ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΚΗ ΗΘΙΚΗ

ΚΟΣΜΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΘΙΚΗ. ΣΥΝΟΨΙ­ΖΟΝ­ΤΑΣ ΤΙΣ ΘΕΜΕΛΙΑΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ

> Στις σελίδες που ακολουθούν: Τα αμέσως πιο κάτω ζητή­ματα έχουν εκτιμηθεί ως θεμελιώδη και ορισμένες σκέψεις συντομευμένα απαρι­θμούνται, οι οποίες διατυπώ­νονται ως απαντήσεις σε σημαν­τικές απορίες ή είναι σκέψεις που υπο­στηρί­ζονται ως ορθές. Η ηθική του πνευματικού προσανατολισμού αποκαλύπτει ψέματα, φαντασιώσεις και την εξαπάτηση των ανθρώπων.

ΣΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΡΥΘΜΙΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩ­ΠΙΝΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ:

1.  Ο άνθρωπος δεν συμπεριφέρεται αντανακλαστικά όπως τα φυτά, με τις επι­δράσεις των αισθητών πραγμάτων. Ο ίδιος με τη σκέψη και με τη μνήμη του καθορίζει τη δράση του, αλλάζει τη συμπεριφορά και την αντί­δρασή του, μπορεί να μείνει αδρανής και να προ­ετοιμαστεί από τις επιθυμίες ή τις οδηγίες κάποιων άλλων. Η θεμελιώδης άποψη για το νόημα της ζωής και σύμφωνα με την ηθική του εσωτερικού προσανατολισμού είναι η άμεση σύνδεση του βιολογικού σώματος με τον εαυτό του. Η σύνδεση αυτή στον άνθρωπο φανερώνεται καθαρά σαν πνευματική.

2.  Ο άνθρωπος γίνεται ρυθμιστής της συμπεριφοράς του, ενώ έχει πνευματικές αδυναμίες και ελλιπή γνώση. Περισσότερο φαντάζεται και ονειρεύεται παρά γνωρίζει. Με τη σκέψη του δύσκολα εξάγει τα σωστά συμ­περάσματα και στη στιγμή που ενδεχομένως να χρειάζεται, ενώ πολλά ψέματα και πλάνες του στερούν την επαφή του με την πραγμα­τικότητα.

3.  Συνέπεια των πνευματικών αδυναμιών και της ελλιπούς μνήμης και γνώσης είναι η άσκοπη δράση και η λανθασμένη εκτίμηση του ανθρώπου για τις δυνατότητές του. Η λανθασμένη εκτίμηση για τις δυνατότητές του και η παρα­πλανητική άποψη για τον κόσμο έχουν σαν συνέπεια την εγω­κεντρική ψυχολογία και αντίστοιχα την εγωκεντρική συμπεριφορά, όπως αν αυτό το σκεπτόμενο ζώο ήταν το παγκόσμιο πνεύμα (δηλ. ο Θεός). Η φυσιολογική συμπεριφορά συνδέεται μόνιμα με την άγνοια, την πλάνη, τη μεροληψία, τη φαντασία, τη βιαστική βεβαιότητα, τις υπερ­βολικές προσδοκίες, την απληστία και τον εγωισμό, δηλαδή με ένα παρα­νοϊκό πνεύμα (που αναζητάει την επιβεβαίωση και την ασφάλεια μέσα στον υλικό κόσμο και με αποτυχημένες σκέψεις).

4.  Επομένως, χρειάζεται μια εσωτερική στροφή της διάνοιας στον εαυτό της: δηλαδή ν' αναγνωρίσει την άγνοια για τα πράγματα, τον περι­ορισμό της, τις αδυναμίες της σκέψης και το άσκοπο πολλών εξωτερικών δράσεων. Όταν δεν ξέρεις να κολυμπάς, περιορίζεσαι στα ρηχά νερά και προσπαθείς να μάθεις εκεί! Η δράση για επιβίωση πρέπει να συνυ­πολογίζει την ανάγκη για εσωτερικό προσανατολισμό της ζωής και για αξιό­πιστη σκέψη.

5.  Η ηθική χρειάζεται και την επιτυχημένη σκέψη, γνώση και σωστές εκτιμήσεις και δεν περιορίζεται σε σκέψεις και δράσεις για προσφορά. Η ηθική ενός πνεύματος με αυτογνωσία έχει προέλευση από τον κόσμο σαν αυτοτελές σύνολο και δεν είναι μια ανθρώπινη επινόηση. Η Ηθική είναι διαχρονικά συνυφασμένη με την αμερο­ληψία, την ειλικρίνεια, την αυτο­συγκράτηση, την αξιοπιστία, την πνευματική καλλιέργεια, με το δίκαιο και με την ανεκτικότητα (η οποία επιβάλλεται από την αμερο­ληψία και την αμφι­σβήτηση του ρόλου μας στον κόσμο).

6.  Η ηθική με εσωτερική κατεύθυνση δεν ξεκινάει με τη σκέψη να αλλάξουμε τον κόσμο και τις άλλες ζωές, αλλά με τη σκέψη ότι εμείς δεν γνωρίζουμε αρκετά καλά ούτε ποιοι είμαστε και ότι χρειάζεται να αναγνωρίσουμε τις αδυναμίες μας για να επι­τύχουμε την επαφή μας με την πλήρη πραγματικότητα.

7.  Ο εσωτερικός προσανατολισμός της ζωής με επίγνωση της άγνοιας, αυτομάτως περιορίζει και αποτρέ­πει την υλιστική και την εγω­κεντρική δράση στον αισθητό κό­σμο. Ο καλός πρέπει να είναι μαζί δίκαιος και έξυπνος. Η φυσιολογική ζωή δεν συμπίπτει με την ηθικά ρυθμισμένη ζωή.

8.  Η ζωή απαλλαγμένη από τις πλάνες με τη δύναμη της σκέψης και της γνώσης αποβάλλει τη μόνιμη αβε­βαιότητα και την ανάγκη να βρει ένα νόημα ύπαρξης από τις εξωτερικές δυνατότητές της και δεν έχει υπερ­βολικές προσδοκίες ούτε ανόητες απογοη­τεύσεις.

9.  Η πνευματική καλλιέργεια, η λογική σκέψη, ο φιλοσοφικός τρόπος ζωής, η απαλλαγή από φαντασιώσεις συμβάλλουν καθο­ριστικά τόσο για τη διατήρηση της ψυχικής ηρεμίας όσο και για τον τρόπο αντίδρασης μας στις δύσκολες στιγμές της κοινωνικής ζωής.

10.  Η συμπεριφορά ρυθμισμένη με εσωτερικές αξίες, με ικανότητα λογικής και αμερόληπτης σκέψης, με καλλιεργημένο πνεύμα που έχει επί­γνωση της πραγματικότητας ως σύνολο και με ψυχική ηρεμία αποτελεί την προϋπόθεση για την αξιοπιστία και την υπευθυνότητα στη συ­νεργασία, για την ειρηνική συμ­βίωση, για την πιο απο­τελεσμα­τική δράση, για τη σωστή εκτίμηση και για την πρόληψη της κακής τύχης. Προσαρμοστείτε στον κόσμο χωρίς να υπερεκτιμάτε τις πνευματικές σας ικανό­τητες!

11.  Στη ζωή και στην ψυχή επιβάλλονται ορισμένα χαρακτη­ριστικά όχι μόνο από το φυσικό περιβάλλον αλλά και από μια κοινή πραγματικότητα, η οποία επιβάλλει νόμους για τη διαμόρφωση του φυσικού περιβάλ­λοντος και την εξέλιξη των βιολογικών σωμάτων. Λόγου χάρη, η ευρύτερη πραγματικότητα επιβάλλει όρια αρχής και τέλους, γέννησης και θανάτου, εξελικτικές διαδικασίες, εξαρτήσεις από φυσικές συνθήκες και δυνάμεις κλπ. Δεν μπορούμε να μιλάμε για την ανθρώπινη ζωή, όπως αν αυτή ήταν άυλη και ασώματη ή ψυχο­λογικά ανεξάρτητη από νόμους του κόσμου.

12. Η παραπλάνηση είναι εχθρός της λογικής και μαζί της ηθικής (για μια πνευματική ζωή). Η παραπλάνηση είναι μια πνευματική παγίδα, που μπορεί μέχρι να στερήσει άμεσα τη ζωή. Όσοι απορρίπτουν μια παγκόσμια ηθική δεν έχουν αντιληφθεί την ανατρεπτική σχέση της παραπλάνησης με τη ζωή και την ανάγκη της αξιοπιστίας. Ο πρώτος παγκόσμιος κανόνας για τη ρύθμιση της ανθρώπινης ζωής είναι η επίγνωση της άγνοιας, η αποφυγή της πλάνης και η επιθυμία για την αλήθεια. Όποιος αμφισβητεί μια παγκόσμια ηθική ή με άλλα λόγια ότι η ζωή με ορισμένους κανόνες ευνοείται και εξελίσσεται, χρησιμοποιεί τη σκέψη ως ένα όπλο παραπλάνησης. Εμείς βλέπουμε την παγίδα και θα εξουδετερώσουμε αυτό το όπλο. Επιπλέον, θα απλώσουμε ένα τείχος προστασίας με την αξίωση για πνευματική καλλιέργεια και για επίγνωση της πραγματικότητας. Και όταν μιλάμε για επίγνωση της πραγματικότητας δεν μπορούμε να την εννοήσουμε χωρίς την επίγνωση για τη μεγάλη άγνοια του κόσμου.