ΣΕΛΙΔΑ 1 από 4

ΠΑΡΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΕΓΩΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ

 Η φύση για να εξελιχθεί χρησιμοποιεί πολύ έξυπνα την απερίσκεπτη αντίληψη, την εμπιστοσύνη στις αισθήσεις και την πλάνη που προκαλεί η ελλιπής γνώση των πραγμάτων...

Τα φυτά και τα ζώα, για να διατηρήσουν την ύπαρξή τους χρησιμοποιούν εκπληκτικούς τρόπους, με τους οποίους παραπλανούν και προσελκύουν το ένα το άλλο. Οι άνθρωποι με τη δυνατότητά τους να διατηρούν γνώση και να καθορίζουν τη συμπεριφορά τους χωρίς τις πιο άμεσες αντιλήψεις τους, βρίσκουν ευφυείς τρόπους, για να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους και δεν αρκούνται μόνο στη διατήρησή της. Δημιουργούν σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους και χρησιμοποιούν τις δυνατότητες των πραγμάτων, για να μην αισθάνονται πως υπάρχουν άσκοπα. Μπορούν να καταναλώσουν όλη τη ζωή τους, για να προσελκύουν την προσοχή των άλλων.

Είναι συνηθισμένο φαινόμενο όσο και σπουδαίο, για να σταθεί η προσοχή μας, το πώς ο άνθρωπος διαμορφώνει τον τρόπο ζωής και την εμπειρία του επηρεαζόμενος διαρκώς από την άποψή του για τους άλλους ανθρώπους, με τους οποίους συμβιώνει. Όταν απομακρύνεται και ζει μακριά τους, συμπεριφέρεται διαφορετικά, ανεπηρέαστος από πολλές αντιλήψεις και απόψεις του για εκείνους. Η γνώση του, πως οι άλλοι μπορούν και γνωρίζουν σαν αυτόν, πως με εκείνη τη γνώση τους καθορίζουν τη συμπεριφορά τους, όπως αυτός, αυτή η γνώση για την ύπαρξη και την άμεση επίδραση της γνώσης στους άλλους τον προτρέπει να ζει, για να τους δώσει μια άποψη για τον εαυτό του. Μια έννοια, μια μικρή ή μεγάλη δόξα, με την οποία αισθάνεται σημαντικός, χρήσιμος, βέβαιος για την ύπαρξή του και πως δεν είναι τυχαίος. Ο διανοητικός απο­προσανατολισμός και ο εγωκεντρισμός προτρέπουν σε εξωτερικές δραστηριότητες, με τις οποίες δε στοχεύουμε να δικαιο­λογήσουμε άμεσα την ύπαρξή μας με τη διαμόρφωση της αυτογνωσίας. Στοχεύουμε να τη δικαιο­λογήσουμε διαμέσου των εξωτερικών πραγμάτων, πραγματο­ποιώντας δυνατότητες, με τις οποίες αισθανόμαστε χρήσιμοι και ανα­γνωριζόμαστε από και με τους άλλους. (ΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΣΧΕΣΕΙΣ).

Το παιδί, που ακόμα δεν έχει διαμορφώσει μια βέβαιη γνώση για την ποιότητα, τις δυνατότητες και τις σχέσεις των ανθρώπων, που αντιλαμβάνεται πως δεν μπορεί μόνο του να κάνει  αρκετά για να διατηρήσει και να υποστηρίξει τον εαυτό του και πως πρέπει να μην αντιτάσσεται στους πιο μεγάλους που υπερέχουν, δείχνει και αισθάνεται πως δεν είναι το τίποτε με το παιγνίδι. Το παιγνίδι είναι ένας ευφυής τρόπος, με τον οποίο αισθανόμαστε δημιουργοί ή κυρίαρχοι ορισμένων εξελίξεων και όχι όπως μια τυχαία ύπαρξη. Ο ανθρώπινος εσωτερικός κόσμος είναι συν­διαμορφωμένος με γνώση του εξωτερικού και του εσωτερικού των άλλων και δεν αρκείται σαν τα άλλα έμβια πλάσματα να εξωτερικεύει μόνο τις διαθέσεις της στιγμής, όπως προσ­διορίζονται πιο άμεσα από τις αισθήσεις του. Για να δικαιολογήσει την ύπαρξή του και για να τον καταλάβουν, χρησιμοποιεί την εμπειρία του, τα πράγματα και τη γνώση των άλλων.

Μεγαλώνοντας, ο άνθρωπος γνωρίζει το φυσικο­κοινωνικό περιβάλλον του. Μπορεί να φροντίζει για την αυτοσυντήρηση και την προστασία του, συνεργάζεται με τους άλλους, δημιουργεί φιλικές σχέσεις και διανοείται πολλούς τρόπους, για να πραγματοποιεί τη θέλησή του, ν’ αποφεύγει τις αμφι­σβητήσεις, τις αρνήσεις -στοιχεία κάθε εξέλιξης- και για να πάψει να καθορίζεται από τους άλλους χωρίς τη δική του θέληση. Φθάνει στο σημείο να μπορεί να διακόψει τη φιλία του, παρά να δείξει την αβεβαιότητά του για μια άποψη που υποστηρίζει, να διακινδυνέψει και να καταστρέψει τη ζωή του, παρά να κάνει το αντίθετο από τους φίλους του, αλλά μπορεί και να εκδικηθεί. Δεν αρκείται να συνυπάρχει απλά και ήσυχα όπως τα πρόβατα, γιατί κάτι περισσότερο αναζητάει από μια σταθερή διατήρηση και συνύπαρξή του.

Ο καθένας διαπιστώνει τον εγωκεντρισμό αποσπασματικά, σε μερικές στιγμές της δικής του συμπεριφοράς και στων άλλων. Ειδικά, όταν βρεθεί στη θέση να φαίνεται, σαν παιδί, παράξενος ή ανίσχυρος για να βλάψει, τότε καταλαβαίνει πόσο εγωκεντρικοί είναι οι άνθρωποι και δοκιμάζει ποιοι είναι οι αληθινοί φίλοι και οι σοφοί. Τα ζώα, οι φιλήσυχοι άνθρωποι, τα παιδιά, οι ανίσχυροι να βλάψουν, να εκμεταλλευτούν και να προσποιηθούν, συνήθως δεν προκαλούν την εχθρική διάθεση του μίσους και είναι οι πιο «καλοί». Διότι με το δικό τους τρόπο ζωής και με την άγνοιά τους δεν αμφισβητούν και δε μειώνουν όσους έχουν μια εγωκεντρική έννοια για τον εαυτό τους, βασισμένοι σε μερικές σχέσεις και δυνατότητές τους, τις οποίες δημιούργησαν με πολλή ευφυΐα για τα μάτια των άλλων εγωκεντρικών.

Άνθρωποι πολύ διαφορετικοί στο ύψος, στο βάρος, στο χρώμα, στις αντοχές και στις επιδόσεις, στις προθέσεις και στην καλλιέργεια, στα περι­ουσιακά στοιχεία, στην ηλικία και στον τρόπο ζωής τους, στη θρησκεία και στις απόψεις τους, ανεξάρτητα από το φύλο, το επάγγελμα, την καταγωγή τους κλπ., όλοι έχουν κάτι το κοινό, το οποίο δημιουργεί την αδικία, την καταπίεση, την εκμετάλλευση ως και την καταστροφή των άλλων. Αυτό είναι κοινό, ανεξάρτητα από τις πολλές άλλες διαφορές τους και τα παραπάνω κακά δεν μπορούν να αποδοθούν σε μία μόνο ομάδα ανθρώπων. Αυτό το κοινό γνώρισμα είναι, ότι όλοι πράττουν πολύ, με μεγάλη άγνοια, με συλλογιστική ασυνέπεια, περιορίζοντας την πραγματικότητα στις αισθήσεις τους και όλοι απο­σκοπούν στην ευχαρίστηση και στην υπεροχή τους και όχι μόνο στην επιβίωσή τους. Αυτό είναι ο εγωισμός. Κάπως παρόμοια με το αίσθημα της υπεροχής της ψυχο­λογικής θεωρίας του Αλ. Άντλερ και ακόμα περισσότερα. Ο εγωισμός είναι η διάθεση που οδηγεί τη ζωή στην αυτο­συντήρηση, στην εξύψωση και στην ανάδειξη.