Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΗΣ «ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΚΡΗΞΗΣ»

( Big Bang, ειρωνική ονομασία που δόθηκε από τον μεγάλο αστροφυσικό Fred Hoyle)

Η αυθαιρεσία των αριθμών και η παρερ­μηνεία των δεδομένων, που θα μείνει στην ιστορία της Επιστήμης ένα λάθος το ίδιο απαράδεκτο, όπως οι θεωρίες της επίπεδης γης και της γεωκεντρικής άποψης του Σύμπαντος. Η δικαιολογία θα είναι παρόμοια. Θα απαντούν, ότι έπεσαν πολύ κοντά, ότι τα εμπειρικά δεδομένα ήταν σωστά και θα αλλάξουν τον τρόπο διατύπωσης. Όπως όταν έλεγαν «αιθέρα» και αργότερα μετά την απόρριψή του μεταφράστηκε σε «πεδίο», «ενέργεια του κενού», «πεμπτουσία» και διάφορα άλλα. Έτσι θα επαναφέρουν τις πιο απλές απόψεις από την «πίσω πόρτα». Δε θα είναι η πρώτη φορά ούτε η τελευταία.

Ο παραλογισμός βρίσκεται στον τρόπο που επιχειρήθηκε η επεξήγηση της αρχής του Σύμπαντος στο σύνολό του, με αδιαφορία για το ορατό αδιέξοδο. Ξεπέρασαν τα επιστημονικά δεδομένα, μετάθεσαν το πρόβλημα της δημι­ουργίας του κόσμου και διατήρησαν το Μεγάλο Αδιέξοδο της κοσμο­λογικής θεωρίας τους, με βιαστικές σκέψεις που δεν θα έκανε κανένας φιλόσοφος. Θα ήταν πιο λογικό και πιο συνεπές για την επιστήμη να αφήσουν εκκρεμές το ζήτημα της δημιουργίας για να το απαντήσουν στο τέλος, όταν τα νεότερα στοιχεία το επιτρέψουν. Αντί αυτού, έκαναν κατάχρηση της καλής πίστης μας προς την επιστήμη και πρόβαλαν μία παιδαριώδη φιλο­σοφική ερμηνεία σαν ένα κορυφαίο επιστημονικό επίτευγμα. Τα πράγματα μοιάζουν να συνδέονται με κάτι κοινό ενώ κανένα από τα γνωστά πεπερασμένα πράγματα δεν είναι η γενεσιουργός αιτία όλων των άλλων. Για να εξηγήσουν τη δημιουργία, την ομοιο­μορφία, την ομοιότητα στην ουσία των πραγμάτων, την ενότητα και τη νομοτέλειά τους χρειάστηκε να καταφύγουν σε κάτι το πολύ ξεχωριστό. Κάτι το τελείως διαφορετικό, το οποίο να είναι αδημι­ούργητο και χωρίς τους γνωστούς νόμους. Αυτή η επιπόλαια άποψη, την οποία έχουν διανοηθεί οι φιλόσοφοι από τα αρχαία προχριστιανικά χρόνια, παρου­σιάζεται με το μανδύα της επιστήμης κάτω από ειδικούς όρους και με το θάρρος, που δίνει η ανάμειξη των μαθηματικών. Τα επιστημονικά δεδομένα «έπε­σαν» σε ανειδίκευτους στη Φιλο­σοφία.

Η θεωρία του " Big Bang* " με τον παραλογισμό της αποτελεί χαρακτη­ριστικό παράδειγμα για το που μπορεί να οδηγήσει η τυφλή πίστη στα μαθηματικά και στους τύπους. Θυμίζει τις περιπτώσεις εκείνες στις οποίες οι νόμοι της πολιτείας εφαρμόζονται με αυστηρότητα χωρίς απόκλιση και γι' αυτό άδικα. Όπως στις περιπτώσεις που είναι βέβαιη η ενοχή του κατη­γορουμένου, αλλά αυτός αθωώνεται διότι είναι ανεπαρκή τα αποδεικτικά στοιχεία. Οι τύποι και οι μαθηματικοί υπολογισμοί μπορεί να είναι σωστά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν υπολογιστεί όλα τα απαραίτητα δεδομένα, ότι έχουν γίνει σωστές μετρήσεις και έχουν ερμηνευτεί σωστά οι παρατηρήσεις. Αυτό είναι γνωστό στο χώρο της επιστήμης και παραταύτα σε πολλές περι­πτώσεις λείπει η αυτο­συγκράτηση.

Ο παραλογισμός δεν σταματάει εδώ. Δεν έφθανε να σκεφτούν, ότι το Σύμπαν, (δηλαδή το σύνολο του υλικού κόσμου στο χώρο και στο χρόνο), προήλθε από κάτι το τελείως διαφορετικό απ’ όσα γνωρίζουμε. Μερικοί οδήγησαν τον παραλογισμό στα άκρα. Τόλμησαν και προκάλεσαν υπο­στηρίζοντας με σχετική συνέπεια (ναι, γίνεται κι αυτό), ότι το Σύμπαν δημιουργήθηκε από το τίποτε, από μία τυχαία «διαταραχή» του μηδενός. Πρέπει να παραδεχτούμε, ότι για κάθε άποψη είναι δυνατή η υποστήριξη με επι­χειρήματα βγαλμένα…από την εμπειρία.

Επιχείρησαν να συνάγουν όλη την ποιότητα από μία αρχική ποσότητα. Αυτό δεν ακούγεται παράλογο και άτοπο, όμως αποτελεί μία μεγάλη παγίδα όταν ανα­φερόμαστε στο σύνολο της υλικής πραγματικότητας. «Στην αρχή ήταν μόνο οι δυνατότητες και μετά έγινε η πραγματικότητα». Αυτή θα μπορούσε να είναι μία απλοποιημένη διατύπωση της εξήγησης που επιχειρούν με φυσικο­μαθηματικό τρόπο. Μπορούν να υπάρχουν οι δυνα­τότητες χωρίς καμία προηγούμενη πραγ­ματικότητα, χωρίς καμία σχέση με κάτι ουσιαστικό; Οι δυνατότητες εκείνες τίνος ήταν; Μπόρεσαν από μόνες να πραγματο­ποιηθούν, να «αυτο-πυρο­δοτηθούν» και έτσι έγινε κάτι από το τελείως τίποτε; Τελικά αυτό το οποίο έγινε είναι τόσο πολύ διαφορετικό, δεν διατήρησε τίποτε από την «προηγούμενη» παρουσία, δεν συνδέεται με κάποιους τρόπους μαζί της, δεν έχουν τίποτε κοινό και δεν θα ξανα­συνδεθούν ποτέ; Σε αυτές τις λογικές απορίες οδηγεί η δική τους πρωτότυπη λογική εάν αφαιρέσουμε τις μαθηματικές σχέσεις και την επιστημονική ορολογία τους.

Φαίνεται όμως, οι προτεραιότητές τους ήταν άλλες και όχι ν’ απαντηθούν αυτές οι απορίες και να βάλουν φρένο στις συνέπειες που απορρέουν από μία μεγάλη πλάνη. Δυστυχώς, οι άνθρωποι ανέχονται την παράνοια και τον παραλογισμό όσο δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τα αδιέξοδα των θεωριών τους, ώσπου κάποιος να βρεθεί να τις διασώσει. Η φιλοδοξία υπερέχει της αξιοπιστίας τους και του θάρρους ν’ αμφισβητήσουν!

Έχει ειπωθεί, ότι οι επιστήμονες στην έρευνά τους, συχνά την ομορφιά, την απλότητα και τη συμμετρία στη θεωρία τα εκλαμβάνουν σαν σημάδια ορθότητας και σωστής προσέγγισης. Το αισθητικό κριτήριο διαισθητικά μπορεί να τους καθοδηγεί στην ανεύρεση της αλήθειας -αυτό που εγώ αποκαλώ “η απλή λογική”. Στην περίπτωση της ερμηνείας της δημιουργίας του κόσμου με τη “Μεγάλη Έκρηξη” επέτυχαν απίστευτο τρίποντο. Αγνόησαν την απλή λογική των εννοιών, αγνόησαν τις δικές τους επιστημονικές αρχές και νόμους, αγνόησαν και τα αισθητικά κριτήρια. Εάν το μεγάλο αδιέξοδο, με την ανατροπή των νόμων, με τον παραλογισμό των νοημάτων, με τις αλληγορικές διατυπώσεις, με την αναίτια εκρηκτικότητα και με την ασέβεια στην ιστορία της φιλοσοφίας, προκάλεσαν σε εκείνους την αίσθηση μίας “λαμπερής” θεωρίας, συγγνώμη αλλά πρόκειται για παραλήρημα!