Ο εκσυγχρονισμός της φιλοσοφίας από την αδέσμευτη σκέψη ενός νέου ανθρώπου (3)

<•> Παγκόσμιο Πνεύμα, Κόσμος & Ζωή με εκσυγχρονισμένη σκέψη και ερμηνεία

Προσέξτε εδώ με ποιες σκέψεις φτάνω σε αυτή τη γνωστή άποψη για “παγκόσμιο πνεύμα”:

Σε ένα τέτοιο Σύμπαν, λοιπόν, το οποίο είναι αυτοτελές, είναι πλήρες και όλα τα πράγματα στο σύνολο όλων των χρόνων είναι ενωμένα μεταξύ τους κλπ.

Σε ένα τέτοιο Σύμπαν, το οποίο δεν έχει περιβάλλον (όπως, επίσης, το έχουν σκεφτεί μερικοί Φιλόσοφοι π.χ. Παρμενίδης, Πλάτων) και άρα δεν έχει τίποτα από αυτά τα σώματα ή τμήματα που θα χρειαζόταν για την επαφή του σε ένα περιβάλλον κλπ.

Σε ένα τέτοιο Σύμπαν, το οποίο διατηρεί τους παγκόσμιους νόμους για να μπορεί η δυναμική ύλη να διατηρείται, να συγχρονίζεται και να δημιουργεί.

Σε ένα τέτοιο αυτοτελές Σύμπαν, που δεν σχηματίστηκε από το μηδέν και από την εξέλιξη μιας ποσότητας ύλης, αλλά αντιθέτως, ο κό­σμος προϋπάρχει και βάζει τους νόμους στην ποσότητα των σωματιδίων κλπ.

Σε ένα τέτοιο αυτοτελές και πλήρες Σύμπαν, το οποίο εμφανίζεται σαν κενός χώρος (και με δυνάμεις βαρυτικές και η/μ), μόνο και μόνο επειδή η ενέργειά του είναι σε μικρο­σκοπικές διαστάσεις και δεν παρουσιάζει την αντί­σταση (αδράνεια) ενός σώματος.

Σε ένα τέτοιο αυτοτελές και πλήρες Σύμπαν, το οποίο συμμετέ­χει αόρατα σαν σύνολο (και μάλιστα από μικρο­σκοπικές διαστάσεις) για να γίνο­νται και για να υπάρχουν όλες οι επιμέρους υλικές εξελίξεις.

Ένα τέτοιο Σύμπαν το οποίο σε τελική ανάλυση δεν είναι υλικό, γιατί το “υλικό” σημαίνει “σχηματι­σμένο με μεσολαβήσεις, με δομικά στοιχεία, μετά από δια­δικασίες εξωτερικές και σαν συναρ­μολογημένο”.

Σε ένα τέτοιο αυτοτελές και πλήρες Σύμπαν, με το οποίο όλα τα πράγματα είναι αξεχώριστα συνδεδεμένα σε μικρο­σκοπικές διαστάσεις και το χρησιμο­ποιούν σαν κοινόχρηστη ενέργεια (με τη μορφή του κενού χώρου υπενθυμίζω).

Ένα τέτοιο Σύμπαν, το οποίο δεν υπάρχει ως εξωτερικό, ενώ αυτό υπάρχει σαν κοινό­χρηστη ενέργεια για όσα γίνονται εσωτερικά του.

Ένα τέτοιο Σύμπαν, το οποίο υπάρχει για τον εαυτό του χωρίς καμία μεσο­λάβηση, απ' ευθείας, δηλαδή ά-μεσα = εσωτερικά.

Ένα τέτοιο άυλο Σύμπαν, το οποίο παραμέ­νει με τους παγκόσμιους νόμους του και ισορ­ροπημένο, παρά τις (υλικές) μεταβο­λές που δεν σταματούν ποτέ.

Ένα τέτοιο Σύμπαν σαν τελικό αποτέλεσμα από το σύνολο όλων των αιτιών.

Ένα τέτοιο εσωτερικό Σύμπαν σε κατάσταση ισορροπί­ας και συγχρόνως με εξελίξεις, τις οποίες τα επιμέρους πράγματα ανιχνεύουν εξωτερικά τους, δηλαδή με υλικούς τρόπους.

Ένα τέτοιο αυτοτελές Σύμπαν δεν είναι μια ποσότη­τα ύλης ή ενέργειας.

Ένα τέτοιο εσωτερικό Σύμπαν σε κατάσταση ισορροπίας, στο οποίο η ύλη μέσα σε ευνοϊκές συνθήκες συγχρονίζεται και απο­καλύπτονται ψυχο­λογικά φαινόμενα, δηλαδή φαινόμενα αόρατα και εσωτερικά. Φαινόμενα εσωτερικά, τα οποία χρειάζονται ολόκληρο το βιολογικό σώμα και την ύλη του, που αυτό συμ­περιλαμβάνει μέχρι στις μικρο­σκοπικές διαστάσεις (δηλαδή τα ρυθμισμένα σωματίδια μαζί με την κοινόχρηστη ενέργεια του χώρου και τα πεδία του και όχι μόνο τα ορατά όργανα που παρατηρούν χονδροειδώς οι για­τροί). Του χώρου που υπάρχει σαν κενός διότι δεν αλληλεπιδρά μαζί μας από μεγάλα μήκη, αλλά από μικρο­σκοπικά μήκη μέσα στη δομή της ύλης.⁶

Δεν μπορούμε να πούμε ότι όλα αυτά τυχαία συμπίπτουν. Και πιο ύποπτη είναι η συνάντηση των απλών εννοιών ά-μεσα και εσωτερικά (δηλ. ψυχικά και χωρίς απόσταση). Ενώ η παρου­σία της ύλης συμπίπτει με μεσολάβηση, δηλαδή έμμεσα και εξωτερικά. Εξωτερικά, δηλαδή μεταξύ ξεχωριστών πραγμάτων (ή αν πούμε αλλιώς λ.χ. όντων), με και σε απόσταση.

> Με άλλη αφετηρία λοιπόν και μετά από τη διατύπωση μια εκτεταμένης κοσμο­λογικής θεωρίας χωρίς πνεύματα και θεούς -στην οποία έχουν συμ­περιληφθεί απλές εξισώσεις και υπολογισμοί-, έχω σχηματίσει μια άποψη σχεδόν ίδια με αυτή που συνοψίζεται για τους Στωικούς. Από αυτές τις τέσσερις συνοπτικές σειρές για το παγκόσμιο πνεύμα, που κάπως έτσι θα διαβάσουμε και στα Ουπανισάδ, δεν φαίνεται τίποτα απ' όσα έχω γράψει αναλυτικά και χωρίς φανταστικούς κόσμους σε ~1500 σελίδες μεγέθους Α5. Ένα ελάχιστο δείγμα για το πώς σχηματίζονται οι απόψεις μου ορθολογικά και με παρατηρήσεις φυσικών φαινομένων μόλις το λάβατε με το πιο δυσνόητο ζήτημα για ένα παγκόσμιο πνεύμα. Κάθε πρόταση που διατυπώθηκε ξεχωριστά πιο πάνω με απόψεις για το “τέτοιο” Σύμπαν, επίσης υποστηρίζεται με σκέψεις, με παρατηρήσεις και (από το 2009) με υπολογισμούς.

> Θα προσπαθήσω να ολοκληρώσω την εκτίμηση για την πρωτοτυπία της δικής μου προσπάθειας. Δεν μπορώ να μην πω, ότι η κοσμο­λογική θεωρία μου συγκρούεται με την επίσημη άποψη των φυσικών όλης της γης για τη δημιουργία του κόσμου από μια αιφνίδια έκρηξη (Big Bang Theory). Δεν συγκρούστηκα για να πρωτοτυπήσω. Έτσι ορθολογικά αναγκάστηκα να σκεφτώ, όταν ξεκίνησα με την υπόθεση/­παραδοχή για ένα Σύμπαν πλήρες (με όλους τους δυνατούς τρόπους) στο σύνολο όλων των χρόνων και αυτοτελές. Μια ένδειξη αξιοποίησης των επιστημονικών παρατηρήσεων, αμερόληπτης και λογικής σκέψης είναι, ότι η θεωρία που έχω διατυπώσει για ένα πλήρες και σταθεροποιημένο Σύμπαν με δυναμικό χώρο (στον οποίο προκαλούνται κυματικά φαινόμενα), δεν συγκρούεται συνολικά με τις παρατηρήσεις που χρησιμο­ποιούνται για την υποστήριξη της θεωρίας “Big Bang”.

> Περιττό ίσως να πω, ότι το μεγαλύτερο μέρος των τριών βιβλίων (της κοσμο­λογικής θεωρίας) είναι μια θεωρία για την ύλη, για τη δομή της ύλης και για τη δυναμική σύνδεση της με τον “κενό” χώρο. Δηλαδή, δεν στεκόμαστε στην αρχαία φιλοσοφική παρατήρηση ότι υπάρχει ύλη και κενό και μια διαρκής κίνηση και... τέλος. Αυτή τη σκέψη επαναλάμβαναν οι περισσότεροι φιλόσοφοι και εκεί σταματούσαν μέχρι την εποχή του Νεύτωνα. Ναι, αλλά τι είναι η ύλη στο εσωτερικό της; Πώς έχει τη δομή της; Πώς δημιουργείται ή συντηρείται; Πώς εφαρμόζονται οι νόμοι και αυτή δεν διαλύεται, αλλά αντιθέτως σχηματίζεται η ίδια ύλη; Πώς η ύλη κατανέμεται έτσι δημιουργικά και με νόμους που διατηρείται μια παγκόσμια ισορροπία; Η ύλη δημιουργεί τον κόσμο και τους νόμους του; Μήπως ο κόσμος είναι πάντοτε παρόν σαν σύνολο και περιέχει την ύλη σαν ελάχιστα μέρη του; Ο τεμαχισμός των σωμάτων πλησιάζει σε ελάχιστες ποσότητες, αλλά αυτές οι ποσότητες αποτελούν αρχή για τον κόσμο ή το τέλος από τη θεωρητική διαίρεσή του; Αυτές είναι μερικές απορίες, τις οποίες πολλοί φιλόσοφοι δεν έθεσαν ή δεν μπορούσαν να θέσουν και να σκεφτούν, λόγω της εποχής που έζησαν ή λόγω της αδιαφορίας και της αδυναμίας τους για τη νεότερη γνώση από την έρευνα της φύσης.

> Να μην πω εδώ, πώς συνδέονται αρμονικά ένα πλήθος φυσικών φαινομένων (όπως η αρχή διατήρησης της ενέργειας, ταλαντώσεις ενέργειας, ηλεκτρο­μαγνητικά κύματα, βαρυτικό πεδίο, στάσιμα κύματα, μέγιστη αδράνεια, παγκόσμιες φυσικές σταθερές, ακόμα και το το π του κύκλου). Γνωστά φαινόμενα από παλιά, αλλά και από τη νεότερη έρευνα, τα οποία οι παλαιότεροι φιλόσοφοι τα αγνοούσαν και δεν μπορούσαν να πουν τίποτα γι' αυτά ή έλεγαν ελάχιστα και ανάμικτα με φαντασία.

> Από τις πιο μεγάλες εκπλήξεις και μια ακόμα πρωτοτυπία στη δική μου φιλοσοφική προσπάθεια: Ακριβώς επειδή οι απόψεις για “Θεό” και για το φαινόμενο της “Ζωής” έχουν διαμορφωθεί ορθολογικά, μέσα από παρατηρήσεις στο φυσικό κόσμο και μετά από εξηγήσεις για φυσικά φαινόμενα, γι' αυτό το λόγο η δική μου “κοσμο­λογική θεολογία” ας την ονομάσω έτσι, συγκρούεται με τις θρησκείες και πολλές φαντασιώσεις απορρίπτονται. Δηλαδή, ενώ φθάνω στο συμπέρασμα για ένα παγκόσμιο πνεύμα, από αυτή την ορθολογικά σχημα­τισμένη άποψη δεν δικαιώνονται οι θρησκείες. Το παγκόσμιο πνεύμα με την κοσμο­λογική άποψη για ένα πλήρες Σύμπαν, που εμφανίζεται σαν κενός χώρος, δεν ακυρώνει την αυτοτέλεια του Σύμπαντος (κόσμου, όπως μερικοί θα πρόσθεταν τη λέξη). Αντιθέτως την αξιώνει! Επίσης δεν είναι ο Θεός που με τη παντο­δυναμία του είναι σαν αναρχικός, αλλά μάλλον θυμίζει το Θεό του Σπινόζα ή του Χέγκελ και όπως είπαμε των Στωικών. Από το συμπέρασμα για το παγκόσμιο πνεύμα ή Θεό -και εδώ υπάρχει μια ακόμα έκπληξη- δεν προκύπτει η άποψη, ότι ζούμε για να τον λατρεύουμε ή για να ευτυχίσουμε ή για να γίνουμε ενάρετοι. Αντιθέτως, εξηγείται, ότι η ζωή είναι ο “ατελής” θεός, δηλαδή ένα ψυχολογικό φαινόμενο αξεχώριστο από την άγνοια, την πλάνη, τη μεροληπτική άποψη (που ξεκινάει από τις αισθήσεις) και τελικά, αξεχώριστο από την ιδιοτέλεια, που τα πρώτα δημιουργούν. Μάλλον με τη ζωή επι­βεβαιώνεται ότι ο Θεός σχετικά λείπει και η ανοησία έχει τραγικές και γελοίες συνέπειες!

Η ζωή είναι μια απολαυστική και όμορφη εμπειρία, όμως δεν έχει κανέναν εξωτερικό προορισμό. Με την εξωτερική δράση επιβε­βαιώνεται, ότι η ζωή έχει ελαττώματα και αδυναμίες (βιο­λογικά και ψυχολογικά) και έτσι παρακινείται σε λύσεις προβλημάτων για την επιβίωση και τη διαιώνιση (χωρίς αυτογνωσία). Αυτές οι φυσιολογικές αδυναμίες αγνοούνται ή υπο­βαθμίζονται, ενώ αντι­θέτως μέσα στο ανθρώπινο πνεύμα ενισχύεται η ψευδαίσθηση, ότι η ζωή ξεχωρισμένη με ένα βιολογικό σώμα είναι το επίκεντρο του Σύμπαντος. Έτσι η ζωή δοκιμάζεται από την ψυχο-πνευματική ασθένεια του εγω­κεντρισμού και κινητοποιείται άσκοπα, απερίσκεφτα, με πλάνες και με τις συνέπειες της παράνοιας, που με τη γνώση δεν εξαφανίζεται, αλλά αντιθέτως τροφοδοτείται. Ο προορισμός της ζωής είναι να διαψεύδονται η μεγαλομανία και η υπερβολική εμπιστοσύνη και με άλλα λόγια, να επι­βεβαιώνεται ότι κανένας δεν είναι “Θεός” (σαν παγκόσμιο και ασώματο πνεύμα)! Η εμπειρία δεν συγκρούεται με αυτή την ορθολογικά σχηματι­σμένη άποψη!

Την εμπειρία δεν επικαλούνται στην επιστήμη; Η ορθολογικά δια­μορ­φωμένη άποψη για το παγκόσμιο πνεύμα είναι συμβατή με την εμπειρία και προβλέπει, ότι η ζωή είναι “τρελός θεός”. Δηλαδή η ψυχή και το πνεύμα του βιο­λογικού σώματος είναι διαμορφωμένα σε ένα φυσικό και κοινωνικό περι­βάλλον και “πακέτο” μαζί με την υλική τους αναλογία, γι' αυτό δεν έχουν μεγάλα περι­θώρια για να μετα­μορφωθούν, έτσι εύκολα, γρήγορα και ανατρεπτικά όπως όλοι θα θέλαμε. Αλλά όπως και να μετα­μορφωθεί ένας άνθρωπος ή οποιοδήποτε άλλο ζωντανό πλάσμα, δεν θα πάψει να είναι περιορισμένο (φυσικά, βιολογικά, αισθη­τηριακά, πνευματικά) και κατα­δικασμένο να ζει με πολλά σφάλματα, με φαντα­σιώσεις, με υπερ­βολική εμπι­στοσύνη, με αποτυχίες, με ανάγκες και εξαρτήσεις, με δυσκολίες από το περιβάλλον και με την τύχη ανα­τρεπτική.

> Η ηθική δεν είναι απαραίτητα δεσμευμένη από μια θρησκεία. Η ηθική είναι μια επιστήμη που επιβάλλεται από την ίδια τη φύση στον άνθρωπο, όταν ο άνθρωπος αντιληφθεί ότι πρέπει να περιορίσει την ζωώδη ελευθερία του και να εστιάσει στην πνευματική του ανέλιξη, δηλαδή στον αυτο-έλεγχό του και στο διανοητικό καθαρισμό του. Αν στην κοινωνία έχουν επικρατήσει η απαξίωση του πνεύματος, οι υλιστικές αξίες και ο κερδοσκοπικός τρόπος ζωής, αυτή η ευρεία κατάπτωση δεν σημαίνει ότι η ηθική είναι παραμύθι, ούτε σημαίνει ότι η ηθική ανήκει μόνο στο μύθο μιας θρησκείας. Η ηθικότητα έχει στενή σύνδεση με ένα πνευματικό τρόπο ζωής και με την αμερόληπτη σκέψη. Ο πνευματικός προ­σανατολισμός δεν επιτυγχάνεται με υπολογισμούς και με δυνάμεις αλλά με σκέψεις και αμ­φισβητήσεις.