Υλισμός ή Ιδεαλισμός;

Ο διαλεκτικός υλισμός με τις παραπάνω βασικές θέσεις του είναι το τελείως αντίθετο της αρχαιοελληνικής φιλοσοφίας του Παρμενίδη, περισ­σότερο αντίθετος απ’ όσο είναι ο υλισμός του Ηράκλειτου. Είναι μία ακόμα προσπάθεια στην εξέλιξη του υλισμού να εξηγήσει και ν’ αποδείξει πώς τα πράγματα στο σύνολό τους δημιουργούνται από μία κοινή ύλη. Από μία δικαιο­λογημένη προκατάληψη για τη θρησκεία, το Θεό, την τελειότητα και για ανθρω­ποκεντρικούς πολιτικούς σκοπούς καταφεύγει σε μία νέα «αναγωγή στην άγνοια», ορίζοντας την ουσία με την πιο αφηρημένη έννοια και «διασώζει» την αυθυπαρξία του Σύμπαντος με τη μετάθεση του προ­βλήματος για την αρχή της ύπαρξής του στο απεριόριστο παρελθόν ή σε μία μη αυτοτελή αιτία. Η ύλη με την έννοια της πιο αφηρημένης πραγ­ματικότητας είναι το αδιόριστο Είναι του Χέγκελ. Οι εκφραστές του διαλεκτικού υλισμού «δημιουργούν» την ποιοτική και άμεσα αυτο-προσδι­ορισμένη πραγ­ματικότητα «την Ιδέα» από το «κενό» Είναι, το οποίο σχετικά δεν Είναι ως προς αυτό που γίνεται. Ο Χέγκελ είχε καταλάβει ότι το Είναι πρέπει να είναι άμεσα (ή εκ των προτέρων) αυτο-προ­σδιορισμένο και ότι δε θα μπορούσε να Γίνεται, αν δεν είχε γίνει σχετικά ταυτόχρονα και για να εξηγήσει αυτή τη μεγάλη αλήθεια, πήρε σαν αρχή στη διαλεκτική Λογική του το αφηρημένο Είναι.

Είναι φανερό ότι:

1) Η ύλη είναι η πραγματικότητα με την πιο αφηρημένη ποιότητά της, είναι η σχετική πρώτη πραγματικότητα μέσα στο ποιοτικό σύνολό της και δεν υπάρχει χωρίς το σύνολο των πραγμάτων ή πριν από κάθε ποιότητα πραγμάτων. Η ύλη, χωρίς μία προηγούμενη ποιότητα πραγμάτων ή χωρίς μία προηγούμενη διαμόρφωσή της σε ποιότητες, θα ήταν για πάντα απλή ύλη και το κάθε στοιχείο της θα αλληλεπιδρούσε απροσδιόριστα, χωρίς χρονικά όρια και χωρίς καμία σταθερή ιδιότητα ή προκαθορισμένο όριο τρόπων αντίδρασης.

2) Τόσο οι ποσοτικές διαφορές όσο και οι ποιοτικές ανάμεσα στα στοιχεία της θα ήταν ανεξήγητες, όπως και η ίδια η ποιότητά της.

3) Αν τα υλικά στοιχεία ήταν ουσίες, τότε, εκτός από τα γνωρίσματα, τα οποία της απέδωσαν πολλοί προδιαλεκτικοί φιλόσοφοι στο παρελθόν, η διαίρεσή της θα έπρεπε να μην τη μετατρέπει σε άλλες μορφές και τελικά σε ενέργεια του «κενού» χώρου. Το ότι είναι διαρκώς τροποποιούμενη και σε κίνηση αυτό είναι αλήθεια, γιατί αποτελεί τρόπους ύπαρξης, με τους οποίους η Συμπαντική Ποιότητα (σαν τελειωμένος Χρόνος) γίνεται ανέκαθεν στη σχετικά ελάχιστη στιγμή της. Η κίνηση είναι τρόπος ύπαρξης της ύλης, γιατί η ίδια αυτή είναι τρόπος ύπαρξης μίας κοινής ουσίας. Η αλλαγή δεν είναι πάντοτε έλλειψη σταθερότητας. Η ίδια η αυτενέργειά της έχει σχέση με το ότι δεν είναι ουσία, αλλά ένας φορέας δυνατοτήτων, ένα «λιγότερο» πράγμα, το οποίο δε θα μπορούσε να γίνει κάτι περισσότερο ή να πραγματοποιήσει σταθερά κάποιες δυνατότητες (και να δημιουργήσει σταθερές σχέσεις), αν αυτές δεν ήταν ανέκαθεν πραγματοποιημένες ή αν η ίδια δεν ήταν δυνατότητα μίας άλλης πραγματοποιημένης. Δεν είναι μόνο η κίνηση τρόπος ύπαρξης της ύλης, η ίδια είναι τρόπος ύπαρξης της αληθινής ουσίας.

4) Η αποδοχή μίας υλικής ουσίας με τόσο ευρεία έννοια, η οποία θα υπήρχε ανεξάρτητη, χωρίς ποιότητα ή αδιαμόρφωτη, επιτρέπει στον καθένα να την ονομάσει όπως επιθυμεί.

5) Το σύνολο των πραγμάτων δεν μπορεί να είναι σύνθεση ή αποτέλεσμα μόνο από μερικά μέρη του.

6) Η ζωή και ακριβέστερα η διανοητικότητα μέσα στο χρόνο υπάρχει μετά από διαμόρφωση των υλικών στοιχείων σε μία σύνθετη ποιότητα. Αλλά, όπως είπαμε, τα απλά υλικά στοιχεία από μόνα τους δε θα μπορούσαν να συνθέσουν καμία σταθερή ποιότητα, αν δεν ήταν σχετικά οι ελάχιστες στιγμές μίας ανέκαθεν τελειοποιημένης ποιότητας. Όπως το άσπρο ηλιακό φως είναι ταυτοχρόνως όλα τα χρώματα, ενώ ως προς μερικά πράγματα «δημιουργείται» το ένα ή το άλλο.

7) Το ότι η ανθρώπινη διάνοια (ή η συνείδηση) δημιουργήθηκε μετά από εξέλιξη της ύλης αυτό δεν αποδεικνύει ότι πριν από την ανθρώπινη διάνοια δεν υπήρξε ποτέ και πουθενά καμία άλλη ή ότι η εξέλιξή της δεν έχει ξεπεράσει την ανθρώπινη διάνοια.

8) Η Συμπαντική Αμεσότητα απο­καλύπτεται και αντιστοιχεί σχετικά έμμεσα ή εξωτερικά με τις αλλη­λεπιδράσεις, τις τροποποιήσεις και τις συνθέσεις των υλικών στοιχείων. Με άλλα λόγια, η σχετική έμμεση εξέλιξη αντιστοιχεί και αποκαλύπτει την ανέκαθεν ποιοτική αμεσότητα, δηλαδή τη Συμπαντική Διάνοια.

Η ανεπάρκεια των δομικών στοιχείων για τη δημιουργία του κόσμου

Αν καταλάβουμε ότι η φυσική ερμηνεία του Τελειωμένου Χρόνου δέχεται την υλιστική αντίληψη των πραγμάτων και αποκλείει την ύπαρξη άυλων οντοτήτων (όπως έχω αναφερθεί σε άλλες σελίδες) τότε θα έχουμε καταλάβει σωστά τη θέση απέναντι στο θέμα της ψυχής και της νόησης. Θα δεχτούμε όσα γνωρίζουμε από τις επιστήμες και όχι από τις φήμες και τις αρχαίες δοξασίες... Η διαφορά στη νέα φυσική ερμηνεία είναι, ότι τα υλικά δομικά στοιχεία που αποτελούν τα πράγματα (έμβια και νεκρά) δεν θα μπορούσαν να έχουν σταθερή δομή, να συνδυαστούν με σταθερούς τρόπους και να συγχρονιστούν, εάν αυτά δεν ήταν ταχύτατες μεταβολές στην κοινή ενέργεια του "κενού" χώρου. Και ο "κενός" χώρος οφείλεται στο απίστευτο και δυσνόητο γεγονός -αλλά εύκολο να αποδειχτεί μαθηματικά- ότι το Σύμπαν είναι πλήρες 100% και πάντοτε το ίδιο! Ξέρω τι θα σκέφτεστε και την απορία που σας προκαλείται, όμως αυτή είναι η διαφορά της νέας ιδέας για την ύλη από τις υλιστικές αντιλήψεις που είναι γνωστές. Δεχόμαστε τις υλιστικές αντιλήψεις για όσα γίνονται με την ύλη και μετά την ύλη, όμως αυτές οι αντιλήψεις, δεν έχουν προχωρήσει να απαντήσουν τι γίνεται και αρχίζει να υπάρχει η ύλη... Εκεί την έχουν "πατήσει" και περιέχουν τη μισή αλήθεια και αφήνουν ανεξήγητο το ξεκίνημα της ζωής από τα νεκρά σωματίδια...

Η ζωή και η ψυχή ξεκινάνε από τις μικρο­σκοπικές διαστάσεις και όχι με το συνδυασμό χονδροειδών υλικών σωμάτων. Καθόλου τυχαίο δεν είναι! Να τονιστεί ο ρόλος της ταυτόχρονης αλληλεπίδρασης και της αλλη­λεπίδρασης με τον πιο γρήγορο τρόπο στην εξέλιξη της ύλης, στην εμφάνιση της ψυχής και της σκέψης. Σημειώστε, η υλική αλλη­λεπίδραση μπορεί να γίνεται με πιο γρήγορο τρόπο (ίσως και με λιγότερη δαπάνη ενέργειας) στη μικρότερη απόσταση και μέσω πεδίων. Η αρχή της ζωής και του συγχρονισμού στην αλλη­λεπίδραση πολλών σωματιδίων επι­τυγχάνονται με τους πιο γρήγορους τρόπους αλληλε­πίδρασης και οι τρόποι αυτοί προ­ϋποθέτουν την ταυτόχρονη παρουσία του 100% ολο­κληρωμένου Σύμπαντος, που σε εμάς φαίνεται σαν απουσία του κενού χώρου...

Αναρωτηθήκατε γιατί η ζωή και η ψυχή ξεκινάνε από τις μικρο­σκοπικές διαστάσεις και όχι με το συνδυασμό χονδροειδών υλικών; Οι έμβιοι οργανισμοί μπορούν να είναι μικρο­σκοπικοί με ελάχιστη ποσότητα ύλης και οι πληροφορίες που ρυθμίζουν την ανάπτυξη των ζωντανών οργανισμών είναι κωδικο­ποιημένες σε μικρο­σκοπικές διαστάσεις και οι πιο πολύπλοκοι οργανισμοί χρειάστηκαν για να γίνουν τους πιο απλούς που είναι μικροσκοπικοί. Δεν συνδυάστηκαν βότσαλα, σκόνη ή βράχοι για να προκύψει ζωή, αλλά μόρια και άτομα.