<·> Διαπιστώνουμε ότι δεν αγνοούμε μόνο την αρχή και το τέλος του κόσμου, αλλά συμπτωματικά έχουμε την ίδια άγνοια για την αρχή και το σκοπό της γνώσης. Η άγνοια του κόσμου έχει κοινά χαρακτηριστικά με την άγνοια για τον εαυτό μας και για τον σκοπό των επιλογών μας και των προ­σπαθειών μας. Και η άγνοιά μας για τον κόσμο και για τον εαυτό μας συνδέεται επίσης με την άγνοιά μας για την ανεπάρκεια της γνώσης. Με αυτή την άγνοια της άγνοιας αισθανόμαστε εξοικειωμένοι με τον κόσμο και ζούμε σαν να ήταν όλος ο κόσμος παρών στα μάτια μας. Συλλέγουμε πληροφορίες, περι­γράφουμε και αιτιο­λογούμε φαινό­μενα, αλλά ποτέ δεν βρίσκουμε ένα τέλος και μια αρχή, αν δεν το επι­λέξουμε εμείς. Επιπλέον οι πληροφορίες είναι μέσα στο δικό μας μυαλό και εμφανίζουν τα πράγματα όπως εμείς τα σκεφτό­μαστε απο­σπασμένα από το σύνολο του πραγματικού κόσμου, τον οποίο ελάχιστα γνωρίζουμε, όπως φαίνεται και εκ του αποτελέσματος της ανθρώπινης ζωής... Ακόμα και με την ακρι­βέστερη περιγραφή ενός πράγματος, ακόμα και με την καλύτερη γνώση, εξακο­λουθούμε να σκεφτόμαστε για κάτι που δεν είναι ακριβώς αυτό έξω από τη σκέψη μας, όπως είναι μέσα στον πραγματικό κόσμο. Και αυτή η μη πλήρης γνώση και η ανα­παράσταση των πραγμάτων απο­σπασμένων από τον πραγματικό κόσμο και επιλεκτικά είναι μια διαπίστωση όχι μόνο για τη θεωρητική σκέψη αλλά ακόμα και για τις εικόνες των πραγμάτων, που δημιουργούνται από τα αισθητήρια όργανα του βιολογικού σώματος! Η άγνοια για τον κόσμο, η άγνοια για το σκοπό της γνώσης και της ζωής, η άγνοια για τον εαυτό μας και η άγνοια για την ανεπάρκεια της γνώσης μοιάζει να είναι η ίδια άγνοια και δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι έχουμε αρκετή γνώση όλων αυτών. Αν είχαμε πλήρη γνώση για τον κόσμο, τότε μάλλον θα είχαμε πλήρη γνώση και για τον εαυτό μας. Αλλά μάλλον τότε δεν θα ήμασταν αυτοί που τώρα είμαστε (ως περι­ορισμένοι στο χρόνο και σε ένα τόπο). Αυτές οι ορθολογικές σκέψεις φανερώνουν γρήγορα μια πιο στενή σύνδεση μεταξύ του κόσμου, της ζωής, της πληροφορίας και της αυτογνωσίας. Κάθε ένα εξαρτάται από το άλλο.