ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΘΙΚΗ ΤΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΘΙΚΗ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΠΡΟΣΑΝΑ­ΤΟΛΙΣΜΟΥ επι­βεβαιώ­νεται διαρκώς μέσα στον κόσμο. Επι­βεβαιώνεται από τη ζωή με παρανοϊκή και εγω­κεντρική συμπεριφορά και με τις συνέπειές της, έτσι όπως μια ζωή παρα­κινείται και ανα­παράγεται από τις φαντασιώσεις, τη μεροληψία και την υπέρμετρη βεβαιό­τητα.

Οι άνθρωποι θα έπρεπε να ζουν πιο όμορφα από τα ζώα ή να λείπουν από την κοινωνία τα περισσότερα φοβερά γεγονότα. Κάτι πρέπει να απαντήσουν για αυτή την επίγεια δυσκολία όσοι δεν κατα­λαβαίνουν μια ζωή με περισσότερο πνεύμα και λιγότερη εξωτερική δράση. Μια εξήγηση χρειάζεται να δώσουν για αυτή την αδυναμία και την ατυχία στην ανθρώπινη ζωή, που είναι ο κανόνας... Διαψεύδεσαι καθημε­ρινά από τη ζωή, από την ιστορία, από τα γεγονότα, από την αδυναμία σου να δώσεις μια εξήγηση για όσα παρανοϊκά και εγκληματικά γίνονται δίπλα σου*. Η αδικία, η δυστυχία και τα προβλήματα στις ανθρώπινες σχέσεις δεν επιβεβαιώνουν την έλλειψη μιας παγκόσμιας ηθικής ή τη σχετικότητά της. Αυτά (τα ψυχολογικά και κοινωνικά φαινόμενα) επι­βεβαιώνουν τις φυσικές και πνευματικές αδυναμίες του ανθρώπου, την υπέρμετρη βεβαιότητά του, τη μεροληπτική σκέψη του και μαζί την απερισκεψία του. Σε τελική ανάλυση επι­βεβαιώνεται η εναντίωση του ανθρώπου στην παγκόσμια ηθική της πνευματικής κατεύθυνσης (όπως αυτή η ηθική θα χαρακτη­ριζόταν ως πρότυπο ζωής και συμπεριφοράς με ένα αμερόληπτο πνεύμα). Μια ανθρώπινη ζωή που συμπεριφέρεται (ιδιοτελώς) για να είναι το επίκεντρο ενός υλικού και σχετικού κόσμου, δελεασμένη από τα αισθητά πράγματα και έχοντας για λίγο μια εξουσία και χρησιμο­ποιώντας τα πλεονεκτήματά της μέσα στον περιστασιακό κόσμο· με το πνεύμα κυριευμένο από τη φαντασίωση, ότι όλοι οι άλλοι πρέπει να εξυπηρετούν και να δοξάζουν ένα τέτοιο παρανοϊκό πνεύμα είναι μια απατηλή ζωή σε σύγκρουση με τους νόμους του κόσμου ως Σύνολο. Η σύγκρουση με την πραγματικότητα και η κακή πνευματική επαφή με τον κόσμο (με ψέματα, αυταπάτες και λάθη) δημιουργεί συνέπειες που διαψεύδουν τις προσδοκίες, ανεύθυνη συμπεριφορά., καταχρήσεις και προκλήσεις που στρέφουν τους άλλους εναντίον μας. Όταν κάποιος ζει και συμπεριφέρεται έχοντας εκτιμήσει υπερβολικά τα πλεονεκτήματά του και τις ικανότητές του και πιστεύοντας ότι έχει αρκετή γνώση και σαν να ήταν ο Θεός ή το επίκεντρο ολόκληρου του κόσμου, τότε δημιουργούνται συνέπειες. Μια ηθική με πνευματικό προσα­νατολισμό της ζωής όχι μόνο είναι παγκόσμια αλλά εξηγεί ακόμα γιατί στα αρχικά στάδια της ζωής (χωρίς την ανθρώπινη σκέψη) η ηθική φαίνεται εντελώς ανύπαρκτη και άχρηστη (αν και ήδη έχει ξεκινήσει με τη φροντίδα για τη διατήρηση της ζωής). Η ηθική με πνευματικό προσα­νατολισμό της ζωής εξηγεί γιατί είναι στερητική για την πλειοψηφία των ανθρώπων, αφού η ζωή με αμεροληψία, αυτογνωσία και η αναζήτηση της βεβαιότητας δεν ενθαρρύνει την εξωτερική δράση. Αντιθέτως με τον πνευματικό προσα­νατολισμό της ζωής πολλές από τις προσδοκίες ελαττώνονται, πολλά όνειρα ακυρώνονται, οι σχετικές αξίες (κυρίως μέσα από συγκρίσεις) υποβιβάζονται και απο­καλύπτονται οι ανθρώπινες φαντασιώσεις που διεγείρουν τη δράση.