ΣΧΕΤΙΚΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ
(Από το βιβλίο "Η Θεολογία της Επιστήμης"
©2000, ISBN 960-385-019-5)

Τα ερωτήματα: Γιατί αρχίζει η ζωή; Ποια η σχέση της με την ύλη; Τι είναι η ύλη και τι η ζωή; Έχει αρχή δημιουργίας το σύνολο της ύλης; Υπάρχει Θεός και ποια η σχέση του με τη ζωή και με τον υλικό κόσμο; Αυτά τα βασικά ερωτήματα δεν μπορούν να απαντηθούν και να εξηγηθούν με συνέπεια σαν άσχετα το ένα από το άλλο και αναφέρονται σε «πράγματα», τα οποία δεν λείπουν ποτέ και από πουθενά στη ζωή.
« Από την προσεκτική ανάλυση του βασικού ορισμού
του Σύμπαντος* βλέπουμε απρόσμενες και εκπληκτικές απαντήσεις σχετικά με τα μεγάλα κοσμολογικά
ζητήματα. Ωστόσο, θα διαπιστώσουμε, ακόμα, πολλά αναπάντητα ερωτήματα και ειδικά εκείνα που
βρίσκονται στα όρια της κοσμολογίας και σχετίζονται άμεσα με τη ζωή, με το θάνατο, με το Θεό και
πιο έμμεσα με την πρακτική φιλοσοφία. Ποια η σχέση όλων αυτών των αφηρημένων αλληλεπιδράσεων με
την εμβιότητα; Ποια η θέση της ζωής και ειδικά του ανθρώπου μέσα σε ένα τέτοιο χωροχρονικό
Σύμπαν; Αυτή η κοσμολογική γνώση μας δίνει τη δυνατότητα να απαντήσουμε αν υπάρχει Θεός, ποια
είναι η σχέση του με τον κόσμο και αν η ζωή μας τελειώνει; Η κοσμολογική θεωρία του τελειωμένου
Χρόνου γίνεται ακόμα πιο εκπληκτική και αξιόπιστη από την εξέλιξή της προς αυτήν την κατεύθυνση
». (σελ.217)
«Ο αποπροσανατολισμός και ο διχασμός της φιλοσοφίας ως τώρα σχετίζεται με το κοινό λάθος των φιλοσόφων να θεωρούν τη ζωή και το χρόνο σα μία ακόμα ουσία ή σαν ποιότητα διαφορετική από την ίδια την ουσία των πραγμάτων. Με συνέπεια ν’ αντιπαραθέτουν τη γενική έννοια της
πραγματικότητας με αυτήν της διάνοιας –
δηλ. την έμμεση και
την άμεση ύπαρξη – και μετά να διαφοροποιούνται ως προς τη χρονική στιγμή της δημιουργίας τους και ως προς την ουσιαστικότητά τους. Η διαβεβαίωση για τη συνολική αντίθεση ή διαφορά τους και για την προτεραιότητα της ύπαρξης του ενός από το άλλο είναι εξίσου αβάσιμη
και λαθεμένη και στις δύο θεωρήσεις».
(σ. 294)
« Εάν δεν βασιστούμε στην αρχική λογική θέση της
θεωρίας του τελειωμένου Χρόνου, τότε όλες οι παραπάνω θεωρητικές συνέπειες και πολλές άλλες
ανατρέπονται και τη θέση τους παίρνουν ανεπίλυτα προβλήματα και αντίθετες συνέπειες, οι οποίες
δεν συμφωνούν με γνωστές επιστημονικές αλήθειες. Ένα Σύμπαν χωρίς σταθεροποιημένη ποιότητα δεν
θα είχε μια επαρκή αιτία, δεν θα ήταν ενιαίο, τα πράγματα δεν θα ήταν τρόποι διαμόρφωσης μιας
κοινής ουσίας, η ύλη θα ήταν ανεξήγητη, δεν θα υπήρχε ελάχιστη στιγμή αλληλεπίδρασης και
ενέργειας, ο χρόνος δεν θα ήταν σχετικός και ταυτόσημος με τα πράγματα, τα πράγματα θ'
αλληλεπιδρούσαν με απεριόριστους και απροσδιόριστους τρόπους, δεν θα είχαν κοινά και σταθερά
στοιχεία, πιο έμμεσα δεν θα είχαν καμιά σχέση, δεν θα υπήρχε περιοδικότητα, η ποσότητα και η
διαίρεση της ύλης θα ήταν χωρίς όριο, η ουσία της δεν θα είχε καμιά σχέση ταυτότητας με την
ενέργεια, ο χώρος θα ήταν ένα είδος ανυπαρξίας, η ζωή θα ήταν ανεξήγητη, όπως και η σχέση της με
την ύλη και σε τελική ανάλυση δεν θα υπήρχε σταθερότητα, αμεσότητα, συνέχεια και ποιότητα. (σελ.279)
» Αρκεί να καταλάβουμε τις πιο σημαντικές συνέπειες της
θεωρίας του τελειωμένου Χρόνου, για ν' αναγνωρίσουμε, τουλάχιστον, ότι αυτή πρέπει να προσεχθεί
και να εξελιχθεί και ότι οι συλλογισμοί δεν θα μπορούσαν να γίνουν έτσι λεπτομερώς
προσδιορισμένοι σε συμφωνία με την εμπειρία, παραγωγικά και ενιαία, αν εκείνες ήταν άτοπες και
αβάσιμες ». (σελ 279-280)
« Η ύπαρξη χρονικών ορίων, μέσα στα οποία είναι
άμεσα η συνολική πραγματικότητα σαν τελειωμένος και κοινός χρόνος, η αυτοτέλειά της και η
ταυτότητα της διανοητικότητας με την αμεσότητά της είναι αναγκαίες προϋποθέσεις για το φαινόμενο
της ζωής και για τη μετεξέλιξη της πρακτικής φιλοσοφίας σε επιστημονική ηθικολογία ».
(σελ.284)
« Η συνέπεια της σχετικότητας του χρόνου -λόγω της
εξάρτησης του χρόνου από την κίνηση, την απόσταση και από την ύπαρξη οριακής ταχύτητας- δεν
ανέτρεψε τη δυνατότητα ενός κοινού χρόνου, όπως δεν ανέτρεψε την ύπαρξη ενός κοινού χώρου και
μιας χρονικής προτεραιότητας ανεξάρτητης από άλλες ». (σελ.319)
« Η διαμόρφωση του εσωτερικού κόσμου με περιορισμένη
γνώση της πραγματικότητας, ο περιορισμός της αντίληψης σ' ένα μικρό μέρος της και σε μια μικρή
στιγμή, ο καθορισμός της συμπεριφοράς με τέτοια ελλιπή και παραμορφωμένη γνώση, με λίγα λόγια η
παρανοϊκότητα είναι η αρχή της εξωστρεφούς διανοητικής δρατηριότητας (...) Ο εγωκεντρισμός είναι
η διαμόρφωση του εσωτερικού και εξωτερικού τρόπου ζωής με αποπροσανατολισμένη και περιορισμένη
διανοητική δραστηριότητα (...) Η εξωτερική δραστηριότητα είναι ταυτοχρόνως διανοητική και η
αποπροσανατολισμένη διάνοια καθορίζει δραστηριότητες, με τις οποίες δεν διατηρείται απλώς η
ύπαρξή της, αλλά την δικαιολογεί (και την εξυψώνει) μ' έμμεσο τρόπο, διατηρώντας έτσι την
άγνοια, τον αποπροσανατολισμό, τον εγωκεντρισμό και γενικά την ανεπάρκειά της ».
(σελ.347)
« Δεν πρέπει να συγχέουμε τον ηθικοδιανοητικό τρόπο
ζωής με τη φυγή από την κοινωνική πραγματικότητα και με την εσωστρέφεια του φόβου από τη γνώση
της μειονεκτικής θέσης μας ή μιας αδυνατότητάς μας. Ο ηθικοδιανοητικός και ο φιλοσοφικός τρόπος
ζωής είναι σκόπιμη εσωστρέφεια της διάνοιας, με σκοπό την αναζήτηση, την γνώση, τον
προσανατολισμό της και την άμεση δικαιολόγηση της ύπαρξής της, με την ευδιάθετη βεβαιότητα ή την
πίστη για την ανωτερότητά του και για την αξία της εσωτερικής πράξης ».
(σελ419)
« Ένα πολύ μεγάλο μέρος από τις δυσάρεστες,
καταστροφικές και απρόσεκτες δραστηριότητές μας και των κακών συνεπειών τους εξαρτώνται από τις
λαθεμένες απόψεις μας για τη ζωή, για τις σχέσεις και τις δυνατότητες των πραγμάτων, από τον
καθορισμό τους με αβέβαια και ανεπαρκή γνώση, από την έλλειψη προνοητικότητας και γενικά από τον
παραπλανητικό τρόπο που στοχαζόμαστε ». (σελ.423)
« Η ηθική διαφθορά, ο εγωκεντρικός τρόπος ζωής,
σχετίζονται έτσι άμεσα με την άγνοια και την πλάνη και προσδιορίζονται σαν θεωρητικές συνέπειες
από τέτοιες απλές αλήθειες, που μπορεί να τις διαπιστώσει εύκολα ακόμα και ένας άθεος άνθρωπος
». (σελ.442, τελευταία σελίδα)
|