ΤΑ ΟΡΙΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΗΚΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

Πώς ένας αβάσιμος συλλογισμός και ορισμός για ένα Σύμπαν πάντοτε το ίδιο στο σύνολο ενός μέγιστου συνολικού χρόνου (μέγιστη περίοδος)* συνδέεται με ή οδηγεί σε επιστημονικές ανακαλύψεις και παρατηρήσεις, που χρειάστηκαν την εμπειρία και την τεχνολογία του 20ού αιώνα; Πώς γίνεται αυτό;;;

Απάντηση: Ο παραπάνω αβάσιμος συλλογισμός και ο "υπερβολικός" ορισμός του Σύμπαντος εισαγάγει ένα βασικό γνώρισμα, το οποίο δεν συνυπολόγιζαν επί πολλούς αιώνες στην εξέλιξη της φυσικής επιστήμης ή είχαν αποδεχτεί τυφλά το τελείως αντίθετο: Το γνώρισμα του ορίου και του περιορισμού στο χώρο, στο χρόνο και στα πράγματα. Η εισαγωγή αυτού του ορίου, έστω και με αυθαίρετο τρόπο, επιβάλλει συνέπειες και διορθώσεις σε ορισμένες σχέσεις της φυσικής, οι οποίες είχαν πάρει σαν δεδομένο, ότι μπορούν να ισχύουν με άπειρες τιμές στην ποσότητα και στο μέγεθος των παραμέτρων τους. Η εισαγωγή του ορίου δεν ήταν απαραίτητη για την ακρίβεια των υπολογισμών. Γίνεται απαραίτητη, όταν υπολογίζουμε μεγέθη και τιμές που πλησιάζουν στα όρια. Με τέτοιο δεδομένο ότι δεν υπάρχουν όρια στα θεμελιώδη μεγέθη, στην φυσική μπορούσαν να γίνονται αποδεκτές δυνάμεις και κινήσεις, οι οποίες δεν υποτάσσονται σε αυτό τον καθολικό περιορισμό του μεγέθους, στην ποσότητα, στο χρόνο και στο μέγεθος της δράσης. Η εισαγωγή των ορίων πρωταρχικά στο χρόνο και στο μήκος είναι το γενικότερο αξίωμα, που ξεπερνάει τη βεβαιότητα του αξιώματος του Αϊνστάιν για τη σταθερή ταχύτητα του φωτός στη φύση. Όταν αξιώνεις γενικά την ύπαρξη ενός μέγιστου ορίου στην ταχύτητα και αυτό το όριο εξηγεί την ύπαρξη ενός πλήθους φαινομένων που χρειάζονται αυτό το όριο για να υπάρχουν και τα οποία κατονομάζεις, τότε δεν είναι εύκολο να αμφισβητηθεί. Το ακαθόριστο όριο μιας μέγιστης ταχύτητας είναι πιο δύσκολο να αμφισβητηθεί, από την πρόταση που μας λέει συγκεκριμένα, ότι αυτή η μέγιστη ταχύτητα είναι του φωτός. Γι' αυτό, όσοι έχουν μάθει να σκέφτονται συγκεκριμένα και με μαθηματική ακρίβεια, να μη βιάζονται να απορρίψουν τις γενικότερες προτάσεις.

Έτσι λ.χ. χωρίς την παραδοχή του αυθαίρετου ορισμού του περιορισμένου Σύμπαντος, η ταχύτητα μπορούσε να είναι άπειρη και να λάβει οποιαδήποτε αριθμητική τιμή έως το άπειρο. Όπως και η απόσταση r² στο τύπο του Νεύτωνα. Σύμφωνα με την αρχική μας υπόθεση όμως, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να ισχύει, διότι θα μας οδηγούσε θεωρητικά σε συνέπειες που δεν συμφωνούν με την παραδοχή του περιορισμένου αριθμού πραγμάτων... και του αμετάβλητου Σύμπαντος (στα όρια ενός μέγιστου χρονικού διαστήματος). Για να αναγνωριστεί ότι το φως δεν μεταδίδεται με άπειρη ταχύτητα χρειάστηκαν αστρονομικές παρατηρήσεις, οι εξισώσεις του Maxwell και δύσκολα τεχνολογικά πειράματα. Για να φτάσουν να πουν ότι η πορεία του φωτός κάμπτεται, όταν αυτό προσεγγίζει σε αστρικά σώματα με ιδιαίτερα ισχυρό βαρυτικό πεδίο και ότι το φως συμπεριφέρεται σαν να είχε μία ελάχιστη μάζα, χρειάστηκε η δυσνόητη και μαθηματικά διατυπωμένη θεωρία της γενικής σχετικότητας του Einstein (και όχι η θεωρητική πρόβλεψη ενός ορίου στη μέγιστη απομάκρυνση και της καμπυλότητας του χώρου). Η αλλαγή στην μέχρι τότε επιπόλαια άποψη της φυσικής για το φως σηματοδότησε μία επανάσταση στην επιστήμη. Και όμως, αυτή η θεωρητική επανάσταση μπορούσε να ξεκινήσει με τη συνέπεια των σκέψεων επί των παρατηρήσεων των φυσικών φαινομένων, όπως το επιτυγχάνει η φυσική ερμηνεία στη βάση ενός ολοκληρωμένου και σταθερού Σύμπαντος. 

Όταν, κάποιος καταλήξει με λογικές σκέψεις θεωρητικά στη δια­πίστωση, ότι ο χώρος δεν είναι άπειρος και ότι δεν υπάρχει σαν κενό δοχείο (όπως έχουν πλησιάσει στην άποψη αυτή στη φιλοσοφία) αλλά ότι ο χώρος υπάρχει όπως μία πεπερασμένη ποσότητα ουσίας στην οποία προκαλούνται κυματικά φαινόμενα, τότε σε γενικές γραμμές προκύπτουν μερικά ίδια συμπεράσματα με αυτά της παραδοσιακής φυσικής. Βέβαια, αρχικά δεν προκύπτει ο ίδιος πλούτος γνώσεων με τις λεπτομέρειες που χαρακτηρίζουν την καθιερωμένη επιστημονική μέθοδο με τις μετρήσεις. Και σε τέτοιες στιγμές είναι που χρειάζεται η δημιουργική σκέψη, η φαντασία, η ευστροφία, η καχυποψία για να αντιληφθούμε τις εξελίξεις. Πάνω σε απλές, φανερές και αστείες προτάσεις έχουν αναπτυχθεί οι επιστήμες. Πόσο σημαντικές είναι οι αρχικές και απλές σκέψεις, δεν φανερώνεται πάντα από την αρχή, αλλά όταν αυτές επεκταθούν και συνδεθούν με ένα πλήθος από τα γνωστά φαινόμενα. Αρχικά, προκύπτουν βασικές συνέπειες και απόψεις, από διαφορετική οπτική γωνία και μερικές νέες σκέψεις, που διορθώνουν τις λανθασμένες απόψεις, οι οποίες έτυχε να κυριαρχήσουν επί πολλούς αιώνες. Προκύπτουν βασικές συνέπειες και απόψεις, από διαφορετική οπτική γωνία και μερικές νέες σκέψεις, οι οποίες είναι σημαντικές για να καθοδηγηθεί η έρευνα, για να μη χαθεί χρόνος και για να αποφευχθούν οι συνέπειες των λαθών.

Η παραδοχή της υπόθεσής μας για ενιαίο Σύμπαν πεπερασμένο στο χώρο και πάντοτε το ίδιο στα όρια μίας χρονικής περιόδου -αυτή η σκέψη χωρίς καμία άλλη εμπειρία- κατευθύνει για να αναζητήσουμε άλλες σχέσεις στα φαινόμενα και για να τεθούν ελάχιστα και μέγιστα όρια στους υπάρχοντες τύπους της φυσικής (όπως λ.χ. στον τύπο της βαρυτικής έλξης F_g= G M₁M₂/r² , στον τύπο Μ = mo / √ 1 - ( V² / c² ), στον τύπο h f = E), και σε σχέσεις που προέκυψαν από τυχαίες παρατηρήσεις. Να λοιπόν, πώς η ανέξοδη, βιαστική και "τεμπέλικη" φιλοσοφική σκέψη προκαλεί συνέπειες στον επιστημονικό χώρο. Να λοιπόν, πώς η έλλειψη της φιλοσοφικής σκέψης εμποδίζει την παρατήρηση των αόρατων σχέσεων και οδηγεί σε υπερεκτίμηση των εμπειρικών δεδομένων, σε παγίδες της "μισής αλήθειας" και σε χάσιμο χρόνου!

Με μία τόσο σύντομη σκέψη (λ.χ. ότι δεν υπάρχει άπειρος αριθμός πραγμάτων), την οποία θα μπορούσε να πει ακόμα και ένας τρελός, προκύπτουν συνέπειες στον επιστημονικό χώρο που ειδικεύονται οι φυσικοί και οι αστρονόμοι. Με την υπόθεση ότι η παραπάνω άποψη ισχύει, επιβάλλονται από τη λογική κάποια όρια στα μεγέθη που μπορούν να λάβουν ορισμένοι γνωστοί τύποι της φυσικής. Κατά συνέπεια επιβάλλεται οι τύποι να συμπληρωθούν και να  διορθωθούν και να εφαρμόζονται στα σωστά πράγματα. Όταν αυτά τα όρια και οι υπολογισμοί των μεγεθών απο­δεικνύονται στην πράξη, τότε η υπόθεση πρέπει να αποκτάει μαθηματική αξιοπιστία.

Η θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου και του ολοκληρωμένου Σύμπαντος εισαγάγει γενικά και θεωρητικά την αναγκαία σχέση σύνδεσης και συνύπαρξης του ελάχιστου ορίου με του μέγιστου ορίου και μία σχέση διατήρησης των ορίων μέσα από τις  μεταβολές. Στο χώρο της φυσικής, τα όρια αυτά προσδιορίζονται τουλάχιστον στην ποσότητα της μάζας, της ενέργειας, του μήκους, του χρόνου, του ρυθμού και στη βαρυτική δύναμη. Από τη βασική αρχή της θεωρίας του Τελειωμένου Χρόνου, γίνεται κατανοητή η ύπαρξη των παγκόσμιων φυσικών σταθερών. Η διερεύνηση για τις ενδεχόμενες σχέσεις που έχουν μεταξύ τους οι παγκόσμιες φυσικές σταθερές και για τη σύνδεσή τους με άλλα επανα­λαμβανόμενα φαινόμενα, αυτή η διερεύνηση αποτελεί το πιο εύκολο ξεκίνημα* για την προσπάθεια να εκφραστεί μαθηματικώς η φυσική ερμηνεία της θεωρίας του Τελειωμένου Χρόνου.

Ο ΣΥΝΟΛΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ 2

(Συνέχεια)