ΘΕΟΣ, ΖΩΗ ΚΑΙ ΥΛΗ

(Το ζήτημα για την ύπαρξη του Θεού είναι αξεχώριστο από εκείνο για την αρχή της Ζωής)

Όμως, παράλληλα (με τις σκέψεις γύρω από τον προορισμό και το νόημα της ζωής) ανέπτυσσα με ιδιαίτερη ευχαρίστηση τις αφηρημένες απόψεις μου για την αρχή του Σύμπαντος, για την ουσία των αισθητών πραγμάτων και για να εξηγήσω ορισμένα κοινά φυσικά φαινόμενα. Από εκείνες τις κοσμολογικές απόψεις οδηγήθηκα ξανά – όπως το περίμενα – και εξήγησα τις ίδιες εμπειρικές διαπιστώσεις :

> για την άμεση και θεμελιώδη σχέση της διάνοιας με τη Ζωή,* (*Η αισθητικότητα είναι στην ουσία η περιορισμένη -σε εξωτερικές επιδράσεις- διανοητικότητα και όχι το αντίθετό της. Η διάνοια δεν κάνει μόνο με συνειδητό και λογικό τρόπο την αφαίρεση γνωρισμάτων από τις εικόνες και δε δημιουργεί μόνο τις έννοιες των λέξεων. Η αφαίρεση γνωρισμάτων και η περιληπτική άποψη των πραγμάτων ξεκινάνε από τα ίδια τα αισθητηριακά δεδομένα και αυτό δείχνει, ότι οι αισθήσεις είναι νοητικές ενέργειες με "πρώτη ύλη" από έξω της διάνοιας. Τα πρώτα δεδομένα των αισθήσεών μας ήδη είναι αποσπασμένα γνωρίσματα και “σύντομες” απόψεις των πραγμάτων).

> για τη σημασία της Ηθικής με εσωτερικό προσανατολισμό,* (* Η διάνοια αυτενεργεί με το στοχασμό και τη γλώσσα, διατηρεί την εμπειρία, διαμορφώνει απόψεις και αξίες, στρέφει την προσοχή της και με όλη τη γνωστική δραστηριότητά της επηρεάζει και δημιουργεί την εξωτερική συμπεριφορά και τις διαθέσεις. Η ανθρώπινη συμπεριφορά και οι σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους δεν δημιουργούνται χωρίς άγνοια, πλάνη, παραλογισμό, αδικία, μεροληψία και εγωκεντρισμό. Χρειάζεται μια εσωτερική στροφή της διάνοιας στον εαυτό της, να αναγνωρίσει την άγνοια και τον περιορισμό της).

> για τη σχέση της γνώσης και της άγνοιας με τη συμπεριφορά, 

> για τη σχέση του υλικού περιορισμού με το διανοητικό περιορισμό και για την ανάδειξη της αυτογνωσίας. (* Ο περιορισμός της υλικής και βιολογικής ύπαρξης στο χώρο και στο χρόνο συνδέεται άμεσα με τον περιορισμό της γνώσης (ή της διάνοιας), η οποία αρχίζει με τις αισθήσεις σαν γνώση εξωτερική. Ο καθορισμός και ο επηρεασμός της ζωής μόνο από το εξωτερικό της οδηγεί σε μία ζωή όπως των άλλων ζώων. Δηλαδή σ’ έναν περιορισμό της γνώσης, της συμπεριφοράς και των αντιδράσεων στο χώρο και στο χρόνο. Σε έναν καθορισμό της συμπεριφοράς, που γίνεται με τυχαίο τρόπο, από στιγμή σε στιγμή από τις μεταβολές στα αισθητά. Η ζωή ξεκινάει με ελλείψεις, ατέλειες και διαφορές και αυτά την εξωθούν στην εξωτερική δράση και της δίνουν σχετικό νόημα και δυνατότητες εξέλιξης). 

Από τις αναλύσεις των πιο γενικών εννοιών, (χωρίς τις ιδιαίτερες γνώσεις για το πως τα επιμέρους βιολογικά μέρη συγκροτούν ένα φαινόμενο της ζωής) απο­καλύφθηκαν σχέσεις και κοινά στοιχεία ανάμεσα στις έννοιες που εκφράζονται με διαφορετικές λέξεις, όπως αν τα φαινόμενα ήταν τελείως άσχετα μεταξύ τους:  Η Ζωή συνδέεται αναπόσπαστα με το φαινόμενο της διάνοιας και με την έννοια της αμεσότητας ή της εσωτερικότητας. Το Σύμπαν είναι επίσης άμεσο, δηλαδή αυτοτελές, χωρίς καμία μεσολάβηση, αλλά συγχρόνως υπάρχει και σχετικά σαν έμμεσο και ελλιπές.  Η έμμεση ύπαρξη συνδέεται με τις έννοιες της εξωτερικότητας και της ύλης, που αποτελεί τα δομικά στοιχεία τα οποία πάντοτε μεσολαβούν για την έμμεση δημιουργία. Διάνοια, αμεσότητα και εσωτερικότητα συναντιούνται ανα­πόσπαστα μεταξύ τους από τη μια πλευρά, και η ύλη, η εμμεσότητα και η εξωτερικότητα συναντιούνται επίσης αναπόσπαστα στην άλλη πλευρά. Έτσι απλά, τα πιο ιδιαίτερα και ανεξήγητα φαινόμενα του Θεού και της ζωής, κατάλαβα ότι αποτελούν φυσικά φαινόμενα που σχετίζονται με τη φύση σαν αυτοτελές σύνολο (Σύμπαν), το οποίο συμμετέχει  μόνιμα στις εξελίξεις που γίνονται με τα δομικά στοιχεία (ύλη). Η Ζωή παρουσιάζεται σαν ένα περιορισμένο φαινόμενο με εσωτερική ύπαρξη και σύνδεση από τον εξωτερικό συνδυασμό των υλικών στοιχείων, όμως ο εξωτερικός συνδυασμός των υλικών στοιχείων προϋποθέτει την σταθερή παρουσία του Σύμπαντος το οποίο δεν βρίσκεται σε κάποιο περιβάλλον σαν εξωτερικό (Θεός). Μέχρι σήμερα, πολλοί φιλόσοφοι και επιστήμονες θεωρούν χωρίς την ελάχιστη αμφιβολία, ότι ένα αυτοτελές Σύμπαν καταργεί το Θεό. Αυτή η πλάνη, προέρχεται από την απερίσκεφτη άποψη για τη σύνδεση των υλικών πραγμάτων μόνο με εξωτερικό τρόπο και για τα δομικά στοιχεία σαν ανεξάρτητα από την ύπαρξη και την ποιότητα του συνόλου των πραγμάτων.

Τελικά, η Ηθική του εσωτερικού προσα­νατολισμού για τη ζωή σχετίζεται άμεσα με την ύπαρξη ενός Θεού, όπως και η αρχή της Ζωής. Όπως σχετίζονται αξεχώριστα, η διάνοια με τη ζωή, η ανεπάρκεια της πρώτης με τις ελλείψεις της δεύτερης, η δημιουργικότητα της πρώτης με τις δυνατότητες της δεύτερης και όπως το σύνθετο σύνολο των πραγμάτων με τα απλούστερα υλικά στοιχεία. ΑΞΕΧΩΡΙΣΤΑ.

«Το Σύμπαν δεν είναι απλώς ένα ποσοτικό σύνολο πραγμάτων συνθεμένων από μερικές ουσίες, οι οποίες αλληλοσυνδέονται μόνο έμμεσα, εξωτερικά και εκ των υστέρων, χωρίς να υπάρχει συνοχή και μία κοινή αιτία. (…)

Η έννοια είναι κοινό ή σταθερό γνώρισμα πολλών διαφορετικών αντιλήψεων. Η Συμπαντική Ποιότητα είναι η κοινή Ουσία-Χρόνος, με την οποία υπάρχουν και γίνονται σαν εξωτερικά όλα τα λεγόμενα πράγματα, όσο και αν διαφέρουν. Είναι η επαρκής – άμεση αιτία των πραγμάτων, η πάντοτε προηγούμενη αρχή της ενότητας, της ποιότητας και της συνθετότητας στις έμμεσες αλλη­λεπιδράσεις των υλικών φορέων.

Τα λεγόμενα πράγματα είναι αυτή η ίδια σχετικά εκ των υστέρων – έμμεσα, ενώ η ίδια υπάρχει ανέκαθεν (εκ των προτέρων) τελειωμένη σαν ουσία με το βασικό γνώρισμα της έννοιας. Με άλλα λόγια, υπάρχει μία κοινή πραγματικότητα, η οποία δεν είναι εξωτερική ή έμμεση και σχετική, αλλά εσωτερική ή άμεση. σ. 219 (…)

"Η δυνατότητα των υλικών πραγμάτων να υπάρχουν, δηλαδή ν’ αποτελούν σύνθετες ποιότητες, να συνδυάζονται και να διατηρούν σταθερούς τρόπους αλληλο­επηρεασμού, να είναι άμεσα (ή ταυτόχρονα) για τον εαυτό τους, ενώ έμμεσα (και ετερόχρονα) είναι μέρη μέσα στο χρόνο, προϋποθέτει τη σταθερότητα και την αμεσότητα του συνόλου. σ. 241 (…) Οι ποιότητες των πραγμάτων είναι πάντοτε η ποιότητα της άμεσης κοινής πραγματικότητας, η οποία υπάρχει ανέκαθεν μέσα στα όρια μίας μέγιστης στιγμής, ενώ συνεχίζει να γίνεται σαν έμμεση σε σχετικά μικρότερες στιγμές. σ. 265 (…)

Και μόνο με τον επιθετικό προσδιορισμό στην έννοια της πραγμα­τικότητας σαν κοινής ή άμεσα αυτοτελούς, η έννοια του Θεού προσεγγίζεται μέσα από διαφορετικές και αφηρημένες εκφράσεις». σ. 228

Επειδή η Παγκόσμια Διάνοια δεν βρίσκεται σε ένα ξεχωριστό μέρος, σε κάποια περιορισμένη θέση του χώρου ή σε μία στιγμή του χρόνου, μπορούμε να διαπιστώσουμε την ύπαρξή της μέσα από πολλές εμπειρίες και πολύ πιο εύκολα απ’ όσο πολλά εξωτερικά πράγματα. Η δυνατότητα να γνωρίσουμε έτσι εύκολα και με λίγους στοχασμούς αν υπάρχει ο Θεός, δεν είναι μία παράδοξη διαπίστωση. Από το πολύ μακρινό παρελθόν, η ύπαρξή του έχει υποστηριχθεί με πολλές απόψεις, όπως και η ανυπαρξία του. Γνωστοί Ευρωπαίοι φιλόσοφοι, όπως ο Ντεκάρτ, ο Λοκ, ο Μπέρκλεϋ, ο Σπινόζα και ο Χέγκελ θεωρούσαν ότι αυτή ήταν από τις πιο εύκολες ανακαλύψεις. Ειδικά οι δύο τελευταίοι προσέγγισαν πολύ κοντά στην αληθινή έννοια του Θεού παράλληλα με τις απαντήσεις τους στα βασικά ζητήματα για την αρχή των πραγμάτων, για τη σημασία της ύλης και τη σχέση της ύλης με τη Ζωή και με το Θεό.

«Το πρόβλημα να γνωρίσουμε αν υπάρχει Θεός, τι είναι η ζωή και αν η ζωή τελειώνει θα ήταν οριστικά άλυτο και άσκοπο να το θέτουμε, αν ο Θεός και η αρχή της ζωής ήταν έξω από την πραγματικότητα, μέρος της οποίας είμαστε, αντι­λαμβανόμαστε και γνωρίζουμε σαν μέρη ή αν η πραγ­ματικότητα ήταν κάτι απροσδιόριστο. σ. 315 (…) Όμως, το ζήτημα για την ύπαρξη του Θεού είναι άμεσα συνδεδεμένο με το ζήτημα για την αρχή της ζωής (δηλ. η συνολική αμεσότητα με την αμεσότητα σαν μέρος στο χρόνο). Η εμβιότητα σαν έμμεσο αποτέλεσμα ενός υλικού συνδυασμού θα παρέμενε ανεξήγητη, όπως και η έλλειψη εμβιότητας πριν από το συνδυασμό των ουσιών. Η έννοια της αμεσότητας θα ήταν αποκομμένη από αυτήν της εμβιότητας. σ. 237 (…)

Με την πιο αφηρημένη έννοιά της η διανοητική δρα­στηριότητα και η εμβιότητα είναι αμεσότητα, εσωτερικότητα, σταθερότητα στους τρόπους αλληλο­επηρεασμού ή ταυτόχρονος αυτο­προσδιορισμός. σ. 242 (…)

Ο εσωτερικός κόσμος με την ποιότητα και τις δυνατότητές του είναι σχετικά έμμεσα μέσα στο χρόνο και ανάμεσα στα άλλα πράγματα, το σύνολο των υλικών φορέων με τις αλλη­λεπιδράσεις τους. σ. 277 (…)

Αν η πραγματικότητα σαν σύνολο δεν ήταν άμεσα από τον εαυτό της σαν ανεξάρτητη και αυτο­καθορισμένη ύπαρξη, τότε θα ήταν αδύνατη η σταθερότητα, η ενότητα, η συνέχεια και η ποιότητα μέσα στην υλο-εξω­τερική δρα­στηριότητα και επομένως κάθε διανοητική εξέλιξη μέσα στο χρόνο. σ. 388 (…)

Η αμεσότητα, η σταθερότητα και η ενότητα της Συμπαντικής Ποιότητας υπάρχει σχετικά έμμεσα και εξωτερικά μέσα στο χρόνο και όλα τα λεγόμενα πράγματα είναι μερικοί από τους τρόπους, με τους οποίους είναι μόνο άμεσα και ανέκαθεν το Κοινό Σύνολο. σ. 242 (…)

Το Σύμπαν δεν υπάρχει τυχαία και αδικαιολόγητα, δεν είναι μία ατέλεια της ανυπαρξίας ούτε χωρίς μία επαρκή αιτία, γιατί είναι άμεσα μόνο από και για τον εαυτό του. Οι ποιότητες των πραγμάτων και οι τρόποι του αλληλο­επηρεασμού τους είναι πάντοτε η ποιότητα της άμεσης, κοινής και αυτοτελούς πραγματικότητας, η οποία συνεχίζει ανέκαθεν να γίνεται έμμεσα σε σχετικά μικρότερες στιγμές. Ενώ αυτή υπάρχει ανέκαθεν τελειο­ποιημένη μέσα στα όρια μίας ευρύτερης στιγμής. σ. 336 (…)

Δεν είναι τα λεγόμενα μέρη ή τα απλά υλικά στοιχεία που διαμορφώνουν με τις αλλαγές, τους συνδυασμούς και με τις έμμεσες – εξωτερικές αλλη­λεπιδράσεις τους ένα διαφορετικό και ασταθές σύνολο πραγμάτων». σ. 242 Αντιθέτως, ανέκαθεν υπάρχει ένα κοινό σύνολο με σταθερο­ποιημένη ποιότητα και αυτή αποτελεί την αδημιούργητη αρχή των σχετικών πραγμάτων μέσα στο χώρο και στο χρόνο.

«Η απόδειξη της ύπαρξης του Θεού και η διανοητική αρχή της ζωής ή της εσωτερικότητας για την εμπειρική επιστήμη θα είναι η ταυτότητα του χρόνου με το χώρο και η αφηρημένη σταθερότητα του Σύμπαντος, δηλαδή η ανούσια αμεσότητα. σ. 221 (…) Μπορούμε να δούμε τον κόσμο με δύο αντίθετους τρόπους: σε εξέλιξη ή σταθερό, σαν αφηρημένη, εξω­καθορισμένη και τυχαία υλική ύπαρξή ή σαν συνολική ποιότητα άμεσα αυτο­καθορισμένη. Είναι και οι δύο αληθινοί». σ. 337

Η ύλη είναι η σχετική αρχή της συνθετότητας, είναι ο φορέας διαμέσου του οποίου τα πράγματα μπορούν και αρχίζουν να υπάρχουν σαν εξωτερικά ανάμεσα στα άλλα, ενώ η ίδια δεν υπάρχει εξωτερικά ως προς το σύνολο των λεγόμενων πραγμάτων ούτε πριν από κάθε ποιότητα πραγμάτων. Η λεγόμενη ύλη είναι οι φορείς της έμμεσης αλληλεπίδρασης και διαμόρφωσης των πιο σύνθετων πραγμάτων είναι η πραγματικότητα με την πιο αφηρημένη ποιότητά της. Είναι η σχετική πρώτη πραγματικότητα μέσα στο ποιοτικό σύνολό της, είναι μία σχετική έλλειψη ποιότητας και πραγ­ματικότητας μέσα στο τελειωμένο σύνολο της πραγματικότητας, μία σχετική αρχή του Χρόνου μέσα στον συνολικό Χρόνο στον οποίο υπάρχει το τέλειο Σύμπαν.

Η ύλη, χωρίς μία προηγούμενη ποιότητα πραγμάτων ή χωρίς καμία προηγούμενη διαμόρφωσή της σε ποιότητες θα παρέμενε για πάντα απλή και τυχαία εξωκαθορισμένη ύλη, χωρίς τη δυνατότητα να δημιουργήσει σταθερούς τρόπους σύνδεσης (σ. 169, 141, 203, 292). Την άμεση και αυτοτελή ποιότητα του συνόλου της πραγματικότητας, την οποία αντι­λαμ­βανόμαστε και γνωρίζουμε έμμεσα – εξωτερικά και αποσπασματικά σαν μέρη στο χώρο και στο χρόνο, την ονομάζουμε Σύμπαν.

Εξήγησα και απέδειξα με τον ευστοχότερο και το συντομότερο δυνατό τρόπο, ότι το ζήτημα για την ύπαρξη του Θεού είναι αξεχώριστο από εκείνο για την αρχή της Ζωής. Αυτό πάλι το επέτυχα, γιατί και τα δύο παραπάνω σημαντικά ζητήματα συνδέονται άμεσα με το βασικό ζήτημα για την αρχή του Σύμπαντος, για το οποίο ανέπτυσσα μακροχρόνια μία θεωρία, επεξερ­γαζόμενος τις πιο αφηρημένες έννοιες. Για να παρακολουθήσει κάποιος και να καταλάβει καλά την εξήγηση για την ύπαρξη του Θεού, για την αρχή της ζωής, τι σημαίνει αυτή η αρχή και ποια η σχέση της Ζωής με το Θεό, θα πρέπει πρώτα να καταλάβει την κοσμο­λογική θεωρία για το Σύμπαν.

Περισσότερα και με νεότερες σκέψεις στα βιβλία