Το ζήτημα πόσο γνωρίζουμε την πραγματικότη­τα... είναι παγκόσμιας σημασίας και με συνέπειες στην κοινωνία

Πολλοί άνθρωποι θα σκεφτούν ότι στις ιστοσελίδες παρου­σιάζονται δυσνόητες θεωρίες και φιλο­σοφικά ζητή­ματα, άσχετα από την καθη­μερινή ζωή. Ο συγγραφέας δεν έχει χάσει την επαφή του με την κοινωνική πραγ­ματικότητα και αντι­λαμβάνεται ότι όλοι οι άνθρωποι δεν έχουν τα ίδια ενδια­φέροντα, τις ίδιες ανα­ζητήσεις, αρκετό ελεύθερο χρόνο και τις ίδιες απαιτήσεις από τη ζωή. Ο συγγραφέας έχει την αντίθετη άποψη, ότι οι περισ­σότεροι άνθρωποι ζούνε με περισσότερη άγνοια και φαντασία απ' όσο εκείνοι έχουν εκτιμήσει και ότι η σαφήνεια πολλών απόψεών τους οφείλεται στην απερισκεψία τους! Αυτή η αλήθεια εύκολα απο­καλύπτεται αλλά δεν χρειάζεται να πεισθούν όλοι. Αν οι άνθρωποι ζούνε με περισσότερη άγνοια απ' όση έχουν εκτιμήσει αυτό δεν ερμηνεύεται μόνο από κάποια έλλειψη ικανότητας του μυαλού τους. Πολλές φορές οι ίδιοι επιλέγουν να ζήσουν για τα δικά τους όνειρα και έχουν την ικανότητα να δημιουργούν ψευδαισθήσεις και να συντηρούν επιλεκτικά την άγνοιά τους για να έχουν καλή διάθεση και αισιοδοξία...

Πολλοί επανα­λαμβάνουν σωστά ότι πρέπει να γνωρίσουμε τον εαυτό μας ή να αλλάξουμε εμείς εσωτερικά μας και τότε θα δούμε διαφορετικά τον κόσμο. Σπάνια ωστόσο εξηγούν πώς αυτό μπορεί να επιτευχθεί και αν έτσι η ζωή μας θα είναι σίγουρα καλύτερη. Μερικές φορές, προσ­φεύγουν σε παράξενα φαινόμενα και σε φανταστικούς κόσμους, είτε για να ελκύσουν την προσοχή είτε για να αιτιο­λογήσουν μια τέτοια επιλογή αυτο­γνωσίας. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι γνω­ρίζουν τον εαυτό τους και δεν καταλαβαίνουν τι περισ­σότερο χρειάζεται να μάθουν και με ποια οφέλη. Μια μέθοδο αυτο­γνωσίας δεν είναι πάντα απαραίτητη και για όλους τους ανθρώπους. Αλλά και όσοι έχουν καλή γνώση του εαυτού τους, επίσης δεν έχουν εντελώς σωστή εκτίμηση. Κάνουν μεγάλο λάθος, αν νομίζουν ότι γνωρίζουν αρκετά τον κόσμο που ζούνε. Αν ζούμε με μεγάλη άγνοια του κόσμου και με φαντασιώσεις, αυτό αξίζει να το σκεφτούμε πιο προσεκτικά, για να μη συμβαίνουν άλλα από αυτά που περιμέναμε και για να μην περι­μένουμε άλλα από αυτά που θα συμβούν...

Η δική μας πνευματική και ψυχολογική συμμετοχή στη ζωή έχει μια πειστική εξήγηση, χωρίς να χρειαστούμε μαθήματα ανατομίας και άλλων επιστημών, χωρίς να μιλήσουμε για κόσμους σε άλλες διαστάσεις και χωρίς να τεθεί το ζήτημα της ελευθερίας της βούλησης. Η δυσκολία για τη γνώση του εαυτού μας είναι ότι το "εσωτερικό" του εαυτού μας ως σύνολο -πέρα από το βιο­λογικό σώμα- δεν είναι κάτι συγ­κεκριμένο και με σαφή όρια όπως τα σώματα που παρα­τηρούμε τοπο­θετημένα ανάμεσα σε άλλα. Ο εαυτός μας συμ­περι­λαμβάνει τη συνείδηση και τη μεταβλητή σκέψη μας και μόνο περιστασιακά απο­καλύπτεται από τη συμπεριφορά μας. Η δυσκολία στην αυτογνωσία και στην παρατήρηση της ψυχής δημιουργεί επίσης μια εκφραστική δυσκολία. Όμως η εκφραστική δυσκολία φανερώνει ότι η έρευνα της "ψυχής" και ειδικά του ανθρώπινου πνεύματος δεν είναι τόσο πειθαρ­χημένη σε κανόνες και επακριβής όπως η έρευνα των ξεχω­ριστών σωμάτων και των αιτιο­κρατικών διαδικασιών (όπως κάποιοι ψυχο­λόγοι φαντά­στηκαν κάποτε γοητευμένοι από τις επιτυχίες των θετικών επι­στημών). Μάλλον δεν πρόσεξαν το εντελώς ανάποδο: ότι η ανθρώπινη συμπεριφορά και ψυχολογία φυσιολογικά υπο­κινούνται περισ­σότερο από τις φαν­τασιώσεις και τις βιαστικές σκέψεις, παρά από το φυσικό κόσμο.

Όταν στην ψυχή και στον άνθρωπο παρα­τηρήσουμε το περιεχόμενο της πληροφορίας το οποίο συνήθως το ξεχωρίζουμε από την ψυχή· και όταν παρα­τηρήσουμε ακόμα πώς με την πληροφορία οι άνθρωποι συμ­περιφέρονται και εξωτερι­κεύουν το ψυχο­λογικό φορτίο τους, τότε η ψυχή χωρίς πληροφορία και σκέψη θα μας φανεί ζωή φυτού. Η ανθρώπινη συμπεριφορά και σκέψη αγνοούν ή περι­φρονούν τους φυσικούς και πνευματικούς νόμους και ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο. Η συμπεριφορά και οι σκέψεις των ανθρώπων εκκινούν με τη φυσιολογική ψευδαίσθηση ότι το σύμπαν σχεδόν απουσιάζει και ότι η μόνη πραγματικότητα είναι ό,τι αγγίζει το βιολογικό σώμα. Η πραγματικότητα περιορίζεται ανθρωπο­κεντρικά και λίγοι άνθρωποι και μερικά άψυχα πράγματα μπορεί να είναι ολόκληρος ο κόσμος μας. Τότε όλες οι σκέψεις, τα συναισθήματα και γενικά η συμ­περιφορά μας εκκινούν από αυτή την επικέντρωση της προσοχής σε λίγους ανθρώπους και σε μερικά πράγματα. Σκεφτόμαστε για αυτά, μιλάμε για αυτά, αντιδρούμε σε αυτά, φανταζόμαστε το μέλλον τους και το ίδιο κάνουν οι υπόλοιποι άνθρωποι. Έτσι με τέτοια παρασυρμένη ζωή - με τη συνείδηση εγκλωβισμένη σε μερικά περιστασιακά πράγματα, σε μερικούς ανθρώπους και ανάμικτα με φαντασιώσεις- οι άνθρωποι παραπλανούν ο ένας τον άλλο και έτσι η ζωή περνάει με καλές και κακές εμπειρίες. Η κοινή πραγμα­τικότητα τους διαφεύγει και δεν είναι κάτι τόσο σημαντικό για να το ανα­ζητήσουν.

Πολλοί εμφανίζονται με σαφείς απόψεις για την ανθρώπινη ζωή και συμ­περιφορά, χωρίς να αντι­λαμβάνονται ότι έχουν στη σκέψη τους ασαφή και ασταθή πράγματα από την ίδια τη φύση και καταστάσεις που εύκολα μπορούν να μετα­βληθούν και είναι περαστικές στιγμές της ζωής. Αξιο­λογούν και κάνουν εύκολες προβλέψεις για την ανθρώπινη ζωή και νομίζουν ότι αυτοί βρίσκονται μόνιμα σε μια πλεονεκτική ή μειονεκτική θέση. Ωστόσο εκείνοι που δίνουν εντολές από υπεύθυνες θέσεις, όσοι εκπρο­σωπούν ομαδικά συμφέροντα, όσοι έχουν αναλάβει ευθύνες σε κυβερ­νητικές θέσεις, και όσοι λαμβάνουν αποφάσεις που επη­ρεάζουν τις ζωές μας, δεν πρέπει να μένουν ήσυχοι ότι ήταν οι πιο ικανοί ή ότι αυτοί γνώριζαν καλύτερα και να εμφανίζονται ως πιο αξιό­πιστοι ούτε και ανεμπόδιστοι στην ιδιοτελή δράση τους. Το ίδιο εύκολα μπορούμε να υπο­ψιαστούμε και να παρα­τηρήσουμε ότι εκείνοι εκμεταλ­λεύονται την εμ­πιστοσύνη μας, ότι εξαπατούν την κοινωνία και ότι έχουν εκπαι­δευτεί για να εξαπατούν και να κρύβονται χωρίς να ανιχνεύονται εύκολα. Ακούγεται προκλητικό και υπερβολικό. Όμως με την καλλιέργεια της εμπιστοσύνης και με την παρα­πλάνηση δημιουργούνται ή χαλούν σχέσεις μεμονωμένων προσώπων ή μεταξύ κοινωνικών ομάδων με μεγάλο πληθυσμό, πολλοί αυξάνουν την πελατεία τους και τους οπαδούς τους και ολόκληροι λαοί επίσης εξαπατώνται. Αυτή είναι η κοινωνική πραγματικότητα και όχι μια φαν­τασίωση ενός τρελού μέσα σε ένα παραδεισένιο κόσμο. Η προσπάθεια να ενισχυθεί η βεβαιότητα για κάτι που κανένας δεν το γνωρίζει 100%, που δεν εξηγεί πλήρως ή δεν προβλέπεται αιτιοκρατικά, αυτό είναι το κύριο γνώρισμα εξαπάτησης. Όταν κάποιος εξαπατάει τότε ονομάζεται απατεώνας. Αν το κάνει χωρίς πρόθεση, τότε μιλάμε για παρα­πλάνηση. Επίσης, η παρα­πλάνηση είναι όπως η άσκοπη μετακίνηση και η έλλειψη μνήμης για τι ήθελες να πεις, είναι και η μεροληπτική σκέψη. Με αυτή την έννοια της παρα­πλάνησης, ακόμα και αν σκεφτούμε καλόπιστα τότε πάλι θα τρομάξουμε, επειδή είναι εξαιρετικά σπάνιο για τους ανθρώπους να μη μιλήσουν χωρίς να γνωρίζουν, να εκφράσουν σωστά τις σκέψεις τους και να μη βγάλουν κάτι από τη φαντασία τους.

Αντιλαμβάνεστε λοιπόν, ότι το ζήτημα πόσο γνωρίζουμε την πραγμα­τικότητα και πόσο σκεφτόμαστε με φαντασία και με ψευδαίσθηση γνώσης είναι παγκόσμιας σημασίας, το πρώτο σε προτεραιότητα για κάθε ειλικρινή άνθρωπο και με συνέπειες στην κοινωνία. Αν το μυαλό μας είναι παρα­πλανημένο από τις ανεξάντλητες πληροφορίες και όταν έχουμε βεβαιότητα από τη φαντασία μας, τότε οι συνέπειες δεν περι­ορίζονται στη δική μας ξεχωριστή ζωή.