχέση του ανθρώπου με τον εαυτό του. Η πλάνη,
η άγνοια, οι ανακρίβειες και τα κενά στη σκέψη, η βεβαιότητα και η αμφιβολία συνδέονται διαρκώς με ψυχολογικές αντιδράσεις και με τη
συμπεριφορά, στο άτομο και ομαδικά. Ο διαχρονικός ρόλος της ηθικής (με την πνευματική ρύθμιση της ζωής) για τις ανθρώπινες σχέσεις και για την
προσωπικότητα. Οι πρώτες σκέψεις και παρατηρήσεις για την (πνευματική) ηθική πριν από την έρευνα του φυσικού κόσμου και χωρίς την έννοια
του Θεού. (Μέρος δεύτερο).
>>> Κόσμος και ύλη, ζωή και άνθρωπος. Σκέψεις και παρατηρήσεις για την
ηθική (για την πνευματική ρύθμιση της ζωής) μετά από την έρευνα του φυσικού κόσμου. Η πνευματική ηθική έτσι αποδεικνύεται παγκόσμια και μπορεί να προσδιοριστεί με το
επίθετο «κοσμολογική» ηθική. Για τον προορισμό και το νόημα της ζωής και για τη σχέση της ζωής με την ύλη. Αποδεικνύεται ότι οι φυσικοί νόμοι
(ρυθμιστικές σχέσεις) που ρυθμίζουν εξωτερικά τα φαινόμενα και διατηρούν τον κόσμο επιβάλλονται με άμεσο/εσωτερικό τρόπο από την ύπαρξη του
συνόλου του κόσμου και όχι από την περιστασιακή σύνδεση των μερών. (Μέρος τρίτο).
>>> Άνθρωπος και κοινωνία. Ο πνευματικός προσανατολισμός (ηθική) για
την κοινωνία και για το ρόλο του κράτους. Η σχέση της παγκόσμιας Ηθικής του εσωτερικού προσανατολισμού με τη δικαιοσύνη, με την
εμπιστοσύνη, με τις πολιτικές
επιστήμες και με την οργάνωση της κοινωνίας. Οι πνευματικές αδυναμίες συνολικά, η έλλειψη των ηθικών αξιών και η υλιστική άποψη για τον
κόσμο γίνονται πιο φανερά όταν οι άνθρωποι συνεργάζονται, γίνονται μέλη μιας ομάδας, υποκινητές και υποστηριχτές και τελικά από τις
συνέπειες στην οργάνωση της κοινωνίας. (Μέρος τέταρτο).
<•> Περισσότερα στα βιβλία
|