ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΒΙΒΛΙΟ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΗ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

"Ο ΕΡΓΑΤΗΣ επίσης, αυτός ο αιώνιος εθελοντής μισθοφόρος σκλάβος, ο Σίσυφος του Άδη, που ανεβοκατεβάζει το φορτίο της ταλαιπωρίας του και της βλακείας του μέσα στα τάρταρα, που περιστρέφεται αμετανόητος αιώνια, γύρω από το έγκλημά του, που παραμένει εργάτης στην ψυχή και στο σώμα, που καμαρώνει για τη μοίρα του και τις καλές κοινωνικές υπηρεσίες του, που έχει το απύθμενο θράσος να διεκδικεί την εξουσία επάνω στους άλλους, σαν κάτι που του ανήκει από φυσικού του, είναι ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΕΝΟΧΟΣ, ο μεγάλος εγκληματίας που συμπα­ρασύρει στον όλεθρο και την καταστροφή το κοινωνικό σύνολο.

Οι πνευματικοί του πατεράδες, οι «αφθεντίες», οι «Διανοητές», οι «φιλόσοφοι» του αιώνα της αθλιότητας, τα «επιστημονικά αναστήματα» - αποστέματα, αυτά της σκέψης, τα παραμορφωμένα «επιστημονικά» κτήνη, του μυθοποιήσανε την πανάθλια ιδιότητά του και τον αποτυφλώσανε σε τέτοιο βαθμό που να μη θελήσει ποτέ να ξανανοίξει τα μάτια του προς το φως και την ελευθερία του.

Δεν υπάρχει οικολογικό ή άλλο έγκλημα και καταστροφή που να μην είναι υπεύθυνος και υπόλογος αυτός ο πανάθλιος υπηρέτης των αφεντάδων...

Αν μπορούσε ένα ελεύθερο πνεύμα, να δικαιώσει ποτέ το έργο του χαφιέ, του δήμιου ή του βασανιστή, επειδή το κάνει για να συντηρήσει το βρωμερό σαρκίο του, θα μπορούσε να δικαιώσει και το έργο του εργάτη αφού για τον ίδιο λόγο μ' αυτούς ξεπουλά τη συνείδησή του.

Δεν υπάρχει πολεμική μηχανή, πυρηνικό εργοστάσιο, εργαλείο βασανισμού, καταναλωτικό «αγαθό», καταστροφικό έργο, που να μην το παρήγαγαν, το συντήρησαν, το δούλεψαν τα ένοχα χέρια του εργάτη.

Με το ...ελαφρυντικό «για να βγάλει το ψωμί του» (κι εδώ κάποιοι κακόβουλοι και παρερμηνευτές καλά θα κάνουν να εννοήσουν πως εκφράζομαι ενάντια όχι στον άνθρωπο και στη δυστυχία του αλλά στη μισητή και βδεληρή ιδιότητα που ηθελημένα δέχεται να τον διακρίνει και να τον χαρακτηρίζει)..."

 Ο Εργάτης κοιμάται κι ονειρεύεται όχι πότε θα πάψει να δουλεύει στ' αφεντικό του, αλλά πότε τ' αφεντικό του (κεφάλαιο κι εξουσία) θα τ' αυξήσει το μισθό του για ν' αγοράσει τα «αγαθά» που του παράγει πάλι το ίδιο τ' αφεντικό του.

Γι' αυτό ξυπνά και τρέχει πρόθυμα στις απεργίες, στις φιέστες και στα συλλαλητήρια που του οργανώνουν οι εργατοπατέρες του που κάνουν χαρτοπόλεμο για τα μάτια, με τ' αφεντικά.

(...)

Έτσι παίζει μέχρι τέλους το παιχνίδι που του βάλανε να παίζει.

Και με τη δουλειά του και με τα λεφτά του, υπηρετεί, ενισχύει και πλουτίζει πάντα τ' αφεντικό του.

Δεν ονειρεύεται ποτέ και δεν μάχεται για ν' αποχτήσει ένα μικρό δικό του κλήρο γής, που θα τον βοηθήσει να παράγει και να καταναλώνει τα δικά του αληθινά και χρήσιμα αγαθά, σ' ένα περιβάλλον φυσικό, ανθρώπινο κι ελεύθερο.

Δεν ονειρεύεται μια ελεύθερη σχέση, που θα τη ρυθμίζουν οι ανάγκες της δικής του ελεύθερης εργασίας, αλλά το πώς θα λιγοστέψει το ωράριο δουλειάς στο εργοστάσιο τ' αφεντικού του.

Γι' αυτό αγωνίζεται να μειώσει το ωράριο γιατί στο βάθος η φύση του το ξέρει, πως είναι δούλος κι όχι εργαζόμενος....».

...Εδώ θα πρέπει οι Οικολόγοι να ξεχωρίσουν τις έννοιες Δουλειάς και Εργασίας (γι' αυτό κάνω αυτή την πολύ σύντομη ανάλυση).

Η λέξη Δουλειά προέρχεται από την δουλεία. Δουλειά λοιπόν κάνει ο δούλος που είναι καταναγκασμός, αγγαρεία, βάρος ψυχικό ασήκωτο.

Αντίθετα, ο ελεύθερα εργαζόμενος δεν δουλεύει αλλά εργάζεται σε συνθήκες και χώρους που επειδή εξαρτώνται από τον ίδιο κι αν ακόμα δεν βρίσκονται στο φυσικό περιβάλλον, είναι διαμορφωμένοι όσο γίνεται πιο ευχάριστα.

(...)

Τ' αφεντικό, κεφάλαιο και εξουσία (δηλαδή φιλαργυρία και δοξομανία) θέλει τα θύματά του και δουλευτές και καταναλωτές και υπηκόους. Θέλει την παραγωγή και των υλικών και των πνευματικών αγαθών και τη διακίνησή τους, δική του. Θέλει τις καινούριες ιδέες δικές του και στη διακίνησή του. Γι' αυτό ή τις αγοράζει ή τις αρπάζει και τις επεξεργάζεται πάντα στα μέτρα του.

Έτσι, τις ελεύθερες ώρες των δούλων του, το αφεντικό τις εξασφαλίζει με την τηλεόραση, το βίντεο ή το ποδόσφαιρο. Με αυτά εξασφαλίζει τη διακίνηση των ιδεών και το χρόνο των δούλων που δεν θα γευτούν ποτέ τη χαρά και την ικανοποίηση της ελεύθερης δημιουργικής ανθρώπινης και φυσικής εργασίας.

Τους υποκαθιστά την ανάγκη της ξεκούρασης με το κοπροσκύλιασμα, την ανάγκη της ζωντανής έμπρακτης γνώσης με άφθονη αποβλακωτική πληροφόρηση και κούφια μάθηση (που την πληρώνουν ακριβά με πλατυκολίαση, αμβλιωπία, αρτηριοσκλήρυνση και μαλάκυνση του εγκεφάλου).

Την ανάγκη της μάχης και του αγώνα του καλού, του ωραίου, του υψηλού και του μεγάλου, με το ξεθύμασμα του πολεμικού θεάματος, των κατευθυνόμενων συλλ-αλητηρίων, των μαζο­συγκεντρώσεων του δρόμου και των μπαλκονιών, των ουρλιαχτών, των «ζήτω» και των «κάτω», των «ναι» και των «όχι».

Ποιος δαίμονας, ή ποιος ηλίθιος, θα μπορούσε να διανοηθεί και να ορίσει, ωράριο εργασίας, σε σύνολο χρόνου και σε συγκεκριμένες τακτές αποστάσεις σ' ένα αληθινά ελεύθερο άνθρωπο?

Ένας δούλος ανήκει στον αφέντη του, όσο παραμένει δούλος στην ψυχή και στο σώμα. Και είναι δούλοι στην ψυχή και στο σώμα όλοι που αποτελούν την πολυάριθμη μάζα των εργατών και υπαλλήλων του κεφαλαίου και της εξουσίας με εξαίρεση όσους ονειρεύονται την ελευθερία τους (που παραμένουν δούλοι μόνο στο σώμα), για το μοναδικό λόγο ότι είναι εθελοντές.

Και είναι ένοχοι για τον ίδιο λόγο, γιατί επέλεξαν τη δοσμένη εύκολη λύση, γιατί διάλεξαν αντί το δροσερό και ζωογόνο αέρα της ανηφοριάς, την αποπνιχτική μπόχα και την κατρακύλα της κατηφόρας. Και είναι οι μεγάλοι ένοχοι γιατί συμπαρασύρουν στον όλεθρο της καταστροφής ολόκληρη τη φύση και τη ζωή....

Πάντα ο «ελεύθερος εργάτης» στενοχωριέται γιατί τέλειωσε η μέρα, τόσο γρήγορα, αν και τόσο πλούσια και τόσο μεγάλη και δεν πρόλαβε να κάνει, να δει, να πραγματώσει όλα αυτά που τον κεντρίζουν, που τον ενθουσιάζουν, που τον ερεθίζουν, που τον ικανοποιούν, που δίνουν νόημα στην ύπαρξή του, που ομορφαίνουν τη ζωή του και που θεραπεύουν τις βιοτικές ανάγκες του._