(Ακολουθούν λίγες σειρές από το βιβλίο για μια παγκόσμια
ηθική με πνευματικό προσανατολισμό,
©2014, αρ.
σελ.600)
"Ορισμένες απόψεις που επικρατούν παγκοσμίως και σε μια
μεγάλη πλειονότητα ανθρώπων αποδεικνύονται εύκολα
φαντασιώσεις ή λανθασμένες. Η επικράτηση αυτών των
εξαπλωμένων απόψεων δεν ερμηνεύεται όπως αν ήταν
σχηματισμένες μετά από διερεύνηση, με γνώση και από
λογική σκέψη. Έχουν σχηματιστεί με βιασύνη, από
επιθυμία, εντυπωσιασμό, απερίσκεφτη αντιγραφή και από
τυφλή εμπιστοσύνη. Για την επικράτηση ή την εξάπλωση
ορισμένων από αυτών των απόψεων έχουν γίνει ιστορικοί
αγώνες και εξακολουθούν οι προσπάθειες εκείνων που
εκπροσωπούν ένα πληθυσμό ανθρώπων ή μεγάλες ομάδες με
κοινά συμφέροντα και εμπειρίες. Όσοι αγωνίζονται για τα
ομαδικά συμφέροντα ή χρειάζονται την υποστήριξη από ένα
μεγάλο αριθμό ανθρώπων, ακόμα και αν έχουν αντίθετη
άποψη εξαναγκάζονται να την κρύψουν (υποκριτικά ή με
σεβασμό) για να μη χάσουν την πλεονεκτική θέση τους.
Έτσι διαιωνίζεται η ονειροφαντασία με την οποία πολλοί
έζησαν, έγραψαν μια ιστορία και μοίρασαν ελπίδες. Η
ανάπτυξη των επιστημών, η ευκολία της πληροφόρησης, η
παγκόσμια εμπειρία και το εκπαιδευτικό σύστημα δεν
εξαφάνισαν από τη ζωή την ανοησία και τις απερίσκεφτες
απόψεις. Αντιθέτως, εξίσου ενίσχυσαν αντιδραστικές και
ανώριμες απόψεις, αντί για περισσότερη αμφιβολία
καλλιέργησαν την ψευδαίσθηση της καλύτερης γνώσης,
δελεάζουν το πνεύμα με ανταλλάγματα και ενθαρρύνουν τις
βιαστικές εκτιμήσεις και προσπάθειες".
(Η παγκόσμια ηθική του εσωτερικού προσανατολισμού,
σελ.65-66)
“Αν
υπάρχουν χώρες στον κόσμο, οι οποίες ακόμα δεν έχουν
αντιληφθεί τα πλεονεκτήματα που προσφέρει η δημιουργική
σκέψη και η εφαρμογή της μέσα στον κόσμο και, οι
πολιτικοί τους ακόμα δεν έχουν οργανώσει τις κοινωνίες
τους για να γίνουν δημιουργικές, τότε αυτές είναι
υπεύθυνες για την εξάρτησή τους. Όταν με τις επιλογές
μας (ως άτομα ή ως κράτη) γνωρίζουμε ότι θα εξαρτηθούμε
και ότι στο μέλλον θα χρειαζόμαστε τη βοήθεια, τη
συνεργασία, την προσφορά, την υπευθυνότητα και την
ύπαρξη εκείνων που μας εφοδίασαν, τότε πρέπει
τουλάχιστον να έχουμε αναλάβει την ευθύνη μας και να
είμαστε προετοιμασμένοι για το χειρότερο. Αν δεν
σκεφτήκαμε ότι ενδέχεται μελλοντικά να ζημιωθούμε και
να στερηθούμε, τότε είμαστε βλάκες. Αν δεν είμαστε
βλάκες, τότε -όπως συνηθίζουν οι ανεύθυνοι- είχαμε
άλλες σκέψεις και προτεραιότητες, εμπιστευτήκαμε την
τύχη, υπερεκτιμήσαμε τα πλεονεκτήματα και θέλαμε να τα
εκμεταλλευτούμε χωρίς να είμαστε έτοιμοι. Αλλά, ακόμα
πιο ανεύθυνα, αντί να αποσυρθούμε από τους ανυποχώρητους
αγώνες μας και τις επιδεικτικές προσπάθειες για να
σκεφτούμε ήρεμα, δημιουργικά, προνοητικά, με προτεραιότητα
για το ξεπέρασμα των δυσκολιών που βάζει η φύση στη ζωή
και για την κοινή τύχη μας στο μέλλον, χωρίς να μας
χωρίζουν οι φαντασιώσεις του παρελθόντος, εμείς με το
πνευματικό θόλωμα και την ασυγκράτητη μεγαλομανία και
με την αδιαλλαξία της υπερβολικής βεβαιότητας για τις
εκτιμήσεις μας, χάσαμε τις ευκαιρίες. Αυτή είναι η
παράνοια για την οποία μιλάμε από την αρχή του βιβλίου*
και όχι η (απλή) βλακεία. Το θύμα με την επίγνωση των
επιλογών του, με την επιλεκτική ασυνειδησία του, με τη
ζήλια του και με την απερίσκεφτη επιμονή του, επίσης
έχει τη δική του ευθύνη, που δεν υπολείπεται από την
αχαριστία του”.
(σελ. 531, κεφ. “Ο πνευματικός πόλεμος και η
πολιτική δύναμη της δημιουργικής σκέψης”).