ΟΥΣΙΑ & ΥΛΗ   Τα υλικά στοιχεία είναι οι τρόποι, με τους οποίους η Συμπαντική Ποιότητα αρχίζει σχετικά έμμεσα να γίνεται στην ελάχιστη στιγμή της. Αυτά είναι οι ελάχιστες στιγμές της ευρύτερης πραγματικότητας, δηλαδή αποτελούν μια αφηρημένη πραγματικότητα, μια σχετική αρχή του Χρόνου μέσα στο συνολικό Χρόνο, στον οποίο υπάρχει το τέλειο Σύμπαν. Η ύλη είναι η πραγματικότητα με την πιο αφηρημένη ποιότητά της, είναι η σχετική πρώτη πραγματικότητα μέσα στο ποιοτικό σύνολό της, είναι μία σχετική έλλειψη ποιότητας και πραγματικότητας μέσα στο τελειωμένο σύνολό της και δεν υπάρχει χωρίς το σύνολο των πραγμάτων ή πριν από κάθε ποιότητα πραγμάτων. Χωρίς μια προηγούμενη ποιότητα πραγμάτων ή χωρίς μια προηγούμενη διαμόρφωσή της σε ποιότητες, θα παρέμενε για πάντα απλή, τυχαία και εξω­καθορισμένη ύλη, χωρίς τη δυνατότητα να δημιουργήσει σταθερούς τρόπους σύνδεσης. Τότε, το κάθε στοιχείο της θα αλλη­λεπιδρούσε απροσδιόριστα, χωρίς χρονικά όρια και χωρίς καμιά σταθερή ιδιότητα (ή προ­καθορισμένο όριο τρόπων αντίδρασης από την ποιότητά της).   Η ύλη υπάρχει, γιατί τα πράγματα δεν υπάρχουν ούτε αρχίζουν όλα στην ίδια εξωτερική (και σχετική) στιγμή, δεν αλληλεπιδρούν με όλους τους δυνατούς τρόπους ταυτόστιγμα και έχουν μια αρχή ύπαρξης ως προς τα εξωτερικά τους· τα οποία δε θα ήταν εξωτερικά (δε θα υπήρχαν), αν συνδεόντουσαν μόνο άμεσα, σε μια κοινή εξωτερική στιγμή. Ή, δε θα ήταν τόσα πολλά και με τόσες δυνατότητες, αν η σχετική αρχή της αλλη­λεπίδρασης και της σύνθεσης δεν ήταν τόσο ελάχιστη, αφηρημένη και έμμεση. Αλλά, η δυνατότητα να υπάρχουν πολλά πράγματα, ν’ αποτελούν συνθέσεις, να συνδυάζονται και να διατηρούν σταθερούς τρόπους αλλη­λοεπηρεασμού, να είναι άμεσα για τον εαυτό τους, ενώ έμμεσα είναι μέρη, προϋποθέτει τη σταθερότητα και την αμεσότητα του συνόλου τους. Δηλαδή, τα πράγματα γίνονται έμμεσα και αλληλεπιδρούν μαζί με την ταυτόχρονη συνύπαρξη του κοινού συνόλου τους  (του οποίου είναι τρόποι-­στιγμές ύπαρξης). Η ύλη είναι η σχετική αρχή της συνθετότητας, είναι ο φορέας διαμέσου του οποίου τα πράγματα μπορούν και αρχίζουν να υπάρχουν σαν εξωτερικά-έμμεσα  ανάμεσα στα άλλα. Την άμεση και αυτοτελή ποιότητα του συνόλου της πραγματικότητας, την οποία εμείς αντι­λαμβανό­μαστε και γνωρίζουμε έμμεσα-εξωτερικά και απο­σπασματικά σαν υλικά μέρη (στο χώρο και στο χρόνο) την ονομάζουμε Σύμπαν. Είναι λάθος ν’ απορούμε, πως μπορούν να υπάρχουν οι πολυάριθμες διαφορετικές ποιότητες πραγμάτων συνθεμένες από λίγες πρωταρχικές και κοινές ουσίες, όπως και οι τόσοι πολλοί συνδυασμοί τους. Η ουσία είναι η σταθερή και αδημιούργητη αρχή των σχετικών πραγμάτων και αυτό δεν σημαίνει, ότι αυτή είναι το υπόλοιπο από την αφαίρεση κάθε αλλαγής, σχέσης και δράσης. Από μια τέτοια θα έλειπε η ποιότητα και η συνθετότητα. Όχι μόνο χωρίς την ουσία δεν μπορούν να υπάρχουν σχέσεις, αλλαγές, δυνατότητες, αλλά και χωρίς τα τελευταία δεν μπορεί να υπάρχει η ουσία σαν πρώτη αρχή. Η έννοια της ουσίας είναι μια άλλη άποψη για την πρώτη αδημιούργητη αρχή των πραγμάτων και για τη δυνατότητα της σύνθεσης. Αυτή η πρώτη αρχή ή η δυνατότητα της σύνθεσης δεν μπορεί να είναι έξω ή πριν από τα πράγματα και να δημιουργεί από μόνη της, χωρίς η ίδια να προϋποθέτει καμιά σύνθεση ή ποιότητα. Από μερικά κοινά ή πρωταρχικά πράγματα (μόνο με αυτά, χωρίς τη συνεπίδραση από άλλα σύνθετα) δε θα ήταν δυνατή η ύπαρξη πολλών διαφορετικών ποιοτήτων, παρά μόνο σύνολα διαφορετικών (και ασταθών) ποσοτήτων από τον τυχαίο εξωτερικό συνδυασμό αυτών των απροσδιόριστων πρώτων (και σταθερών;) στοιχείων. Οι συνδυασμοί και οι αλληλο­επηρεασμοί θα ήταν μόνο εξωτερική προσθα­φαίρεση, χωρίς να μπορούν να υπάρξουν σταθεροί τρόποι διαρκούς αλληλο­επηρεασμού πολλών στοιχείων ταυτόχρονα (δηλ. αμεσότητα). Το κάθε υλικό στοιχείο θα επιδρούσε με τελείως διαφορετικό τρόπο από στιγμή σε στιγμή, σαν απο­σταθερο­ποιημένο, όπως θα επηρεαζόταν μόνο έμμεσα από την άναρχη επίδραση των πολυάριθμων άλλων. Οι διαφορετικές σύνθετες ποιότητες δεν μπορούν να εξηγηθούν επαρκώς μόνο από μερικές κοινές και εξωτερικές ουσίες για τον ίδιο λόγο, που δε θα μπορούσε να εξηγηθεί η ύπαρξη διαφορών στις αρχικές, κοινές και απλές ουσίες. Το ότι η λεγόμενη ύλη δεν μπορεί να διαιρεθεί ατελείωτα ή χωρίς να πάψει να είναι με την ίδια ποιότητα, αυτό εξηγείται γιατί δεν είναι ουσία, αλλά τρόπος ύπαρξης και διαμόρφωσης μιας κοινής ουσίας. Διαφορετικά, σαν ουσία δε θα μπορούσε να διαιρεθεί ή θα έπρεπε να διαιρείται ατελείωτα, χωρίς να μετατρέπεται. Αν η σύνθεση προϋποθέτει μια πολλαπλότητα απλούστερων στοιχείων, υπό μια έννοια αυτό είναι αλήθεια, γιατί η σύνθεση προϋποθέτει ξανά μια σύνθετη ποιότητα, ενώ τα πρωταρχικά υλικά στοιχεία είναι οι ελάχιστες στιγμές της άμεσης και συνολικής πραγματικότητας. Τα υλικά στοιχεία αποτελούν μια αφηρημένη πραγματικότητα, μια σχετική (έμμεση) αρχή του Χρόνου και χρησιμεύουν σχετικά σαν μέσο, το οποίο δεν βρίσκεται έξω από μια σύνθεση ή έξω από μια προηγούμενη δημιουργημένη πραγματικότητα. Η πρωταρχικότητα και η απλότητά τους είναι σχετική (είναι πρωταρχικά σε σχέση προς τις ποιότητες των συνδυασμών τους και ταυτοχρόνως είναι τα τελικά) και δε θα μπορούσαν να υπάρχουν ούτε να δημιουργούν εκ των υστέρων, χωρίς την άμεση και προηγούμενη σχέση τους με μια προηγούμενη σύνθεση. Δεν αποτελούν μια αδημιούργητη ουσία ή μια αυτοτελή δυνατότητα για σύνθεση, αλλά ένα φορέα-μέσο μέσα στην αδημιούργητη ουσία. Δηλαδή, είναι οι ελάχιστες στιγμές στις οποίες γίνεται σχετικά έμμεσα (ως προς τα μέρη) η άμεσα σύνθετη πραγματικότητα σαν τελειωμένος Χρόνος. Η ουσία είναι το κάθε λεγόμενο πράγμα ταυτόχρονα, δηλ. πάντοτε πριν από τη σχετικά έμμεση ποιότητα και αλλαγή του, όχι το κάθε πράγμα σαν ποσότητα πλην τις διαφορές και τις αλλαγές του. Αυτή η ουσία είναι η συνολική αιτία της συνθετότητας και της ποιότητας στις έμμεσες αλληλεπι­δράσεις και υπάρχει εκ των προτέρων με άμεσο τρόπο (αδημιούργητη, σε μηδέν χρόνο). Η αμεσότητα, η σταθερότητα και η ενότητα της Συμπαντικής Ποιότητας υπάρχει σχετικά έμμεσα και εξωτερικά με τις ποιότητες, τις σχέσεις και τις δυνατότητες των μερών. Δεν είναι τα λεγόμενα μέρη που διαμορφώνουν με τις αλλαγές, τους συνδυασμούς και με τις αλλη­λεπιδράσεις τους ένα διαφορετικό σύνολο πραγμάτων, αλλά το αντίθετο. Αν το σύνολο των πραγμάτων δεν ήταν μια άμεση αιτία στον εαυτό του, αν δεν ήταν με σταθεροποιημένη ποιότητα (σαν συνολικός Χρόνος), τότε τα λεγόμενα πράγματα δε θ’ αποτελούσαν τρόπους μιας κοινής ουσίας. Θα υπήρχαν με απροσδιόριστους τρόπους και με απεριόριστες δυνατότητες, σε απροσδιόριστες στιγμές, χωρίς συνέχεια και δε θα μπορούσαν να είναι με μία σχετικά σταθερή και ενιαία ποιότητα, ούτε να έχουν αναγκαστικά κοινά στοιχεία.