ΓΕΝΝΗΣΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ

(Από το βιβλίο "Η Θεολογία της Επιστήμης" ©2000, ISBN 960-385-019-5)

" Η ίδια αρχή και τέλος εναλλάσσονται απει­ράριθμες φορές, αλλά πάντοτε είναι η ίδια αρχή και το ίδιο τέλος για το ίδιο πράγμα, το οποίο είναι παρόν ανέκαθεν μέσα στα όρια της συμπαντικής στιγμής.

Η παύση της ύπαρξης δεν μπορεί να είναι παντοτινή, για τον ίδιο λόγο που δεν μπορεί να διαφοροποιείται απεριόριστα η ποιότητά της και η «ενέργεια» ανακυκλώνεται ποιοτικά σαν σύνολο. Όλα πρέπει να συντελούν στη σταθερότητα της Συμπαντικής Ποιότητας και αυτό δεν μπορεί να γίνεται απροσδιόριστα ή με την παντοτινή παύση των «μερών» της. Οι ποιότητες των πραγμάτων είναι πάντοτε η ποιότητα της άμεσης κοινής πραγματικότητας, η οποία υπάρχει ανέκαθεν μέσα στα όρια μιας μέγιστης στιγμής, ενώ αυτή συνεχίζει να γίνεται σαν έμμεση και εξωτερικά σε σχετικά μικρότερες στιγμές. Στην ουσία, τίποτε δεν έχει αρχίσει να υπάρχει για πρώτη φορά και δεν παύει για τελευταία . (σελ.264-265)   

Με το θάνατο δε χάνουμε τίποτε, ούτε και χρόνο. Αν δεν υπήρχε γέννηση, τότε δε θα υπήρχε ούτε εκείνος. Και το αντίστροφο δεν είναι λάθος: αν δεν υπήρχε θάνατος δε θα ήταν δυνατή η γέννηση. Και τα δύο είναι οι αναγκαίες, κοινές και σχετικές συνέπειες στην ανέκαθεν σταθεροποιημένη ποιότητα των πραγμάτων, τα οποία σαν ατελή μέσα στο χρόνο δεν μπορούν να είναι μόνο άμεσα και στην ίδια στιγμή με όλα τα άλλα.

Αν δεν υπάρχει μια πρώτη γέννηση και τελικός θάνατος, τότε γιατί εμείς δε θυμόμαστε ή δεν ανα­καλύπτουμε τίποτε από τις προηγούμενες ζωές μας, θα απορούσαμε. Η απάντηση είναι ότι η προηγούμενη ζωή μας δε συνεχίζεται από την επόμενη με κανέναν τρόπο, παρά μόνο επα­ναλαμβάνεται σε σχέση με τα πράγματα που υπάρχουν σε μικρότερες στιγμές από τη συμπαντική υποστιγμή. Με το θάνατο παύουμε να υπάρχουμε και στην επόμενη γέννηση αρχίζουμε να είμαστε επακριβώς οι ίδιοι που ήμασταν σε κάθε προηγούμενη με τους ίδιους τρόπους και ανάμεσα στα ίδια πράγματα ".(σελ.264-265) 

" Πώς να θυμόμαστε προηγούμενες ζωές μας, οι οποίες δεν είναι πραγματικά προηγούμενες; Οι δια­φορετικοί εαυτοί που ήμασταν και μπορούμε να θυμηθούμε μερικές στιγμές τους, είναι ο συνολικός μέσα στα όρια όλης της διάρκειας της ύπαρξής μας. Αν θυμόμασταν στιγμές από την «προηγούμενη» ζωή μας, τότε θα θυμόμασταν στιγμές αυτής της παρούσας, στιγμές που πέρασαν ή θα περάσουν (!) ενώ σε κάθε επόμενη ζωή θα έπρεπε να θυμόμαστε επακριβώς τις ίδιες και στις ίδιες στιγμές ".(σελ.266)

"  Οι δυνατότητές μας να υπάρξουμε σε διαφορετικό χρόνο και περιβάλλον και να ενεργήσουμε με δια­φορετικό τρόπο δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν όλες μέσα στα όρια μιας μόνο ζωής, αλλά αυτή η πραγ­ματοποίηση γίνεται με την ύπαρξη των άλλων διαφορετικών «εαυτών» μας. Αυτοί που θα ήμασταν και όσα θα κάναμε σε άλλο χρόνο και τόπο ή υπό διαφορετικούς όρους, είναι οι άλλοι. (Αρχή του σταθερού προσ­διορισμού) ".(σελ.266) 

" Η δυσκολία να γνωρίσουμε και ν' αποδείξουμε το γιατί δημιουργείται η εμβιότητα ή το πως συνδέεται με τις υλικές δραστηριότητες υπάρχει, γιατί δεν υπάρχουν άυλες έμβιες ουσίες που συνδέονται με τ' αντιληπτά πράγματα και που μπορούν να υπάρχουν σαν μέρη χωρίς εκείνα. Τέτοιες ουσίες με γνωρίσματα εμβιότητας, ανεξάρτητα από τ' αντιληπτά πράγματα με τα οποία μπορούν να συνδέονται, θα μπορούσαμε να τις ανα­καλύψουμε πιο εύκολα.

Όπως είχε διαπιστώσει και ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Επίκουρος (341-270 π.Χ.), όταν πεθαίνουμε, επιστρέφουμε εκεί που ήμασταν πριν γεννηθούμε, δηλ. στο τίποτε (...) Η ζωή μας τελειώνει, όπως γενικά τελειώνει η ύπαρξη κάθε άλλου πράγματος, έμβιου ή άβιου ". (σελ.267)