Μερικά αποσπάσματα για τη σχέση της αιτίας με το αποτέλεσμα

(Η ιστοσελίδα προστέθηκε το Δεκέμβριο του 2018)

Οι πρώτες καθολικές σχέσεις οι οποίες προδιαγράφουν τα όρια της γνώσης και εξαφανίζουν μερικές ανόητες απορίες. Μερικές από αυτές τις σχέσεις και σκέψεις μετα­φέρονται αποσπασμένα και απα­ριθμούνται με μια προτεραιότητα στη συνέχεια.¹

1) "Εκεί που υπάρχει μια αλλη­λεπίδραση υπάρχουν πάντοτε τα κοινά γνωρίσματα της αιτίας και του αποτελέσματος..."

2) " Τα πράγματα αλληλεπιδρούν άμεσα και έμμεσα, σε διαφορετικές και στις ίδιες στιγμές, με πολλούς διαφορετικούς τρόπους και οι συντελεστές μιας αλλη­λεπίδρασης δεν είναι οι ίδιοι για κάθε άλλη. Δηλαδή τ' αποτελέσματα μιας αιτίας δεν είναι εκείνα μιας άλλης αιτίας... Στην πραγματικότητα βρίσκουμε αιτίες, οι οποίες είναι άσχετες από μερικά αποτελέσματα ή έχουν μια αρκετά έμμεση σχέση, την οποία θα μπορούσαν να μην έχουν. Όπως λέμε, υπάρχουν συνδυ­ασμένες πολλές αλυσίδες αιτιότητας. (...) Κάθε μέρος της πραγματικότητας είναι μια αιτία μη κοινή για όλα τ' αποτελέσματα και συγχρόνως ένα αποτέλεσμα μη κοινό για όλες τις αιτίες και αλληλενεργεί με τα υπόλοιπα."

3) "Όταν ένα πράγμα επηρεάζει διαρκώς και άμεσα ένα άλλο, τότε στη διάρκεια αυτή το ένα στο άλλο είναι αιτία ενός αποτελέσματος ή ενός τρόπου επηρεασμού, έτσι έμμεσα το καθένα στον εαυτό του και έτσι ξανά στον τρόπο που επηρεάζει...".

4) "Η ίδια αιτία επάνω σε διαφορετικά πράγματα δεν μπορεί να έχει επακριβώς ή όλες τις ίδιες συνέπειες, ενώ σε άμεση ή έμμεση σχέση με την ύπαρξη των άλλων αιτιών μπορούν να προσδιορίζονται διαφορετικά και αντίθετα απο­τελέσματα. Η ίδια αιτία μπορεί να προσδιορίσει διαφορετικό αποτέλεσμα και το ίδιο αποτέλεσμα να προσδιοριστεί από διαφορετική αιτία, γιατί ο προσδι­ορισμός είναι σύνθετος και γίνεται πολύπλοκα".

5) "Στην πραγματικότητα, κάθε μέρος επηρεάζει και τροποποιεί τα υπόλοιπα, όχι όμως όλα στην ίδια στιγμή. Γιατί, αν προσδιόριζε αλλαγές σε κάθε άλλο πράγμα και σε όλους τους άλλους τρόπους αλληλο-επηρεασμού, τότε δε θα υπήρχαν πολλά πράγματα σε διαφορετικές στιγμές ούτε κανένα μέρος. Όλες οι αλλαγές θα έπρεπε να έχουν γίνει ανέκαθεν και το κάθε πράγμα θα αλληλο­εξαρτιόταν με τα υπόλοιπα μόνο άμεσα, σαν να ήταν εκείνα μέρη του εαυτού του ή ο ίδιος ο εαυτός του".

6) "Επομένως οι επηρεασμοί συνεχίζονται με τρόπους όχι σταθερά προσδιορισμένους, με αλλαγές στην ποιότητα, στη δρα­στηριότητα και στον αλληλο­επηρεασμό των διάμεσων πραγμάτων και έτσι υπάρχουν απο­τελέσματα, τα οποία δεν προσδιορίζονται σταθερά από μια και την ίδια αιτία. Με άλλα λόγια, πραγματο­ποιούνται ή υπάρχουν αποτελέσματα, των οποίων μερικές από τις αιτίες έχουν πάψει να υπάρχουν ή να τα προσδιορίζουν και αντίστροφα: Υπάρχουν αιτίες που δεν αποτελούν τη μόνη ή την πρώτη αρχή για την ύπαρξη μερικών αποτελεσμάτων και ωστόσο αυτές συντελούν - χρησιμεύουν στην ύπαρξη εκείνων, ακόμα και όταν αυτές οι ίδιες δεν υπάρχουν. Οι έμμεσες (ή εξωτερικές) αλλη­λεπιδράσεις υπάρχουν με τη μη ταυτόστιγμη συνύπαρξη όλων των πραγμάτων-αιτιών (ή χωρίς όλους τους δυνατούς τρόπους) και αντι­στρόφως".

7) "Κάθε πράγμα, που είναι ένα μέρος της Συμπαντικής Ποιότητας, επηρεάζει έμμεσα τα υπόλοιπα και γίνεται αιτία, για να υπάρξουν αποτελέσματα σε στιγμές που αυτό παύει να γίνεται αιτία με τον ίδιο τρόπο ή να υπάρχει. Αντίστροφα, κάθε πράγμα, σαν αποτέλεσμα από μερικούς τρόπους επηρεασμού και από μερικές άμεσες αιτίες, έχει ανέκαθεν συν-προσδιοριστεί από τα πράγματα, τα οποία έχουν πάψει να γίνονται αιτίες σε αυτό ή να υπάρχουν".

8) "Επομένως, η ΣΧΕΣΗ έχει μια έννοια ευρύτερη από αυτήν της αλλη­λεπίδρασης και είναι δυνατό να μη διαπιστώνουμε καμιά αλληλεπί­δραση ανάμεσα σ' ένα πράγμα και σε κάποιο άλλο, με το οποίο συνυπάρχει ή όχι, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είναι χωρίς σχέσεις το ένα από το άλλο".

9) "Κάθε πράγμα, εξωτερικά ως προς τα άλλα και ανεξάρτητα από τη στιγμή στην οποία υπάρχει, μπορεί να θεωρηθεί σαν ένα μερικό αποτέλεσμα, στην πραγματο­ποίηση του οποίου έχουν συντελέσει έμμεσα (και ανέκαθεν) όλα τα υπόλοιπα σαν μερικές αιτίες και πρέπει να έχουν προκαθορίσει μερικούς κοινούς τρόπους επηρεασμού και δυνατότητες στην ποιότητά του, μερικά κοινά στοιχεία, τα οποία έχει το κάθε άλλο πράγμα (γιατί όλα σχετίζονται με τον ίδιο πιο έμμεσο τρόπο)".

10) "Ποια είναι αυτά τα πιο έμμεσα αποτελέσματα, τα οποία είναι ανέκαθεν προσδι­ορισμένα στην ποιότητα κάθε πράγματος; Όπως θα αποδειχθεί, αυτά τα κοινά στοιχεία είναι οι κοινοί τρόποι αλλη­λεπίδρασης, οι οποίοι ονομάζονται ύλη".

11) "Όταν αιτιολογούμε ένα μέρος της πραγματικότητας ή τις σχέσεις του μόνο με μερικά άλλα πράγματα και με μερικούς από τους τρόπους αλληλεπίδρασής τους και όχι με το κοινό σύνολό τους, τότε, είναι αυτονόητο ότι υπολείπεται κάποιο πράγμα και κάποιες αιτίες, τα οποία δεν αιτιολογούμε για τον ένα ή τον άλλο λόγο σα να ήταν τελείως άσχετα. Κανένα πράγμα, το οποίο ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΑΡΚΗΣ ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΤΟΥ, δεν μπορεί να είναι η μόνη αιτία της ύπαρξης ή της ποιότητας ενός άλλου και η επίδρασή του δεν προσδιορίζει σταθερά ένα αποτέλεσμα τελείως ανεξάρτητα από τα άλλα".

12) Η μόνη (ή η επαρκής) αιτία της ύπαρξης, της ποιότητας, των δυνατοτήτων και των σχέσεων των πραγμάτων, η οποία δεν έχει άλλη αιτία εκτός του εαυτού της, σε αντίθεση με τις μερικές αιτίες, είναι το τέλειο σύνολό τους (συνεπώς και εκείνα).

13) "Όλα γίνονται προσδιορισμένα με προσδιορισμένους τρόπους, αλλά αυτοί οι τρόποι μπορούν ν' αλλάζουν και συνεπώς εκείνα που προσδιορίζουν να γίνουν. Ασταθής προσδιορισμός σημαίνει πιο έμμεση επίδραση, μη ταυτόχρονος προσδιορισμός, χρονική απομάκρυνση του αποτελέσματος από την αιτία".

14) "Τα πράγματα δεν είναι προσδιορισμένα μόνο από μερικά άλλα, γι' αυτό δεν είναι ούτε φαίνονται καθαρά προσαρμοσμένα όλα το ένα με το άλλο και χωρίς κενά, στο χώρο και στο χρόνο".

15) "Για να υπάρχει αλλη­λεπίδραση (ή διαφορά χρόνου), πρέπει να υπάρχουν πράγματα, τα οποία δεν είναι η επαρκής αιτία του εαυτού τους".

16) "Η επαρκής και κοινή αιτία τους δεν μπορεί να είναι ένα μέρος, μια εξωτερική κοινή αιτία, μια ασταθής ποιότητα"

17) "Ο μόνος τρόπος, για να υπάρχει πολλαπλότητα πραγμάτων, εμμεσότητα, αλληλο­επηρεασμός, ατελείωτοι τρόποι εξέλιξης, παρελθόν και μέλλον, χωρίς να λείπει μια επαρκής αιτία για το σύνολο της ύπαρξής τους και για το καθένα ξεχωριστά (...) είναι ένας: ν' αποτελούν άμεσα μέρη μιας ανέκαθεν σταθερο­ποιημένης συνολικής πραγματικότητας, μέσα στα όρια μιας (συνολικής) στιγμής".