(Ακολουθούν λίγες σειρές από το βιβλίο για μια παγκόσμια ηθική με πνευματικό προσανατολισμό, ©2014, αρ. σελ.600)

"Ορισμένες απόψεις που επικρατούν παγκοσμίως και σε μια μεγάλη πλειονότητα ανθρώπων αποδεικνύονται εύκολα φαντα­σιώσεις ή λανθασμένες. Η επικράτηση αυτών των εξαπλωμένων απόψεων δεν ερμηνεύεται όπως αν ήταν σχηματισμένες μετά από διερεύνηση, με γνώση και από λογική σκέψη. Έχουν σχηματιστεί με βιασύνη, από επιθυμία, εντυ­πωσιασμό, απερίσκεφτη αντιγραφή και από τυφλή εμπιστοσύνη. Για την επικράτηση ή την εξάπλωση ορισμένων από αυτών των απόψεων έχουν γίνει ιστορικοί αγώνες και εξα­κολουθούν οι προσπάθειες εκείνων που εκπροσωπούν ένα πληθυσμό ανθρώπων ή μεγάλες ομάδες με κοινά συμφέροντα και εμπειρίες. Όσοι αγωνίζονται για τα ομαδικά συμφέροντα ή χρειάζονται την υποστήριξη από ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων, ακόμα και αν έχουν αντίθετη άποψη εξανα­γκάζονται να την κρύψουν (υποκριτικά ή με σεβασμό) για να μη χάσουν την πλεονεκτική θέση τους. Έτσι διαιωνίζεται η ονειρο­φαντασία με την οποία πολλοί έζησαν, έγραψαν μια ιστορία και μοίρασαν ελπίδες. Η ανάπτυξη των επιστημών, η ευκολία της πληρο­φόρησης, η παγκόσμια εμπειρία και το εκπαιδευτικό σύστημα δεν εξαφάνισαν από τη ζωή την ανοησία και τις απερίσκεφτες απόψεις. Αντιθέτως, εξίσου ενίσχυσαν αντι­δραστικές και ανώριμες απόψεις, αντί για περισσότερη αμφιβολία καλλιέργησαν την ψευδαίσθηση της καλύτερης γνώσης, δελεάζουν το πνεύμα με ανταλλάγματα και ενθαρρύνουν τις βιαστικές εκτιμήσεις και προσπάθειες". (Η παγκόσμια ηθική του εσωτερικού προσα­νατολισμού, σελ.65-66)

“Αν υπάρχουν χώρες στον κόσμο, οι οποίες ακόμα δεν έχουν αντι­ληφθεί τα πλεονεκτήματα που προσφέρει η δημιουρ­γική σκέψη και η εφαρμογή της μέσα στον κόσμο και, οι πολιτικοί τους ακόμα δεν έχουν οργανώσει τις κοινωνί­ες τους για να γίνουν δημι­ουργικές, τότε αυτές είναι υπεύθυνες για την εξάρτησή τους. Όταν με τις επιλογές μας (ως άτομα ή ως κράτη) γνωρίζουμε ότι θα εξαρ­τηθούμε και ότι στο μέλλον θα χρειαζό­μαστε τη βοήθεια, τη συνεργασία, την προσφορά, την υπευθυ­νότητα και την ύπαρξη εκείνων που μας εφοδίασαν, τότε πρέπει τουλάχιστον να έχουμε αναλάβει την ευθύνη μας και να είμαστε προε­τοιμασμένοι για το χειρότερο. Αν δεν σκεφτήκαμε ότι ενδέχεται μελ­λοντικά να ζημιωθούμε και να στερηθούμε, τότε είμαστε βλάκες. Αν δεν είμαστε βλάκες, τότε -όπως συνηθίζουν οι ανεύθυνοι- είχαμε άλλες σκέψεις και προτεραιότητες, εμπι­στευτήκαμε την τύχη, υπερεκτι­μήσαμε τα πλεο­νεκτήματα και θέλαμε να τα εκμεταλλευτούμε χωρίς να είμαστε έτοιμοι. Αλλά, ακόμα πιο ανεύθυνα, αντί να αποσυρ­θούμε από τους ανυπο­χώρητους αγώνες μας και τις επιδεικτικές προσπάθειες για να σκεφτούμε ήρεμα, δημιουργικά, προνοητικά, με προτεραιότητα για το ξεπέρασμα των δυσκολιών που βάζει η φύση στη ζωή και για την κοινή τύχη μας στο μέλλον, χωρίς να μας χωρίζουν οι φαντα­σιώσεις του παρελθόντος, εμείς με το πνευματικό θόλωμα και την ασυγκρά­τητη μεγαλο­μανία και με την αδιαλλαξία της υπερβολικής βεβαιότητας για τις εκτιμήσεις μας, χάσαμε τις ευκαιρίες. Αυτή είναι η παράνοια για την οποία μιλάμε από την αρχή του βιβλίου* και όχι η (απλή) βλακεία. Το θύμα με την επίγνωση των επιλογών του, με την επιλεκτική ασυ­νειδησία του, με τη ζήλια του και με την απερίσκεφτη επιμονή του, επίσης έχει τη δική του ευθύνη, που δεν υπο­λείπεται από την αχαριστία του”.

(σελ. 531, κεφ. “Ο πνευματικός πόλεμος και η πολιτική δύναμη της δημιουργικής σκέψης”).