ΣΧΕΤΙΚΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ (Από το βιβλίο "Η Θεολογία της Επιστήμης" ©2000, ISBN 960-385-019-5) Τα ερωτήματα: Γιατί αρχίζει η ζωή; Ποια η σχέση της με την ύλη; Τι είναι η ύλη και τι η ζωή; Έχει αρχή δημιουργίας το σύνολο της ύλης; Υπάρχει Θεός και ποια η σχέση του με τη ζωή και με τον υλικό κόσμο; Αυτά τα βασικά ερωτήματα δεν μπορούν να απαντηθούν και να εξηγηθούν με συνέπεια σαν άσχετα το ένα από το άλλο και αναφέρονται σε «πράγματα», τα οποία δεν λείπουν ποτέ και από πουθενά στη ζωή. « Από την προσεκτική ανάλυση του βασικού ορισμού του Σύμπαντος* βλέπουμε απρόσμενες και εκπληκτικές απαντήσεις σχετικά με τα μεγάλα κοσμο­λογικά ζητήματα. Ωστόσο, θα διαπιστώσουμε, ακόμα, πολλά αναπάντητα ερωτήματα και ειδικά εκείνα που βρίσκονται στα όρια της κοσμολογίας και σχετίζονται άμεσα με τη ζωή, με το θάνατο, με το Θεό και πιο έμμεσα με την πρακτική φιλοσοφία. Ποια η σχέση όλων αυτών των αφηρημένων αλληλεπι­δράσεων με την εμβιότητα; Ποια η θέση της ζωής και ειδικά του ανθρώπου μέσα σε ένα τέτοιο χωρο­χρονικό Σύμπαν; Αυτή η κοσμο­λογική γνώση μας δίνει τη δυνατότητα να απαντήσουμε αν υπάρχει Θεός, ποια είναι η σχέση του με τον κόσμο και αν η ζωή μας τελειώνει; Η κοσμο­λογική θεωρία του τελειωμένου Χρόνου γίνεται ακόμα πιο εκπληκτική και αξιόπιστη από την εξέλιξή της προς αυτήν την κατεύθυνση ». (σελ.217) «Ο αποπροσανατολισμός και ο διχασμός της φιλο­σοφίας ως τώρα σχετίζεται με το κοινό λάθος των φιλοσόφων να θεωρούν τη ζωή και το χρόνο σα μία ακόμα ουσία ή σαν ποιότητα διαφορετική από την ίδια την ουσία των πραγμάτων. Με συνέπεια ν’ αντι­παραθέτουν τη γενική έννοια της πραγματικότητας με αυτήν της διάνοιας – δηλ. την έμμεση και την άμεση ύπαρξη – και μετά να διαφοροποιούνται ως προς τη χρονική στιγμή της δημιουργίας τους και ως προς την ουσιαστικότητά τους. Η διαβεβαίωση για τη συνολική αντίθεση ή διαφορά τους και για την προτεραιότητα της ύπαρξης του ενός από το άλλο είναι εξίσου αβάσιμη και λαθεμένη και στις δύο θεωρήσεις». (σ. 294) « Εάν δεν βασιστούμε στην αρχική λογική θέση της θεωρίας του τελειωμένου Χρόνου, τότε όλες οι παρα­πάνω θεωρητικές συνέπειες και πολλές άλλες ανα­τρέπονται και τη θέση τους παίρνουν ανεπίλυτα προβλήματα και αντίθετες συνέπειες, οι οποίες δεν συμφωνούν με γνωστές επιστημονικές αλήθειες. Ένα Σύμπαν χωρίς σταθερο­ποιημένη ποιότητα δεν θα είχε μια επαρκή αιτία, δεν θα ήταν ενιαίο, τα πράγματα δεν θα ήταν τρόποι διαμόρφωσης μιας κοινής ουσίας, η ύλη θα ήταν ανεξήγητη, δεν θα υπήρχε ελάχιστη στιγμή αλλη­λεπίδρασης και ενέργειας, ο χρόνος δεν θα ήταν σχετικός και ταυτόσημος με τα πράγματα, τα πράγματα θ' αλλη­λεπιδρούσαν με απεριόριστους και απρο­σδιόριστους τρόπους, δεν θα είχαν κοινά και σταθερά στοιχεία, πιο έμμεσα δεν θα είχαν καμιά σχέση, δεν θα υπήρχε περιοδικότητα, η ποσότητα και η διαίρεση της ύλης θα ήταν χωρίς όριο, η ουσία της δεν θα είχε καμιά σχέση ταυτότητας με την ενέργεια, ο χώρος θα ήταν ένα είδος ανυπαρξίας, η ζωή θα ήταν ανεξήγητη, όπως και η σχέση της με την ύλη και σε τελική ανάλυση δεν θα υπήρχε σταθερότητα, αμεσότητα, συνέχεια και ποιότητα.  (σελ.279) » Αρκεί να καταλάβουμε τις πιο σημαντικές συνέπειες της θεωρίας του τελειωμένου Χρόνου, για ν' αναγνωρίσουμε, τουλάχιστον, ότι αυτή πρέπει να προσεχθεί και να εξελιχθεί και ότι οι συλλογισμοί δεν θα μπορούσαν να γίνουν έτσι λεπτομερώς προσδιορισμένοι σε συμφωνία με την εμπειρία, παραγωγικά και ενιαία, αν εκείνες ήταν άτοπες και αβάσιμες ». (σελ 279-280) « Η ύπαρξη χρονικών ορίων, μέσα στα οποία είναι άμεσα η συνολική πραγματικότητα σαν τελειωμένος και κοινός χρόνος, η αυτοτέλειά της και η ταυτότητα της δια­νοητικότητας με την αμεσότητά της είναι αναγκαίες προ­ϋποθέσεις για το φαινόμενο της ζωής και για τη μετεξέλιξη της πρακτικής φιλοσοφίας σε επιστημονική ηθικο­λογία ». (σελ.284) « Η συνέπεια της σχετικότητας του χρόνου -λόγω της εξάρτησης του χρόνου από την κίνηση, την απόσταση και από την ύπαρξη οριακής ταχύτητας- δεν ανέτρεψε τη δυνατότητα ενός κοινού χρόνου, όπως δεν ανέτρεψε την ύπαρξη ενός κοινού χώρου και μιας χρονικής προτεραιότητας ανεξάρτητης από άλλες ». (σελ.319)  « Η διαμόρφωση του εσωτερικού κόσμου με περιορισμένη γνώση της πραγματικότητας, ο περι­ορισμός της αντίληψης σ' ένα μικρό μέρος της και σε μια μικρή στιγμή, ο καθορισμός της συμπεριφοράς με τέτοια ελλιπή και παρα­μορφωμένη γνώση, με λίγα λόγια η παρανοϊκότητα είναι η αρχή της εξωστρεφούς δια­νοητικής δρατηριότητας (...) Ο εγωκεντρισμός είναι η δια­μόρφωση του εσωτερικού και εξωτερικού τρόπου ζωής με απο­προσανατο­λισμένη και περιορισμένη διανοητική δρα­στηριότητα (...) Η εξωτερική δρα­στηριότητα είναι ταυτοχρόνως διανοητική και η απο­προσανα­τολισμένη διάνοια καθορίζει δραστηριότητες, με τις οποίες δεν διατηρείται απλώς η ύπαρξή της, αλλά την δικαιολογεί (και την εξυψώνει) μ' έμμεσο τρόπο, διατηρώντας έτσι την άγνοια, τον απο­προσανατολισμό, τον εγωκεντρισμό και γενικά την ανεπάρκειά της ». (σελ.347) « Δεν πρέπει να συγχέουμε τον ηθικο­διανοητικό τρόπο ζωής με τη φυγή από την κοινωνική πραγ­ματικότητα και με την εσωστρέφεια του φόβου από τη γνώση της μειονεκτικής θέσης μας ή μιας αδυνατότητάς μας. Ο ηθικο­διανοητικός και ο φιλοσοφικός τρόπος ζωής είναι σκόπιμη εσωστρέφεια της διάνοιας, με σκοπό την αναζήτηση, την γνώση, τον προσανατολισμό της και την άμεση δικαιολόγηση της ύπαρξής της, με την ευδιάθετη βεβαιότητα ή την πίστη για την ανωτερότητά του και για την αξία της εσωτερικής πράξης ». (σελ419)  « Ένα πολύ μεγάλο μέρος από τις δυσάρεστες, καταστροφικές και απρόσεκτες δραστηριότητές μας και των κακών συνεπειών τους εξαρτώνται από τις λαθεμένες απόψεις μας για τη ζωή, για τις σχέσεις και τις δυνατότητες των πραγμάτων, από τον καθορισμό τους με αβέβαια και ανεπαρκή γνώση, από την έλλειψη προ­νοητικότητας και γενικά από τον παραπλανητικό τρόπο που στοχαζόμαστε ». (σελ.423) « Η ηθική διαφθορά, ο εγωκεντρικός τρόπος ζωής, σχετίζονται έτσι άμεσα με την άγνοια και την πλάνη και προσδιορίζονται σαν θεωρητικές συνέπειες από τέτοιες απλές αλήθειες, που μπορεί να τις διαπιστώσει εύκολα ακόμα και ένας άθεος άνθρωπος  ». (σελ.442, τελευταία σελίδα)