«
Βαρύτητα ή ελκτικότητα είναι η ταυτόχρονη επίδραση του συνολικού χώρου (ή του Σύμπαντος) στις έμμεσες-υλικές αλληλεπιδράσεις
", (σελ.186) είναι η συνολική ενέργεια και η κοινή ουσία με τις οποίες εκείνες γίνονται σχετικά σαν τροποποιήσεις της. Με άλλη διατύπωση, είναι η διαρκής επίδραση του ταυτόχρονου Σύμπαντος σε κάθε έμμεσο-υλικό πράγμα, ανεξάρτητα από το σχετικό χρόνο και την απόσταση που βρίσκεται ανάμεσα στα άλλα και διαμέσου των άλλων.
« Η συνολική και ταυτόχρονη ενέργεια που αναλογεί στο
χώρο είναι σταθερή και περιορισμένη, ενώ σε καμιά χρονική στιγμή δε λείπει η υλική
πραγματικότητα, που αναλογεί σε μικρότερες στιγμές ελάττωσής της (...) Όπως η αμεσότητα και η
ενότητα του Σύμπαντος δεν είναι απεριόριστη και χωρίς τις σχετικές διαφορές, το ίδιο η παγκόσμια
έλξη-ενότητα δεν είναι απεριόριστη και δεν έχει νόημα χωρίς τα όρια και τις ελλείψεις της.
Απεριόριστη έλξη ή ενότητα θα σήμαινε έλλειψη της εμμεσότητας, έλλειψη χρονικής διαφοράς και
απόστασης, έλλειψη ενεργειακής ροής, δηλαδή μόνο αμεσότητα, συνολικό χρόνο χωρίς μικρότερες
στιγμές. (σ189) Επειδή όλα τα πράγματα και οι ίδιοι οι
υλικοί φορείς, με
τους οποίους εκείνα γίνονται, είναι τρόποι αλληλεπίδρασης και στιγμές μιας συνολικής ενέργειας,
δε διαφέρουν στην ουσία και υπάρχουν το ίδιο άμεσα και ταυτόχρονα. Γι' αυτό η χωρική ενέργεια τα
επηρεάζει όλα, ανεξαρτήτως της ποιότητάς τους (...) (σ190) Όταν η
ενεργειακή ροή του χώρου προς ένα σύνολο υλικών φορέων γίνεται περισσότερη, τότε περιορίζεται
περισσότερο ο χρόνος και ο χώρος, στον οποίο γίνονται οι έμμεσες αλληλεπιδράσεις και τόσο
περισσότερο περιορίζονται οι δυνατοί τρόποι έμμεσης αλληλεπίδρασης. (σ191)
Όταν η ενεργειακή ροή γίνει περισσότερη και περιοριστούν οι δυνατότητες των υλικών φορέων ν'
αλληλεπιδράσουν με πιο άμεσους τρόπους, τότε η ενεργειακή ροή επιφέρει μια αυτοπεριστροφική
μετατόπιση, γιατί η μετακίνηση των υλικών φορέων σ' ευθεία περιορίζεται από τη ροή, που γίνεται
απ' όλες τις κατευθύνσεις. (σ192) Η αιτία της συγκέντρωσης των υλικών
ποσοτήτων είναι η ροή προς αντιστάθμιση των ελαττώσεων. (σ198)
Η εκ των προτέρων ενότητα, η αμεσότητα, η σταθερότητα του Σύμπαντος και η συνολική ενέργεια υπάρχουν σχετικά σαν αναπόφευκτη αλληλεπίδραση, διασύνδεση και πιο αφηρημένα σαν ποσοτική ελκτικότητα.
(σελ.173) Ο χώρος είναι τα σταθερά και τελειωμένα χρονικά όρια μέσα στα οποία η Συμπαντική Ποιότητα συνεχίζει να γίνεται σχετικά σαν έμμεση και αυτά τα όρια δεν εξαρτώνται από τις αλλαγές και τις αλληλεπιδράσεις των υλικών φορέων εμμεσότητας. Δεν είναι τα έμμεσα-υλικά πράγματα που καθορίζουν την ύπαρξη ή τη μορφή του χώρου. Αντιθέτως, ο χώρος σαν τελειωμένο χρονικό
όριο (αρχής-τέλους) του Σύμπαντος καθορίζει όσα είναι δυνατό να γίνουν και να υπάρξουν σχετικά εκ των υστέρων ή έμμεσα, διαμέσου των τρόπων της ελάχιστης στιγμής, που είναι τα υλικά στοιχεία.
(σελ.173)
Στη θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου, η βαρύτητα " είναι ένας γενικός όρος, ο οποίος περιγράφει
εξειδικευμένα και ποσοτικά και μέσα από την εμπειρία των «μεγάλων σωμάτων» τη γενικότερη ενότητα, την οποία πάρα πολλοί φιλόσοφοι διαπίστωσαν και εξέφρασαν με πιο αφηρημένο τρόπο πριν από τον Newton*. Τώρα, βλέπουμε πως η αφηρημένη ενότητα στο σύνολο του χρόνου αποτελεί μια ευρύτερη έννοια, την αμεσότητα και έτσι, αυτή η τελευταία μέσα στο χρόνο νοείται σαν ενεργητική και ουσιαστική.
(σελ.187)
« Το μεγάλο λάθος στην εξέλιξη της φυσικής επιστήμης αναφαίνεται καθαρότερα από ποτέ προς το τέλος του εικοστού αιώνα και διατυπώνεται πολύ απλά: προσπαθεί να εξηγήσει και να δημιουργήσει θεωρητικά τα ουσιώδη γνωρίσματα του Σύμπαντος και αυτό το ίδιο από το καθαρό μηδέν. Ενώ αντιθέτως, θα έπρεπε να αρχίσουν από το τελειωμένο σύνολο, από το κοινό προϋπάρχον, από τον
τελειωμένο (συνολικό)
Χρόνο, για να εξηγήσουν πως δημιουργούνται εκείνα και τα ίδια τα πράγματα σα μέρη από το σχετικό μηδέν
" (μέσα στην έμμεση-υλική πραγματικότητα). (σελ.187) Το δικό μας μεγάλο
ζήτημα είναι το αντίστροφο. Πως από την αρχική ενότητα και αμεσότητα του
συνόλου δημιουργείται και διατηρείται σχετικά η εμμεσότητα και η πολλαπλότητα. Δηλαδή πως συνυπάρχουν αυτά τα δύο. Η λιγόλογη απάντηση είναι, ότι η ταυτόχρονη και ετερόχρονη ύπαρξη είναι σχετικές έννοιες. Αυτό που λέμε «οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος».
(σελ.187)
Από τις πλησιέστερες σκέψεις του
βιβλίου για την ερμηνεία και την
έννοια της πυρηνικής δύναμης :
« Η συνολική ταυτόχρονη ενέργεια του χώρου δεν
αντισταθμίζει το σύνολο της υλικής πραγματικότητας, δηλαδή το σύνολο των ελαττώσεών της (που είναι οι υλικοί φορείς)
σε μια μόνο στιγμή. Αυτό σημαίνει ότι η επενέργειά της δεν περιορίζεται σε ένα μόνο μέρος και σε
μια συνεχή χρονική στιγμή, όπως αν ήταν μια υλική ροή προς μια διεύθυνση του χώρου. Διαφορετικά,
θα υπήρχε (...) ένα κέντρο (...)» (σελ. 195)
ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ