" Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ " μετά...

“Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ”,¹ Υπότιτλος: Θεωρία του τελειωμένου χρόνου και της σχετικότητας της ενέργειας. Ενιαία θεωρία περί χρόνου, χώρου, ύλης και διάνοιας.

Ένα φιλοσοφικό βιβλίο που εκδόθηκε τον Ιανουάριο του 2000, μετά από αναζητήσεις και ανα­διατυπώσεις συλ­λογισμών δώδεκα ετών. Σκέψεις για τη Ζωή και για τον Κόσμο όπως αυτές μπορούσαν να γίνουν με τις λιγότερες γνώσεις και πληροφορίες στη σύγχρονη εποχή. Οι θεμε­λιώδεις σκέψεις για την εκκίνηση της έρευνας του κόσμου και από τις πρώτες παρατηρήσεις. Οι σκέψεις είχαν μοιραστεί σε τρία μεγάλα μέρη.

Στο πρώτο μέρος του βιβλίου, οι σκέψεις περιφέρονταν συνοπτικά γύρω από τα ζητήματα για την αρχή της γνώσης και για την αξιοπιστία της. Εδώ, τονίστηκε η διαφορά του κόσμου από το πώς αυτός εμφανίζεται με τις αισθήσεις ενός βιολογικού σώματος, χωρίς αυτό να σημαίνει αδυναμία γνώσης των πραγμάτων. Τα αισθητηριακά δεδομένα εκτιμήθηκαν ως μια μορφή γνώσης με βιο­λογικές διεργασίες. Η αρχή της γνώσης με τις πρώτες αισθήσεις εξηγήθηκε από τη διαπίστωση για την ύπαρξη του βιολογικού σώματος ως μέρους του κόσμου, δημιουργημένο με τους νόμους του κόσμου και με τα φυσικά φαινόμενα αυτού του τελευταίου. Μέσα από τους επηρεασμούς των βιολογικών οργάνων, οι αισθήσεις φανερώνουν με αντιστοιχία σχέσεις και δράσεις των πραγμάτων. Επιπλέον, εδώ παρατηρήθηκε, η αναγκαστική εκκίνηση της γνώσης από ένα μικρό μέρος πραγμάτων (όχι από το σύνολο όσων γίνονται και υπάρχουν εξωτερικά μας) και συνεπώς με την αφαίρεση πολλών γνωρισμάτων, που γίνεται βιολογικά (αυτόματα) για να σχημα­τιστούν οι εντυπώσεις.

Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου είχαν ξεχωριστεί τα κοσμο­λογικά ζητήματα, με τις πρώτες σκέψεις και απορίες οι οποίες προκαλούνται όταν ερευνούμε για την αρχή και για την ουσία των πραγμάτων. Παρατηρήθηκε η ύπαρξη ομοιοτήτων στα πράγματα μέσα στο χώρο και στο χρόνο. Με την απλή λογική, το Σύμπαν ορίστηκε ως σύνολο όλων των δυνατών πραγμάτων, με όλους τους δυνατούς τρόπους και πλήρες σε ένα μέγιστο χρονικό διάστημα. Έτσι εισήχθησαν όρια για όλα τα φαινόμενα και αναζητήθηκαν οι συνέπειες της σταθεροποιημένης ποιότητάς του συνολικού κόσμου. Τότε απο­καλύφθηκε ότι η ύλη (δηλ. δομικά στοιχεία) υπάρχει σαν αρχικές στιγμές του πλήρους Σύμπαντος και ότι η ουσία της είναι μια ταυτόχρονη ενέργεια, η οποία κρύβεται με το φαινόμενο του κενού χώρου. Έτσι ορθολογικά, η ύλη συνδέθηκε με κυματικά και ρυθμικά φαινόμενα. Με τέτοια ερμηνεία για ένα πλήρες και άμεσο Σύμπαν, το οποίο σχετικά (έμμεσα και υλικά) γίνεται από την ενέργεια του κενού χώρου, η θεωρία ονομάστηκε προκλητικά “του Τελειωμένου Χρόνου και της Σχετικό­τητας της Ενέρ­γειας”. Αυτός ήταν και ο υπότιτλος του βιβλίου.

Στο τρίτο μέρος του βιβλίου, οι σκέψεις επεκτάθηκαν συγκρατημένα για τον προορισμό συνολικά της Ζωής και σε ζητήματα σχετικά με την ανθρώπινη συμ­περιφορά, με βάση τις κοσμολογικές απόψεις, όπως αυτές είχαν διαμορφωθεί στο δεύτερο μέρος. Εδώ εξάχθηκαν μερικά πρώτα συμπεράσματα για τον προορισμό της ανθρώπινης ζωής, σύμφωνα με ένα πλήρες και σταθεροποιημένο Σύμπαν, το οποίο έχει άμεση αντίληψη του εαυτού του (σαν ένα παγκόσμιο πνεύμα). Έτσι, εξηγήθηκε, ότι κάθε επιμέρους πράγμα εξωτερικεύει την κοινή παρουσία ενός παγκόσμιου πνεύματος, χωρίς κανένα μέρος να είναι αυτοτελές, χωρίς τέτοια δυνατότητα και χωρίς τέτοιο σκοπό. Ο σκοπός της ζωής ανιχνεύθηκε εσωτερικός, δηλαδή η ευχαρίστηση της ισορροπίας του βιολογικού σώματος, η επιβεβαίωση των ψυχο-­πνευματικών δυνα­τοτήτων του και το νόημα της ύπαρξης από σχετικές αξίες (έξω στο φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον). Για τον άνθρωπο ιδιαίτερα, δεν μπορούσε να εξαχθεί καμία άλλη ηθική εκτός του πνευματικού προσα­νατολισμού, με σκοπό η ευχαρίστηση να συνδεθεί με την αυτο­γνωσία και όχι με αυτα­πάτες.

Τέλος, στο βιβλίο είχαν επιλεχθεί μερικά από τα πιο γνωστά ονόματα φιλοσόφων και γενικευμένες σκέψεις της παλαιότερης φιλοσοφίας, σχετικές με τα ίδια ζητήματα. Περισσότερο σαν υπενθύμιση, με την προοπτική να γίνει αργότερα μια καλύτερη διερεύνηση, και για να φανεί η διαφορά των νεότερων φιλοσοφικών σκέψεων. Αυτές οι υπεν­θυμίσεις και η σύντομη ανα­σκόπηση έγιναν συγκρατημένα, για να μη ξεφύγει ο αριθμός των σελίδων ενός βιβλίου και ο σκοπός του.