ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Η αδυνατότητα ν’ αντιληφθεί κάποιος το λεγόμενο Θεό, όχι μόνο δεν είναι αντίθετη προς μία δυνατή απόδειξη της ύπαρξής του αλλά αντιθέτως, είναι μία γενική συνέπεια της ποιότητάς του, η οποία εξηγείται από την αμεσότητά του. Παρόμοια όπως γίνεται για άλλα πράγματα που δεν μπορούμε ν’ αντιληφθούμε. Θα ήταν αντίθετο με την έννοια της συνολικής και κοινής πραγματικότητας, όπως και με την έννοια της έννοιας, να μπορεί να γίνει αντιληπτή. Η αντίληψη προϋποθέτει αλλη­λεπιδράσεις και εκείνες την αλλαγή και τη μερικότητα. Η κοινή και αδιαφοροποίητη αρχή, με την οποία διαμορφώνονται οι ποιότητες όλων των λεγόμενων πραγμάτων, δεν μπορεί να γίνει (άμεσα) αντιληπτή, παρά μόνο να τη διανοηθούμε και να τη συμπεράνουμε λογικά. Δεν είναι κανένα πράγμα σαν ξεχωριστό μέρος, όπως η έννοια δεν είναι μία από τις πολλές αντιλήψεις, στις οποίες αντιστοιχεί. Είναι η σταθερή μορφή με όλους τους δυνατούς τρόπους, η οποία περιέχει τις μικρότερες στιγμές της σαν ύλη, σαν φορείς για την αλληλενέργεια σε ευρύτερες στιγμές και τη διαμόρ­φωση ποιοτήτων περιορισμένων μέσα στο χρόνο και στο χώρο.

Επομένως, με την υπόθεση και μόνο ότι το Σύμπαν είναι μία ποιότητα άμεσα αυτο-προσδι­ορισμένη στα όρια μίας ευρύτερης στιγμής και ότι η αφηρημένη αμεσότητά του είναι στην ουσία μία ποιότητα αυτοεννόησης (ή αυτογνωσίας), γίνεται αμέσως φανερό πως η ύπαρξη της ζωής δεν μπορεί να εξηγηθεί ούτε ν’ αποδειχθεί η ύπαρξη του Θεού, όταν αιτιο­λογούμε τις δυνατότητες και τις σχέσεις των μερών με άλλα εξωτερικά πράγματα. Η απόδειξη της ύπαρξης του Θεού και η διανοητική αρχή της ζωής ή της εσωτερικότητας για την εμπειρική επιστήμη θα είναι η ταυτότητα του χρόνου με το χώρο και η αφηρημένη σταθερότητα του Σύμπαντος, δηλαδή η ανούσια αμεσότητα. 

Ο Θεός είναι η άμεση κοινή πραγματικότητα και συνεπώς όχι άσχετος ή ξεχωριστός από τα αντιληπτά μέρη της μέσα στο σχετικό εξωτερικό χρόνο. Από τη σύλληψη της έννοιας για μία συνολική πραγματικότητα μέσα στα όρια μίας ευρύτερης στιγμής και από την ταύτιση της πραγματικότητας με τον τελειωμένο Χρόνο μπορούν και αρχίζουν γενικοί συλλογισμοί, προσδι­ορισμένοι με παραγωγικό και αναλυτικό τρόπο. Έτσι βρίσκονται σχέσεις ανάμεσα στις γενικές έννοιες, οι οποίες δεν έχουν διαπιστωθεί στην εμπειρία μας ή που δεν έχουν μεταφερθεί άμεσα από εκείνην. Οι ίδιες αυτές σχέσεις είναι δυνατό να διαπιστώνονται πρώτα στην εμπειρία ή σε περιορισμένο αριθμό πραγμάτων και από εκεί να μας κατευθύνουν στους ίδιους γενικούς συλλογισμούς. 

Οι εμπειρικές διαπιστώσεις των κοινών και των στα­θερών στοιχείων στα πράγματα και της περιοδικότητας πολλών φαι­νομένων· οι διάφορες περιπτώσεις της συνέχειας, της σταθερό­τητας, του επανα­προσδιορισμού, της ενότητας στην ύπαρ­ξη και στην εξέλιξή τους· τα όρια στη διάδοση, στην ποσότητα και στους τρόπους, με τους οποίους γίνονται ορισμένα κοινά φαι­νόμενα· η ίδια η ύπαρξη σχέσεων αναλογίας και ποσότητας στα πράγματα, η οποία δίνει τη δυνατότητα υπο­λογισμών, επανα­προσδιορισμών, επα­λήθευσης και δημιουρ­γικής δραστη­ριότητας· η άμεση και η έμμεση συντε­λεστικότητα όλων των μερών ως την τελευταία λεπτομέρεια για το σύνολο του χρόνου και του χώρου· η σχετικότητα των διαφορών των πραγμάτων, η οποία προέρχεται από τη μερικότητά τους και όχι από την ουσία τους. Όλα αυτά είναι μερικές γενικότατες και αφη­ρημένες δια­πιστώσεις, που περιγράφονται, καθο­ρίζονται, ανα­λύονται, δια­χωρίζονται, επε­ξηγούνται λεπτομερώς και ανα­καλύ­πτονται σε διαφορετικές περιπτώσεις με την εξέλιξη των φυσικών επι­στημών και έτσι ανα­δεικνύουν από την εμπειρία την αυτο­τέλεια, τη σταθε­ρότητα και τη διανοητικότητα του λεγόμενου Σύμ­παντος. Όμως, για να γίνει αυτή η τελευ­ταία ανα­κάλυψη και η δια­βεβαίωση χρειάζεται να συγκεντρωθεί αρκετή εμπειρία και θεωρία για τους τρόπους σύνδεσης των διαφόρων φαινομένων. Τότε θα γίνει φανερό ότι, αν η Συμπαντική Ποιότητα ήταν ασταθής και όχι αυτο-προσδι­ορισμένη, θα ήταν αδύνατο να εξηγηθούν πολλές από τις εμπειρικές διαπιστώσεις (με τις οποίες θα έχουν συνδεθεί αναμ­φισβήτητες γνώσεις) και ότι, αντιθέτως, θα έπρεπε να αρνηθούν την επιστημονική αλήθεια. 

Ο Θεός δεν μπορεί να γίνει αντιληπτός σαν ένα εξωτερικό πράγμα ανάμεσα στα άλλα, ωστόσο μπορούμε να δια­βεβαιώσουμε για την ύπαρξή του, ακόμα και χωρίς να προστρέ­ξουμε στις εμπειρικές αντιλήψεις. Αυτός είναι πάντοτε ο ίδιος, χωρίς αλλη­λεπιδράσεις, έξω από περιβάλλον και μόνο άμεσα από τον εαυτό του. Αυτός είναι η συνολική, η επαρκής και η άμεση αρχή των εξωτερικών πραγμάτων και σαν συνολική πραγ­ματικότητα συνδέεται ταυτοχρόνως με κάθε λεγόμενο μέρος της σε κάθε εξωτερική στιγμή τους και μόνο άμεσα, «διαμέσου» μόνο του εαυτού του. Αντιθέτως, δεν είναι κανένα ξεχωριστό μέρος σε κάποια περιορισμένη θέση του χώρου ή σε κάποια περιορισμένη στιγμή του χρόνου. Αυτά τα γνωρίσματά του μας επιτρέπουν να το γνωρίσουμε πολύ πιο εύκολα και γρήγορα απ’ όσο πολλά αντιληπτά πράγματα, με ευκολο­νόητους στοχασμούς και χωρίς παρα­πλανητικές διαπιστώσεις από την πάντοτε ανεπαρκή εμπειρία μας. Τα γενικά γνωρίσματά του από μόνα τους αποτελούν μία βασική και σπουδαία γνώση για την ποιότητά του.