ΕΡΝΕΣΤ ΧΑΙΚΕΛ (1834-1919)

ΜΕΡΙΚΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ

( )

Υπενθυμίζω ότι στην εποχή του Χαίκελ :

Το 1887, οι Άλμπερτ Μάικελσον (Albert Michelson) και Έντουαρντ Μόρλεϋ (Edward Morley) πραγματοποίησαν το πείραμα που απόδειξε τη σταθερότητα της ταχύτητας του φωτός και οδήγησε στην απόρριψη ενός λεπτεπίλεπτου μέσου, μίας αόρατης ουσίας, την οποία ονόμαζαν "αιθέρα".

Το 1888, ο Χερτς παρήγαγε ραδιοκύματα και απόδειξε την ύπαρξη τους, όπως την είχε προβλέψει θεωρητικά ο Μάξγουελ το 1865.

Ο Νικόλα Τέσλα εκείνα τα χρόνια πειραματιζόταν με τα ραδιοκύματα και το εναλλασσόμενο ρεύμα και επινοούσε συσκευές για την αξιοποίηση των ηλεκτρο­μαγνητικών φαινομένων.

Το 1901, ο Γκουλιέλμο Μαρκόνι επέτυχε την πρώτη ραδιοτηλεγραφική σύνδεση μεγάλης εμβέλειας.

Η Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας του Einstein διατυπώθηκε το 1905 και η Γενική Θεωρία της Σχετικότητα το 1916.

" Σε μας όλο και πιο καθαρά και ασταμάτητα μάς γίνεται γνωστό, ότι όλες αυτές οι καταπληκτικές εκδηλώσεις της γύρω μας φύσης, οργανικής και ανόργανης, είναι διάφορα έργα μιας και της ίδιας πρώτης δύναμης, διάφορες ενώσεις μιας και της ίδιας βασικής ύλης. Πάντα και περισσότερο ακαταμάχητη αποδείχνεται σε μας η θεωρία ότι η δική μας ανθρώπινη ψυχή είναι το τελευταίο μόνο μέρος της παγκόσμιας ψυχής, η οποία περιβάλλει τα πάντα, όπως και το δικό μας ανθρώπινο σώμα είναι μοναχά ένα ατομικό μόριο του μεγάλου και οργανωμένου σώματος του σύμπαντος". (16/19)

Παρ' όλο που ο μονισμός απ' την μια μας φαίνεται σαν αναγκαία και βασική υπόθεση της επιστήμης της φύσης, και παρ' όλο που πρέπει να καταλήξει στο να υπαγάγει χωρίς καμμιά εξαίρεση, όλα τα φαινόμενα στον ατομικό μηχανισμό, ωστόσο θα πρέπει απ' την άλλη να δεχτούμε ότι προς το παρόν δεν είμαστε καθόλου ικανοί να σχηματίσουμε μια ιδέα, που να είναι αρκετή για την ίδια την ουσία των ατόμων και των σχέσεών τους με τον παγκόσμιο αιθέρα που γεμίζει το διάστημα. / Από πολύ καιρό πριν, η χημεία κατέληξε στο να υπαγάγει τα διάφορα σώματα της φύσης, σε ενώσεις στοιχείων σ' ένα αριθμό σχετικά μικρό... Ωστόσο, δεν μπορούμε ακόμα να δώσουμε ένα πιο ακριβές συμπέρασμα για την ίδια την φύση αυτών των αρχικών ατόμων και για τις στοιχειώδεις ιδιότητές τους". (18/21)

" Ο πολύ λεπτός και ελαφρός, αλλά όχι και αστάθμητος αιθέρας, παράγει με τις κυματοειδείς κινήσεις του όλα τα φαινόμενα του φωτός και της θερμότητας, του ηλεκτρισμού και του μαγνητισμού. Όταν τον παίρνουμε είτε σαν ουσία συνεχή που γεμίζει το ενδιάμεσο διάστημα ανάμεσα στα άτομα ή και σαν ν' αποτελείται επίσης από ξεχωριστά μόρια, θα πρέπει ν' αποδώσουμε σ' αυτά τα άτομα του αιθέρα, μια εσωτερική δύναμη απώθησης σε αντίθεση με την έμφυτη στα άτομα της σταθμιτής ύλης δύναμη της έλξης. Με την έλξη των τελευταίων και την απώθηση των πρώτων, θάπρεπε με τη διαδοχή να εξηγηθεί μια για πάντα ο μηχανισμός της παγκόσμιας ζωής. Μπορούμε επίσης να αναγάγουμε "την ενέργεια του παγκόσμιου διαστήματος", σύμφωνα με τον καθηγητή Schlesinger, στους κραδασμούς του παγκόσμιου αιθέρα". (19/22)

" Οι πρόοδοι που επιτεύχθηκαν με την επίγνωση του αιθέρα αποτελούν μεγάλη ωφέλεια για την μονιστική φιλοσοφία. Και πραγματικά, μ' αυτές τις προόδους, οι εσφαλμένες υποθέσεις για το κενό διάστημα και τις από απόσταση ενέργειες των σωμάτων ανατράπηκαν. Το άπειρο διάστημα του σύμπαντος, παρ' όλο που τα άτομα με βάρος, η σταθμητή ύλη δεν καταλαμβάνουν αυτό ολότελα, ωστόσο είναι γεμάτο απ' τον αιθέρα. Η συνειδητή γνώση του χρόνου και του διαστήματος είναι κάθε άλλο παρά αυτή που πριν ένα αιώνα εξαγγέλθηκε απ' τον Καντ". (21/23)

" Με ποιο τρόπο προσφέρεται ο παγκόσμιος ελαφρός, ο ενεργών αυτός αιθέρας στη βαρειά και αδρανή μάζα αυτής της σταθμιτής ύλης, την οποία εξετάζουμε χημικά και την οποία μπορούμε να υποθέσουμε μοναχά σαν ν' αποτελείται από άτομα; (...) Εδώ όμως συναντάμε αυτό το νέο μεγάλο ζήτημα: πώς καθορίζονται οι σχέσεις της αρχικής αυτής ύλης με τον αιθέρα; Αυτές οι δύο αρχικές ουσίες βρίσκονται σε ουσιαστική και αιώνια αντινομία; Ή μήπως ο εν δράσει ευρισκόμενος αιθέρας προηγήθηκε και παρήγαγε την σταθμητή μάζα;" (22,24/25,26)

" Αυτό που λέμε ανθρώπινη ψυχή, δεν είναι παρά το άθροισμα απ' τις αισθήσεις μας, τις θελήσεις και τις σκέψεις μας, είναι το άθροισμα απ' τις ψυχολογικές λειτουργίες, τις οποίες τα γαγγλιακά μικρο­σκοπικά κύτταρα του εγκεφάλου αποτελούνε τα στοιχειώδη όργανα. Το πως αναπτύχθηκε η θαυμάσια κατασκευή αυτού του τελευταίου, και η δική μας ανθρώπινη σκέψη, στην διάρκεια εκατομμυρίων χρόνων, πάνω απ' τις εγκεφαλικές μορφές των κατώτερων και ανώτερων σπονδυλωτών, αυτό το αποδείχνει η συγκριτική ανατομία και η οντογένεια..." (30/32)

" Σε κανένα ίσως δόγμα της Εκκλησίας δεν εκδηλώνεται με τόση χονδροκοπιά η υλιστική φαντασία του χριστιανισμού όσο στις τόσο ευλαβικές θεωρίες της προσωπικής αθανασίας και της ανάστασης της σάρκας, που είναι έμφυτες. Πάνω σ' αυτό ο Savage, στο σπουδαίο έργο του "Η θρησκεία από άποψη της δαρβινικής θεωρίας" προβάλλει την παρακάτω πολύ ορθή παρατήρηση:  " Μια απ' τις κατηγορίες τις οποίες η Εκκλησία απευθύνει ενάντια στην επιστήμη, είναι ότι αυτή είναι υλιστική. Θα μπορούσα ν' απαντήσω, ότι όλη η χριστιανική ιδέα για την μέλλουσα ζωή ήταν και μένει ένας καθαρός υλισμός, σύμφωνα με τον οποίο, το υλικό σώμα πρόκειται ν' αναστηθεί και να κατοικήσει σε κάποιο υλικό ουρανό". (36/39)

" Για το μονισμό, το να υπάρχει ένα πνεύμα άυλο, είναι κάτι το τόσο ακατανόητο, όσο και η ύλη χωρίς πνεύμα και χωρίς ζωή. Σε κάθε άτομο, και τα δύο αυτά στοιχεία βρίσκονται αχώριστα ενωμένα ". (38/41)

" Μπορούμε λοιπόν να προσδιορίσουμε τον Θεό σαν το άπειρο άθροισμα απ' όλες τις φυσικές δυνάμεις ή το άθροισμα απ' όλες τις ατομικές δυνάμεις, και όλες τις δονήσεις του αιθέρα ". (47/51)

> Ο Χαίκελ δέχεται και επαναλαμβάνει σκέψεις που δια­τυπώθηκαν και ξεχώρισαν ήδη από την αρχαία ελληνική Φιλο­σοφία, με δικές του προεκτάσεις και με  νεότερους όρους όπως:

" Το σύμπαν στο σύνολό του είναι αθάνατο και δεν μπορεί να χαθεί και το παραμικρό μόριο της ύλης ή της δύναμης μέσα στο σύμπαν, ούτε είναι πιθανόν αυτό να συμβεί στα άτομα του εγκεφάλου μας ή στις δυνάμεις της νόησης. Κατά τον θάνατό μας, χάνεται μόνο η ατομική μορφή κατ' απ' την οποία βρίσκονταν η νευρική ουσία και η προσωπική ψυχή, η οποία ανα­παρίστανε το έργο της. Οι πολύπλοκες χημικές συνθέσεις της νευρικής μάζας, απο­συντίθονται, δίνοντας την ευκαιρία σε άλλες συνθέσεις και οι ζωτικές δυνάμεις που παράγονται απ' αυτές, μεταβάλλονται σε άλλους τρόπους κίνησης". (35/37)

" Η μονιστική μελέτη της φύσης σαν γνώση του αληθινού, η μονιστική ηθική σαν προγύμνασμα του καλού, και σαν λατρεία του ωραίου, να τα τρία κυριώτερα σημεία του μονιστικού μας συστήματος. Με την αρμονική και συναρ­μολογημένη ανάπτυξή τους κατακτάμε τον πραγματικά ικανοποιητικό δεσμό ανάμεσα στην θρησκεία και την επιστήμη, που και σήμερα ακόμα αναζητείται με τόσες προσπάθειες από τόσα πνεύματα. / Το Αληθινό, το Καλό και το Ωραίο, να οι τρεις εξαίσιες θεότητες, που μπροστά τους σκύβουμε ευλαβικά... " (50/55)

" Αθανασία της αισθητικότητας. Αν η αισθητικότητα και στην πιο πλατειά έννοια, το ψύχωμα, είναι μια τρίτη ιδιότητα της ουσίας στην έκταση (ύλη) και στην κίνηση (ενέργεια), θα πρέπει να εφαρμόσουμε τον νόμο της σταθερότητας ή της αθανασίας, το ίδιο και στις τρεις ιδιότητες... " (68/74)

" Ο δικός μας υλοζωισμός, αποφεύγει αυτά τα δύο άκρα, και αποδέχεται την ταυτότητα της ψυχής και της φύσης, σύμφωνα με την έννοια του Σπινόζα και του Γκαίτε..." (68/75)