| |
|
> 1 Χρειαζόταν να είναι το Σύμπαν
τόσο πολύ μεγάλο, με αναρίθμητα αστέρια και γαλαξίες, που ξεπερνούν σε αριθμό
τους κόκκους της άμμου των παραλιών της Γης;
Τι εξυπηρετεί να είναι τόσο μεγάλο ή και άπειρο;
Αυτό το αφελές ερώτημα, η Θεωρία του
Τελειωμένου Χρόνου το μεταβάλλει σε σύμμαχό της και δίνει αναπάντεχα την εξήγηση. Οι τεράστιοι
αριθμοί που περιγράφουν το Σύμπαν δείχνουν, ότι όλα τα πράγματα πρέπει να συνδέονται πολύ
έμμεσα, να γίνονται με μεγάλα χρονικά περιθώρια, να μπορούν να συνδυάζονται με όλους τους
δυνατούς τρόπους και να συνυπάρχουν χωρίς ποτέ να αποσταθεροποιείται το ταυτόχρονο Σύνολο.
Όλα μπορούν να γίνουν και μάλιστα όχι σαν τελείως άσχετα και τυχαία, αλλά με κάποια
προκαθορισμένα όρια (εφόσον η ισορροπία του Συνόλου είναι αδιατάρακτη). Για να μπορούν όλα να
γίνουν και να υπάρξουν τόσο ανεξάντλητα και με τη δυνατότητα εξέλιξης, χωρίς να
αποσταθεροποιείται το σύνολο, χρειάζεται πολύς χρόνος και λεπτομέρεια, επομένως και πολύς χώρος,
αποστάσεις, ενέργεια και ύλη.
Η απλή απάντηση θα είναι ακριβέστερη αν
πούμε: Αφού το Σύμπαν υπάρχει όλο μέσα στα όρια ενός μέγιστου χρόνου και σαν ταυτόχρονο, άρα τα
πράγματα για να υπάρχουν σαν ετερόχρονα (μέσα στο χρόνο, σαν ξεχωριστά και όχι στατικά) πρέπει
να γίνονται και να εξελίσσονται. Για να μπορούν να υπάρξουν τόσα πολλά πράγματα σαν ξεχωριστά
και να γίνονται, χωρίς να υπάρχουν όλα μαζί στην ίδια στιγμή ή με όλους τους τρόπους σύνδεσης
μεταξύ τους, πρέπει αντιθέτως το Σύμπαν να μην είναι ολοκληρωμένο. Αυτό στη φύση επιτυγχάνεται
με ένα σχετικό τρόπο, με το Σύμπαν να υπάρχει συγχρόνως σε ορισμένα ελάχιστα χρονικά διαστήματα,
από τα οποία ξεκινούν να γίνονται τα πιο πολύπλοκα πράγματα σε όλα τα υπόλοιπα δυνατά χρονικά
διαστήματα. Αυτό μαθηματικώς εκφράζεται από σχέση μιας μέγιστης χρονικής περιόδου με μια
συνολική ποσότητα ενέργειας και ένα όριο στη διαίρεση της μέγιστης χρονικής περιόδου και
αντίστοιχα της συνολική ποσότητας της ενέργειας.
|
|
|
ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ
