Τα αποσπάσματα λίγων σειρών που ακολουθούν είναι επιλεγμένα από το βιβλίο “Η Θεολογία της Επιστήμης” (©2000 ISBN 960-385-019-5, σελ 448) και αποτελούν βασικές, πρωτότυπες ή εύστοχες απόψεις για το νόημα της επίγειας ζωής στη βάση των κοσμολογικών απόψεων της Θεωρίας του Τελειωμένου Χρόνου. Η ελλιπής ανάπτυξη αυτών των ζητημάτων μαζί με την προσπάθεια να εκφραστούν σαν συνέπειες μίας δυσνόητης, άγνωστης και υπό εξέλιξη κοσμο­λογικής θεωρίας έκαναν δυσανάγνωστο αυτό το μέρος του βιβλίου και δεν μπόρεσαν να αναδειχθούν οι επιτυχημένες και οι καλο­διατυπωμένες απόψεις.

Η εξαγωγή των συνεπειών επιχειρήθηκε με την ίδια τάση να προσπεραστούν καθι­ερωμένες και παρα­δοσιακές φιλοσοφικές ορολογίες.

Δεν υπάρχει ένα πράγμα ή μια στιγμή εξέλιξης στη σχετική πραγματικότητα, που να είναι ο τελικός σκοπός για όλα όσα προηγήθηκαν και δε λείπει το μέλλον, για να καθοριστεί τότε πώς έπρεπε να είναι τα πράγματα και οι σχέσεις τους στο παρελθόν.

Είναι τόσο δύσκολο να αιτιολογήσεις όσο και να προβλέψεις.

Όλα τα πράγματα είναι χρήσιμα και σημαντικά για εκείνα, με τα οποία συνδέονται και αλληλοεπηρεάζονται με πιο άμεσους και σταθερούς τρόπους, ενώ ταυτόχρονα είναι άχρηστα και ασήμαντα για εκείνα, με τα οποία δεν αλληλοεπηρεάζονται άμεσα ή με προσδιορισμένο τρόπο.

Το Σύμπαν δεν υπάρχει τυχαία και αδικαιολόγητα, δεν είναι μια ατέλεια της ανυπαρξίας ούτε χωρίς μια επαρκή αιτία, γιατί είναι άμεσα μόνο από και για τον εαυτό του. Οι ποιότητες των πραγμάτων και οι τρόποι του αλληλο­επηρεασμού τους είναι πάντοτε η ποιότητα της άμεσης, κοινής και αυτοτελούς πραγματικότητας, η οποία συνεχίζει ανέκαθεν να γίνεται σε σχετικά μικρότερες στιγμές, ενώ αυτή υπάρχει ανέκαθεν τελειοποιημένη μέσα στα όρια μιας ευρύτερης στιγμής. Η πολλαπλότητα των πραγμάτων υπάρχει σχετικά και εξωτερικά με την έλλειψη, την εξάρτηση, τη διαφορά, την αστάθεια, στη στιγμή που το κοινό σύνολό τους έχει γίνει πριν από τη δική τους στιγμή και αποτελεί την κοινή ουσία, την άμεση ή διανοητική αρχή της σχετικής ύπαρξής τους.

Έτσι, σχετικά εκ των υστέρων μέσα στο χρόνο τα πάντα είναι και γίνονται έμμεσα σαν μέρη, χωρίς μια επαρκή έμμεση αιτία και χωρίς αυτοτέλεια, αλλά είναι ανέκαθεν και επαρκώς αιτιολογημένα από το σύνολό τους. Η επαρκής αιτιο-δικαιολόγηση της ύπαρξής τους έχει γίνει άμεσα-εσωτερικά από το Θεό και αυτή δεν είναι ο άμεσος σκοπός τους. Στην ουσία εκείνα είναι ο ίδιος ο Θεός σαν ατελής μέσα στο χώρο και στο χρόνο. Αντιστρόφως, ο Θεός είναι ο αυτοτελής και κοινός Εαυτός τους.

Μπορούμε να δούμε τον κόσμο με δυο αντίθετους τρόπους: σε εξέλιξη ή σταθερό, σαν αφηρημένη, εξω­καθορισμένη και τυχαία υλική ύπαρξη ή σαν συνολική ποιότητα άμεσα αυτο­καθορισμένη. Είναι και οι δυο αληθινοί.

Θεός είναι η εσωτερική αρχή που προσδιορίζει τις συνέπειες με αμερόληπτο τρόπο και όχι μονομερώς μόνο από μερικές εξωτερικές αιτίες. Τα πράγματα δε δημιουργούνται και δε συνδέονται με απομονωμένες σχέσεις φυσικής, χημείας, αστρονομίας, οικονομίας, γενικά των εξειδικευμένων επιστημών. Είναι άμεσα μέρη μιας σύνθετης αυτο­καθορισμένης ύπαρξης, από την αυτοτέλεια και την αυτογνωσία της οποίας εξαρτώνται οι ειδικότερες σχέσεις στις υλικές-έμμεσες αλλη­λεπιδράσεις

Οι σχέσεις και οι δραστηριότητες των πραγμάτων προϋποθέτουν να είναι περιορισμένα, διαφορετικά, να επηρεάζουν και να επηρεάζονται με διαφορετικούς τρόπους και σαν έμβια να αντιλαμβάνονται και να γνωρίζουν περιορισμένα και ξανά με διαφορετικούς τρόπους και με μια λέξη να είναι ατελή.

Είναι από τα αδικαιολόγητα λάθη της επιστήμης και των εξειδικευμένων ο απρόσεκτος περιορισμός στην έννοια των βιολογικών φαινομένων, στα ξεχωριστά αντιληπτά μέρη και στις πιο σύνθετες υλικές αλλη­λεπιδράσεις των βιολογικών μερών, διατηρώντας έτσι ένα διαχωρισμό από τα εσωτερικά και διανοητικά φαινόμενα, ο οποίος συσκότισε τις σχέσεις τους και επέτρεψε τη φαντασιοκοπία.

Το έξω επηρεάζει και διαμορφώνει διαρκώς το έσω και αντιστρόφως.

Η εξωτερική δρα­στηριότητα είναι συγχρόνως εσωδιανοητική και αλληλο­διαμορφώνονται.

Για να μπορεί μια έμβια ύπαρξη, ειδικά η ανθρώπινη, ν' αποδώσει υπέρ μεγάλη σημασία και προσοχή στις δυνατότητες μερικών πραγμάτων, σε μια τυχαία σχέση της μ' ένα πράγμα, μ' έναν άνθρωπο, στις σχέσεις των άλλων, ν' αρκείται στη γνώση της για την ύπαρξη και τις δυνατότητες μερικών πραγμάτων, τα οποία της χρησιμεύουν, ν' αρκείται στην ύπαρξή της ανεξάρτητα από την ποιότητα και τη διάρκειά της, πρέπει αντιθέτως να μην μπορεί ν' αποδώσει αρκετή σημασία στην άμεση δυνατότητά της να γνωρίζει, να μην αναζητάει την αρχή της ύπαρξης των πραγμάτων, τα όρια του χρόνου και τις αιτίες των δραστηριοτήτων της. Γενικά, πρέπει να διαμορφώνει τις δραστηριότητές της επηρεασμένη και παρασυρμένη από το πιο άμεσο περιβάλλον της

Η δρα­στηριότητα για τη διατήρηση της ζωής έχει επαρκή αιτία άμεσα την ύπαρξη της ζωής (και του Θεού), η οποία είναι στην ουσία της μια ευχάριστη εμπειρία του κόσμου, γιατί είναι δικαιολογημένη εκ των προτέρων ανεξάρτητα από τις ανθρώπινες αξίες και σκοπούς. Η χαρά της γνώσης είναι η ουσία της ζωής και η ατέρμονη επανάληψη της ύπαρξης είναι η ατέρμονη επανάληψη της χαράς. Ωστόσο, η έλλειψη εσωτερικής αυτοτέλειας και επαρκούς αυτογνωσίας, η παρασυρμένη διανοητική δρα­στηριότητα προτρέπει σε δρα­στηριότητες, οι οποίες δεν αποσκοπούν μόνο στη διατήρηση της ύπαρξης και δεν τη δικαιολογούν επαρκώς.

Ο εγωκεντρισμός είναι η διαμόρφωση του εσωτερικού και εξωτερικού τρόπου ζωής με αποπροσανατολισμένη και περιορισμένη διανοητική δρα­στηριότητα. Δεν είναι μόνο η θεωρητική υπερεκτίμηση του εαυτού μας ή η υποτίμηση των άλλων εξωτερικευμένη στις λέξεις. Είναι γενικά η άγνοια, η διαστρεβλωμένη έννοια για τον εαυτό μας, για τη ζωή, για την κοινή πραγματικότητα, για την επαρκή αξιοποίηση της ζωής, η έλλειψη σκόπιμης αυτενέργειας για την εσω­διανοητική έλιξη, για την αναζήτηση της αλήθειας, η μεροληψία, με λίγα λόγια είναι η παρανοϊκότητα σε σχέση με τον εξωτερικό κόσμο. Η εξωτερική δρα­στηριότητα είναι ταυτοχρόνως διανοητική και η αποπροσανατολισμένη διάνοια καθορίζει δραστηριότητες, με τις οποίες δε διατηρείται απλώς η ύπαρξή της, αλλά την δικαιολογεί (και την εξυψώνει) μ' έμμεσο τρόπο, διατηρώντας έτσι την άγνοια, τον απο­προσανατολισμό, τον εγωκεντρισμό και γενικά την ανεπάρκειά της.

Δε μας ευχαριστούν (ή δυσαρεστούν) μόνο τα πράγματα, μας ευχαριστούν οι δυνατότητες που δημιουργούμε ή πραγματοποιούμε στον εαυτό μας και η ποιότητα της έννοιας που διαμορφώνουμε γι' αυτόν με τη χρησιμότητα των πραγμάτων και με τις σχέσεις μας.

Σε τελική ανάλυση, μπορούμε να πούμε ότι όλοι αναζητούν και δε θέλουν τίποτε άλλο εκτός από την αυτογνωσία (ή το Θεό), τη βεβαιότητα και τη σταθερότητα της αυτοτελούς ύπαρξης, γιατί η εξωτερική δρα­στηριότητα είναι ταυτοχρόνως εσω­διανοητική και χωρίς την τελευταία η πρώτη είναι αδιανόητη και ακαθόριστη.

Η διατηρημένη γνώση των εξωτερικών πραγμάτων επηρεάζει άμεσα την ύπαρξή μας και μας επιτρέπει να καθορίζουμε και να επηρεάζουμε τις εξωτερικές πράξεις μας. Χωρίς εκείνα να είναι εξωτερικά στις αισθήσεις μας ή έτσι όπως ήταν πραγματικά σε μια άλλη στιγμή και χωρίς την αντιληπτική γνώση, η οποία περιορίζεται στις αισθήσεις και δε διατηρείται χωρίς την ύπαρξη των αντίστοιχων εξωτερικών πραγμάτων, των ίδιων τρόπων επίδρασης και των ίδιων σχέσεών μας με το περιβάλλον.

Η αδυνατότητα να καταστρέψουμε τις αυταπάτες μας, να γνωρίζουμε την άγνοιά μας, να μην κάνουμε συλλογιστικά λάθη, να γνωρίζουμε την ίδια πραγματικότητα, να ζήσουμε προσα­νατολι­σμένοι και σε τελική ανάλυση σαν επαρκείς αιτίες του εαυτού μας, με μια λέξη η παρανοϊκότητα είναι η γενική και αναπόφευκτη εσωδιανοητική ατέλεια, καθορισμένη με την εσωτερική σημασία της.

Η έλλειψη και ο περιορισμός στον εσωτερικό κόσμο γενικά αντιστοιχεί στην έλλειψη και στον περιορισμό του εξωτερικού. Η «παράνοια» είναι ένας ειδικός όρος για να εκφράσει την ανεπάρκεια στη διανοητική δρα­στηριότητα (όπως η ύλη εκφράζει μια έλλειψη στην ουσία και τη δυνατότητα εξέλιξης). 

Γνώση και λογική χωρίς ηθική είναι άσκοπη και παραπλανητική, ηθική χωρίς γνώση είναι αβάσιμη και ανεπαρκής.

Πρέπει να πάψουμε να μιλάμε για την ηθική αξία του εσωτερικού κόσμου και για την αξιοποίηση της ζωής, χωρίς ν' αναγνωρίζουμε με όλη τη σημασία πως δημιουργείται και διαμορφώνεται αυτός και η εξωτερική συμπεριφορά με τη διανοητική δρα­στηριότητα σαν ουσία του.

Όμως, ο εγωκεντρισμός δεν περιορίζεται στις ανθρώπινες σχέσεις και στις πιο ευφυείς δραστηριότητες, ενώ οι συνέπειές του δεν είναι μόνο καταστροφικές.

Όλη η εξέλιξη της ύλης δεν είναι παρά η σχετική εξέλιξη της αυτοτελούς Συμπαντικής Διάνοιας σαν περιορισμένης και η δρα­στηριότητα με έμμεσους-εξωτερικούς τρόπους για τη δικαιολόγηση της ύπαρξής της λόγω της σχετικής έλλειψης αυτοτέλειας.

Η πραγματικότητα στο σύνολό της είναι έτσι τέλεια, που κάθε ατέλεια ή διαφορά στην ποιότητα, στις δυνατότητες, στις σχέσεις και στη γνώση των μερών να είναι η αρχή και το νόημα της σχετικής ύπαρξής τους.

Η κοινή πραγματικότητα μοιάζει να έχει πει με τη δική της γλώσσα: Ε, λοιπόν όχι! Δε θα επιλυθούν τα προβλήματα στο σύνολό τους και δε θα πάψουν να υπάρχουν λάθη, αδικία, καταστροφή, δυστυχία, για να μπορούν οι ατελείς να απολαμβάνουν χωρίς συνέπειες από την αυταπάτη και από τις σχέσεις τους.

Η ιστορία μπορούσε εδώ να εξελιχθεί με ασύλληπτους τρόπους με μια μικρή διαφοροποίηση στη θέση και στην αναλογία των απλών υλικών στοιχείων στην αρχή της συνθετικής εξέλιξής τους.

Οι άνθρωποι στοχεύουν και πράττουν με τους ανάλογους τρόπους, για να εξασφαλίσουν άμεσα και διά παντός τη ζωή τους, όχι μόνο για να διατηρηθεί αφηρημένα, αλλά για να υπάρχουν μαζί με όσα αυτοί στοχεύουν και πράττουν για τη δικαιολόγησή της, όπως την αντιλαμβάνονται μέσα στο φυσικοκοινωνικό περιβάλλον τους.

Τα βασικά γνωρίσματα του εγωκεντρισμού και του εσωτερικού αποπρο­σανατολισμού είναι τα γενικά γνωρίσματα ενός εσωτερικού κόσμου, μιας διανοητικής δραστηριότητας και μιας ζωής παρασυρμένης από το περιβάλλον της, χωρίς αυτοτέλεια και αυτογνωσία.

Η επιστροφή εκεί που ήμασταν πριν γεννηθούμε, δηλ. στο τίποτε, θα ήταν άδικη χωρίς έναν επαρκή σκοπό.

Οι ίδιες οι ποιότητες των πραγμάτων είναι οι λόγοι της ύπαρξής τους. Όμως, κάθε περιορισμένο πράγμα σαν ανεπαρκή αιτία του εαυτού του και σαν ελλιπής ποιότητα άμεσης αυτογνωσίας δε συμπεριφέρεται επαρκώς αυτο­προσδιορισμένο, επηρεάζεται από εξωτερικές αιτίες και δε γνωρίζει επαρκώς το λόγο της ύπαρξής του.

Μόνο αν συντελούμε στην επιτέλεση ενός επαρκούς σκοπού, μόνο τότε αξίζει αρκετά να υπάρχουμε, ακόμα και αν ο θάνατος είναι το οριστικό τέλος μας.

Αν η διάνοιά μας είναι περιορισμένη όπως των άλλων ζώων, μπορούμε να επαναπαυόμαστε στα μικρά όρια της αβέβαιης ύπαρξής μας, να βλέπουμε τα πράγματα έτσι όπως εξυπηρετείται η διατήρηση της ανοησίας μας και να αισθανόμαστε με τις δραστηριότητές μας πως γίναμε σημαντικοί για πάντα, όπως πίστεψαν αναρίθμητοι άλλοι πριν από εμάς.

η ανηθικότητα, η αδικία, η καταστροφή, γενικά οι απο­σταθερο­ποιητικές συνέπειες είναι ταυτόχρονα απόδοση δικαιοσύνης και συμβάλλουν σ' αυτή.

Μέσα στο χρόνο όλα γίνονται και είναι έμμεσα σαν μέρη, χωρίς μια επαρκή εξωτερική αιτία, πάντοτε με ελλείψεις, αλλά είναι εκ των προτέρων και επαρκώς δικαιολογημένα από το άμεσο σύνολό τους με άμεσο-εσω­διανοητικό τρόπο. Τα περιορισμένα πράγματα υπάρχουν και γίνονται με μια κοινή και άμεση αρχή, με την ηθική-εσωτερική αρχή της αυτογνωσίας και της αυτοτέλειας της Συμπαντικής Ποιότητας και όχι μόνο με τις αφηρημένες σχέσεις των εξειδικευμένων επιστημών.

Η διανοητική δρα­στηριότητα του Θεού δεν είναι διαφορετική και αποσπασμένη από την έμμεση-υλική πραγματικότητα, αντιθέτως είναι η ίδια η πραγματικότητα και η ουσία της

Ο Θεός είναι η ουσία όλων των λεγόμενων πραγμάτων, που δεν είναι τίποτε άλλο από χρονικές σχέσεις.

Ο Θεός είναι ο κοινός και αυτοτελής Εαυτός μας, ο οποίος εμείς σχετικά έμμεσα δεν είμαστε και γι' αυτό δεν έχουμε τέλεια αυτογνωσία ούτε τέλεια άγνοια

Αν η πραγματικότητα σαν σύνολο δεν ήταν άμεσα από τον εαυτό της σαν ανεξάρτητη και αυτο­καθορισμένη ύπαρξη, τότε θα ήταν αδύνατη η σταθερότητα, η ενότητα και η ποιότητα μέσα στην υλο-εξωτερική δρα­στηριότητα και επομένως κάθε διανοητική εξέλιξη μέσα στο χρόνο.

Η χρησιμότητα και ο σκοπός της ζωής δεν εξαρτάται μόνο από τις δυνατότητες προς πραγματοποίηση, δηλαδή δε δημιουργείται από το μηδέν και εκ των υστέρων. Η ίδια η ζωή είναι εκ των προτέρων μια πραγματο­ποιημένη δυνατότητα.

Η εξωτερική δρα­στηριότητα είναι στιγμές της διανοητικής δραστηριότητας και της εξέλιξής της, όχι η αιτία της, ούτε ο σκοπός της.

Η έλλειψη αιτιότητας και σχέσεων προσδιορισμού είναι αντίθετη στην έννοια του αυτο­καθορισμού ή της ελευθερίας, όπως είναι ευρύτερα στην έννοια της ενότητας, της συνέχειας, της σταθερότητας και της συνθετικής εξέλιξης ή της δημιουργίας.

όσο λείπει η αυτογνωσία και η διανοητική δυνατότητα να γνωρίζουμε, τότε κάθε αυτο­καθορισμός είναι σχετικός, περιορισμένος και παράδοση στην τύχη.

Οι εξωτερικές δραστηριότητες για την αυτοσυντήρηση και η εξαναγκασμένη εργασία δεν είναι δραστηριότητες έξω από τη ζωή, με σκοπό να ζήσουμε εκ των υστέρων. Μπορεί να είναι η μισή από την άυπνη ζωή μας και σε πολλές περιπτώσεις η υλική και η ηθικο­διανοητική καταστροφή της με αντάλλαγμα κάποιες άλλες δυνατότητες.

Ο όρος «υγεία» εκφράζει μια ειδικότερη έννοια της τελειότητας, της αυτοτέλειας, της σταθερότητας ή του απεριόριστου, περιορισμένη στη βιολογική ποιότητα της ύπαρξης Αφηρημένες έννοιες, όπως η βιολογική υγεία, η επιβίωση, η σωματική ισχύς, η ηλικία, δεν εκφράζουν σταθερές δυνατότητες των σχετικών πραγμάτων. Δεν υπάρχουν ανεξάρτητα από την εσωδιανοητική δρα­στηριότητα και συχνά χάνουν τελείως το νόημά τους και ανατρέπονται από την ύπαρξη άλλων τρόπων απο­σταθεροποίησης παρά τη γνώση και τη δρα­στηριότητα με τέτοιο σκοπό.

Είναι απίστευτο ότι ο εξωτερικός κόσμος υπάρχει μόνο στη διάνοια των ανθρώπων σαν ένα όνειρο, όμως είναι εύκολο να πιστέψουμε ότι δεν έχει αξία και σκοπό χωρίς εκείνη.

Από τη μια συμπεριφερόμαστε με την εγωκεντρική αυταπάτη ότι είμαστε η μόνη αιτία των πράξεών μας, ενώ από την άλλη δεν κάνουμε τίποτε, με σκοπό να προσανατολιστούμε εσωτερικά και ν. αποφύγουμε την κακοτυχία με δρα­στηριότητα μέσα μας. Αντιθέτως, αυταπατόμαστε με ευφυείς τρόπους πως αξίζουμε μια καλύτερη τύχη, έτσι καταναλώνουμε όλη τη ζωή μας και ανεύθυνοι, σαν τα παιδιά, αναζητάμε μια εξωτερική αιτία όχι μόνο για να ευχαριστηθούμε, αλλά και για να εξηγήσουμε κάθε δυσαρέσκειά μας.

Δεν μπορούμε να διανοηθούμε μια ανώτερη βιολογική εξέλιξη, χωρίς αυτή να είναι εσωτερική. Δηλαδή τουλάχιστον να είναι σταθερή γνώση της ύπαρξής μας, γνωστικός τρόπος ζωής, γνώση της σχετικότητας των πραγμάτων και αποτροπή των εγωκεντρικών δραστηριοτήτων.

Η καταστροφή του αποπροσανατολισμού είναι ο ίδιος ο απο­προσανατολισμός. Είναι η άγνοια της διάνοιας για την άμεση αυτενέργειά της και ο διαχωρισμός της εξωτερικής δραστηριότητας από τη δική της, ενώ αυτή δεν παύει να είναι διανοητική με εξωτερικούς προσδιορισμούς ή πιο έμμεσους τρόπους.

Η ευτυχία δεν μπορεί να έχει διάρκεια, όταν τη δημιουργούμε αποφεύγοντας να γνωρίσουμε την άγνοιά μας, τις δυσάρεστες αλήθειες, ζώντας σαν μέσα στο όνειρο, χωρίς να το γνωρίζουμε, ανεξάρτητη από την εσωτερική μας ποιότητα, βασιζόμενοι στην τυφλή πίστη ότι η τύχη θα μας τα φέρει έτσι όπως θα θέλαμε. Προπαντός, όμως, είναι μια ψεύτικη, αδικαιολόγητη και παρανοϊκή ευτυχία. Αντιθέτως, η ευτυχία από τη συμφωνία με το Θεό και την αποτροπή του εγωκεντρισμού δεν είναι τυχαίο αποτέλεσμα και προϋποθέτει εσωτερική ανέλιξη.

Ο εγωκεντρικός και παρασυρμένος άνθρωπος βλέπει τα πράγματα περισσότερο θεωρητικά και φαντασιόπληκτα απ. όσο πιστεύει και γι' αυτό παραγνωρίζει την απροσδιοριστία, την αστάθεια και τη σχετικότητά τους.

Ο εγωκεντρισμός και η αυταπάτη είναι από μόνα τους, χωρίς άλλη πράξη, η πιο μεγάλη καταστροφή και σχετίζονται άμεσα με την παράδοσή μας στην τύχη.

Μπορούμε να χρησιμοποιούμε την αλήθεια με την ίδια ευφυΐα και σκληρότητα και να επιφέρουμε το ίδιο αποτέλεσμα και τον ίδιο τρόμο, με την ίδια αποτελεσμα­τικότητα που έχει άμεσα στην εσωδιανοητική εμπειρία και στη θεωρία. Η εσωτερική προσέγγισή μας στη σταθερή πραγματικότητα του Θεού, η φιλοσοφική αναζήτηση, η αυτογνωσία και η ουδετερότητα μέσα στη σχετική πραγματικότητα, η δικαιολόγηση της ζωής άμεσα από την ίδια, φέρνουν την ευτυχία, αποτρέπουν όσα θα τη διατάραζαν και μας προσομοιάζουν με τον αυτοτελή Θεό.

Άμεση δικαιολόγηση της ύπαρξης, εσωτερικός προσανατολισμός και ηθικότητα σημαίνουν αυτογνωσία, αμερόληπτη θεώρηση, αυτο­καθορισμό με γνώση της άγνοιας, αναζήτηση της βεβαιότητας και ευτυχισμένοι μόνο που υπάρχουμε.

Δεν είναι τυχαίο ότι η ηθική δρα­στηριότητα, η διανοητική δρα­στηριότητα με σκοπό τη γνώση, την άμεση δικαιολόγηση και τον εσωτερικό προσανατολισμό της ύπαρξης είναι διαχρονική και δεν «υπολογίζει» χρόνο και χώρο. Απεξαρτοποιεί τη διάνοια από τα σχετικά περιβάλλοντα, τις πρόσκαιρες δυνατότητες και τις ατελείωτες αιτίες, που παρασύρουν σε ατελείωτες δραστηριότητες και τρόπους ζωής.

Ο προσανατολισμός και ο σκοπός της ύπαρξης είναι παντού και πάντοτε εσωτερικός, είναι η αμεσότητα και η σταθερότητα της ύπαρξης. Ωστόσο η έλλειψη αυτοτέλειας την εξαναγκάζει να πραγματοποιήσει το σκοπό της με έμμεσους τρόπους.

Υπάρχει μια αντίθεση στην άμεση-διανοητική και στην έμμεση-υλική δρα­στηριότητα, στην αυτο­καθορισμένη (με γνώση) δρα­στηριότητα και στην εξω­καθορισμένη, με λίγα λόγια αντίθεση της εσωτερικότητας και της εξωτερικότητας, η οποία εξηγείται από τη σχετική έλλειψη της αυτοτέλειας μέσα στο σχετικό χρόνο. Περιορισμός, έλλειψη αυτοτέλειας και επαρκούς γνώσης σημαίνει εξαναγκασμός σε διανοητικές δραστηριότητες, γνωστικός περιορισμός της διάνοιας, εσωτερικός απο­προσανατολισμός, τυχαία εμπειρία, απροσεξία, εγωκεντρικές δραστηριότητες και παρασυρμένη συμπεριφορά.

Μόνο μια διάνοια απαλλαγμένη από τον εγωκεντρισμό και ευχαριστημένη άμεσα από τον εαυτό της μπορεί να συμπεριφέρεται αμερόληπτα, προς όφελος του κόσμου και δικαιολογώντας την ύπαρξη κάθε ποιότητας ζωής, όπως ο Θεός. Γιατί αυτή δε θα βρίσκει λόγους να μεροληπτήσει, να εξαπατήσει, να καταστρέψει, να υποτιμήσει, να αγνοήσει, να καταπιέσει, ενώ αντιθέτως μέσα από τις σχέσεις της θα δημιουργούνται δυνατότητες εσωδιανοητικής ανέλιξης και ευτυχίας, όχι απο­προσανατολισμού και όσα αναρίθμητα συνέπονται. Χωρίς τη σκόπιμη ηθικο­διανοητική δρα­στηριότητα και τον περιορισμό του περιορισμού της διάνοιας στο χώρο και στο χρόνο, η κοινωνικότητα είναι παραμορφωμένη από την παράνοια και τον εγωκεντρισμό.

Ο εγωκεντρισμός είναι η πιο μεγάλη καταστροφή, γιατί είναι αυτοκαταστροφή της διάνοιας, αυταπάτη, παράνοια, συσκότιση, σκόπιμη και απρόσεκτη αποτροπή της συλλογιστικής συνέπειας, απόκρυψη στον εαυτό της, επανάπαυση παρά την άγνοια, με μια λέξη είναι απο­προσανατολισμός της ύπαρξης. Δηλαδή, είναι για τον αντίθετο λόγο, που η απαλλαγή από αυτόν με την αυτογνωσία είναι η πιο σπουδαία στιγμή της ζωής και η ευτυχία του Θεού.

Η ηθικότητα δεν είναι ένα διακοσμητικό στοιχείο του ανθρώπινου εσωτερικού κόσμου ή ένα ακόμα συνθετικό για την τελειοποίησή του. Είναι η ζωή με την πιο αξιοποιημένη ποιότητά της Είναι η εσωτερικότητα, η οποία έχει απαλλαχθεί με την αυτογνωσία από την εγωκεντρικότητά της και απολαμβάνει δικαιολογημένη ευτυχία...

Η αυτογνωσία με όλο το νόημά της δεν είναι απλώς μια ανάμνηση εμπειριών ή μια γνώση μερικών δυνατοτήτων μας μέσα στο φυσικο­κοινωνικό περιβάλλον. Είναι τρόπος ζωής με εσωτερικές αξίες.

Η αυτογνωσία είναι το νόημα της ευτυχίας, η ουσία της λογικής και ο σκοπός της ηθικής. Ο εγωκεντρισμός και η αυταπάτη είναι από μόνα τους, χωρίς καμιά πράξη, η πιο μεγάλη καταστροφή και σχετίζονται άμεσα με την παράδοση στην τύχη, όπως το είπαμε ξανά.

Σε τελική ανάλυση, η δυσαρέσκεια με τις διάφορες ποιότητές της, το αίσθημα της κατωτερότητας, η αποφυγή των προβλημάτων με τον τυφλό, αστόχαστο αυτο­περιορισμό και οι πολυάριθμες ιδιόμορφες εσωτερικές διαταραχές είναι συνέπειες του ηθικού απο­προσανατολισμού και της πλάνης μιας διάνοιας, η οποία ελκύεται από τη γνώση των δυνατοτήτων της ως προς το φυσικο­κοινωνικό περιβάλλον της*.

Ο λόγος είναι η είσοδος για τον εσωτερικό κόσμο μας. Με την κυριαρχία της διανοητικής δραστηριότητας μπορούμε ν' αποφύγουμε πολλές από τις ανόητες και τις εγωκεντρικές δραστηριότητες, που αποτρέπουν την πιο άμεση αξιοποίηση της ύπαρξης, να δημιουργήσουμε άλλες το ίδιο ευχάριστες, να αλλάξουμε την ποιότητα της θέλησής μας και τον εσωτερικό τρόπο της συμπεριφοράς μας από τις εξωτερικές επιδράσεις.

Ένα πολύ μεγάλο μέρος από τις δυσάρεστες, καταστροφικές και απρόσεκτες δραστηριότητές μας και των κακών συνεπειών τους εξαρτώνται από τις λαθεμένες απόψεις μας για τη ζωή, για τις σχέσεις και τις δυνατότητες των πραγμάτων, από τον καθορισμό τους με αβέβαια και ανεπαρκή γνώση, από την έλλειψη προνοητικότητας και γενικά, από τον παραπλανητικό τρόπο που στοχαζόμαστε.

Ο άνθρωπος, ο οποίος δεν προσδιορίζει τη δράση του με την αναμφίβολη γνώση, προσεκτικά, αναζητώντας τη βεβαιότητα, ούτε με σκοπό τον εσωτερικό του προσανατολισμό, εύκολα παρασύρεται σε διάφορες πράξεις και τρόπους ζωής και προσαρμόζεται, επηρεασμένος από την εμπειρία του για τη ζωή των άλλων.

με τη σταθερή θέληση ο άνθρωπος μπορεί να κάνει δυνατά πολλά, που φαίνονται στη διάνοιά μας αδύνατα να γίνουν και αδύνατα πολλά, που είναι εύκολο να γίνουν. Όμως, αυτή τη μεγάλη επίδρασή της στην πραγματικότητα τη βρίσκει με το φως της διανοητικής δραστηριότητας, η οποία με τη γνώση προκαθορίζει την ποιότητα εκείνης, δηλαδή προς τι ελκύεται και τον τρόπο εξουδετέρωσής της.

Αν ακόμα θεωρούμε αδύνατο να γνωρίσουμε ή να αποδείξουμε την ύπαρξή του, ωστόσο δεν είναι αδύνατο να γνωρίσουμε την πιο σημαντική άγνοια, πως η γνώση επηρεάζει και διαμορφώνει τη ζωή, τη σημασία της για την εσωτερική ανέλιξη και πως ο εγωκεντρισμός, δηλαδή η έμμεση δικαιολόγηση της ύπαρξης, είναι το αντίθετο στην ουσιαστική αξιοποίηση της ζωής. Εξάλλου, δεν πρέπει να συγχέουμε την πίστη στο Θεό με την πίστη στην ύπαρξή του.

Οι βασικές διαπιστώσεις για την αξιοποίηση της ζωής είναι έτσι απλές, που δε χρειάζεται να μετα­χειριστούμε το όνομα «Θεός» για να τις υποστηρίξουμε, όπως και για να υποστηρίξουμε την ύπαρξή του. (...) Η φιλική σχέση με το λόγο, η γνώση της άγνοιας, η αναζήτηση της αλήθειας και της βεβαιότητας, η σταθερή γνώση της ύπαρξής μας και της σχέσης της με μια ευρύτερη πραγματικότητα από αυτήν που προσέχουμε και μας επηρεάζει πιο άμεσα' η απαλλαγή από ανόητα προβλήματα και από το χάσιμο χρόνου εξαιτίας των αστόχαστων και άσκοπων δραστηριοτήτων, η χαρά από τη γνώση των πραγμάτων, η εσωτερική ηρεμία από την ανακάλυψη της αυταπάτης μας, της σχετικότητας των αξιών και από την αποτροπή των κοπιαστικών εγωκεντρικών δραστηριοτήτων, η δυνατότητα να είμαστε σταθερά ευτυχισμένοι ανεξάρτητα από τον τόπο και το χρόνο, η αποκόλληση από ασήμαντες σχέσεις, η ανοχή στις διαφορές των άλλων και η αναγνώριση της αναγκαιότητας των ατελειών, η ουδετερότητα της θεώρησής μας, η ανατροπή της απαισιόδοξης σημασίας του θανάτου για την αξιοποίηση της ζωής, η αυτάρκεια, η αξιοποίηση της εμπειρίας για την αυτογνωσία και η αυτο­διαμόρφωση αντί της παράδοσης στην τύχη, η αποτροπή του εγωκεντρισμού: πώς όλα αυτά μπορεί να συνδέονται τυχαία και να εξαπατούν έναν άνθρωπο; Πώς είναι δυνατό να μην είναι το όφελος και η ευτυχία από τον προσανατολισμό στη ζωή και να θεωρούνται κακά σημάδια και δικαιολογίες των αποτυχημένων; / Δεν χρειάζεται να γίνουμε παντογνώστες ή αθάνατοι, ούτε να περιμένουμε τους εξωγήινους για ν' αξιοποιήσουμε επαρκέστερα τη ζωή μας και δεν μπορεί κάποιος, που βασίζεται στην τύχη, με επίκεντρο του Σύμπαντος τον εαυτό του, περιορίζοντας την πραγματικότητα στα μάτια μερικών άλλων ανθρώπων, να είναι λογικός όσο πιστεύει πως είναι.

Με το λόγο ο άνθρωπος έπαψε να επηρεάζεται και να συμπεριφέρεται όπως τα άλλα ζώα, μόνο με την πιο άμεση γνώση των αισθήσεων, που περιορίζεται στην πραγματικότητα μιας μικρής στιγμής, η οποία δε διατηρείται χωρίς την ύπαρξη των αντίστοιχων εξωτερικών πραγμάτων και των ίδιων τρόπων επίδρασης και, έτσι, του περιορίζουν την πραγματικότητα μόνο σ'  εκείνες τις στιγμές.

Η βασική διαφορά της φιλοσοφικής διάνοιας από την αισθησιακή και της ηθικής γνώσης από την εξειδικευμένη είναι ότι με την πρώτη αναζητάμε και επιτυγχάνουμε μια εσω­διανοητική ηρεμία απέναντι σ' έναν άστατο, ρευστό, αβέβαιο εξωτερικό κόσμο. Ενώ η άλλη δεν αρκείται στην ουσία και στις γενικές αρχές, αλλά παρακολουθεί και αναζητάει τη ροή των εξελίξεων και τις λεπτομέρειες των σχέσεων.

 Ζωή χωρίς διανοητική δρα­στηριότητα είναι ανύπαρκτη και χωρίς διαμόρφωση αυτογνωσίας ήταν, είναι και θα είναι για πάντα και παντού μέσα στο Σύμπαν ανεπαρκώς αξιοποιημένη και παρα­συρμένη, με όποια δυνατότητα και αν τη φανταστούμε.

Η καταστροφή του αποπροσανατολισμού είναι αυτός ο ίδιος ο αποπρο­σανατολισμός, είναι άμεση.

Η πραγματικότητα δίνει την απάντηση στον εγωκεντρικό τρόπο αντίληψης και ζωής με την αβεβαιότητα, το φόβο, το εσωτερικό κενό, την κακοτυχία, τη ζήλια και τη διανοητική τύφλωση. Δε χρειάζεται να κοπιάζουμε, για να αποδείξουμε και ν' ανατρέψουμε και δεν υπάρχει λόγος να διαταράζουμε την ευδιαθεσία μας στο σκοταδιστικό περίγυρο των παρασυρμένων.

Αν δεν ήταν τόσο απλός ο τρόπος να διαβεβαιώσουμε για την εσωτερική αναξιότητά μας και τον απο­προσανατολισμό μας, τότε δε θα ήμασταν τόσο ανάξιοι ηθικά, όσο αποδεικνύεται στη θεωρία και στην πράξη.

πριν ακόμα γνωρίσουμε, διαπιστώνουμε εύκολα πως δεν μπορούμε να γνωρίσουμε τι και γιατί είναι η ζωή και ότι αυτή η αναζήτηση είναι χάσιμο χρόνου. Έτσι εύκολα δικαιολογούμαστε για να ζήσουμε όπως μας αρέσει, εγωκεντρικά, χωρίς την ελάχιστη εσωτερική αναζήτηση, με τη γνώση μόνο σα μέσο για εξω­διανοητικές και υλικές δραστηριότητες.

Όταν κάποιος καταλάβει πότε αξιοποιείται πραγματικά η ζωή, πως η πραγματικότητα υπάρχει με την ηθική της αυτοτέλειας και της αυτογνωσίας, πως η «τυφλή» γνώση οδηγεί στον εγωκεντρισμό και στην παράνοια και πως η γνώση (με όλους τους τρόπους) είναι η ουσία της ζωής, τότε θα πάψει να βλέπει τα πράγματα σαν ερωτηματικά, σαν άλυτα μυστήρια, εχθρικά, ν' απορεί για όλα τα δυσάρεστα και να βασίζει την ευτυχία του στην τύχη.

Η εξωτερική δράση είναι αποτέλεσμα της εσω-γνωστικής ατέλειας, ταυτοχρόνως είναι εσω­διανοητική και μόνο η αυτογνωσία μπορεί να αιτιολογήσει επαρκώς την αυτοσυντήρηση.

Ο Θεός, ενώ είναι η κοινή ουσία όλων των πραγμάτων, ενώ βρίσκεται παντού και πάντοτε σαν τέλεια αυτογνωσία  -μέρος της οποίας είμαστε εμείς οι ίδιοι- οι παρασυρμένοι δεν είναι πάντοτε σε θέση να τον αποκαλύψουν θεωρητικά και πιστεύουν ότι τον αγνοούν.

Ο περιορισμός της ηθικής και της εσωτερικής ανέλιξης σε μεμονωμένες φιλανθρωπικές πράξεις και σε στιγμές αποτροπής του εγωκεντρισμού είναι μια ανθρωποκεντρική λύση απελπισίας

Η ηθική χωρίς γνώση και φιλοσοφικό τρόπο ζωής είναι αβάσιμη και ανεπαρκής, ενώ η γνώση χωρίς ηθικο-εσω­διανοητικό προσα­νατολισμό είναι άσκοπη και παραπλανητική.

Όταν κάποιος δε γνωρίζει να στοχάζεται και να καταλαβαίνει τις σχέσεις των πραγμάτων, όταν δεν αναζητάει τα όρια της βεβαιότητας των γνώσεών του και την αλήθεια. Όταν δε διανοήθηκε ποτέ τι είναι η ζωή, ενώ πιστεύει στη διαστρεβλωμένη γνώση του για τη ζωή, τον άνθρωπο, ευρύτερα για την πραγματικότητα και για τη θέση του μέσα σε αυτήν. Όταν η προσοχή του είναι περιορισμένη σε μερικές σχέσεις του, σα να ήταν εκείνες όλη η πραγματικότητα και χρησιμοποιεί τη διάνοιά του μόνο σαν μέσο για την πραγματοποίηση των δυνατοτήτων του μέσα στο φυσικο­κοινωνικό περιβάλλον του (χωρίς τις οποίες δε βρίσκει νόημα στη ζωή και αρκείται έτσι για να μην αισθάνεται ασήμαντος), τότε αυτός ο άνθρωπος - και κάθε λογική έμβια ύπαρξη - δεν μπορεί να πράξει μόνο με την ηθική λογική.

Η ηθική έχει νόημα και βάση στις απλούστερες γενικές αλήθειες: Κανένα μέρος δεν είναι η επαρκής αιτία του εαυτού του, η γνώση των μη αυτοτελών πραγμάτων είναι και αυτή ελλιπής. Επομένως ο καθορισμός των πράξεων μόνο με αυτή τη σχετική γνώση δεν προσδιορίζει μόνο άμεσα και γνωστά αποτελέσματα, είναι μια παράδοση στην τύχη και όταν μετατρέπουμε σε επαρκή λόγο της ύπαρξής μας τις σχέσεις μ' ένα μέρος της εξωτερικής πραγματικότητας, τότε απομακρυνό­μαστε από το Θεό και αυτό έχει τις συνέπειές του.

Όλα είναι ένα: Τρεις λέξεις με απεριόριστο νόημα, το οποίο θα βρούμε να αναδεικνύουν από την αρχαιότητα οι περίφημες Βέδες και η ελληνική φιλοσοφία, με την ανάλυση των οποίων κονιορτο­ποιούνται μεγαλόπρεπες θεωρίες, ανατρέπονται πολλές συνηθισμένες ηθικο­πολιτικές απόψεις και καταδικάζεται η ζωή που συμπεριφέρεται αντίθετα. Όλα είναι ένα, το ένα είναι άμεσα αυτο­προσδιορισμένο και κανένα μέρος δεν είναι η επαρκής (ή μόνο άμεση) αιτία της συμπεριφοράς του ούτε των συνεπειών της. Η δραστηριότητά του είναι ταυτοχρόνως του συνόλου και ο προσδιορισμός των αποτελεσμάτων προϋποθέτει το σύνολο, ενώ πιο έμμεσα την αλληλε­πίδραση όλων των μερών, όχι μόνο μερικές αιτίες ή απο­μονωμένες σχέσεις φυσικής, χημείας, αστρονομίας, πολιτικής οικονομίας και γενικά των εξει­δικευμένων επιστημών

Η ηθική διαφθορά, ο εγωκεντρικός τρόπος ζωής, σχετίζονται έτσι άμεσα με την άγνοια και την πλάνη και προσδιορίζονται σαν θεωρητικές συνέπειες από τέτοιες απλές αλήθειες, που μπορεί να τις διαπιστώσει εύκολα ακόμα και ένας άθεος άνθρωπος.

επάνω