ΚΥΚΛΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ – ΠΛΗΡΕΣ & ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΟ ΣΥΜΠΑΝ
Θεωρία του τελειωμένου χρόνου και της σχετικότητας της ενέργειας
(Ενιαία θεωρία περί χρόνου, χώρου και ύλης)
Η σχέση της
μάζας με τη μεταβολή στη μέγιστη ταχύτητα των η/μ κυμάτων (2)
Μπορούμε και υπολογίζουμε την
επιτάχυνση (μεταβολή της ταχύτητας, καλύτερα) ±a, το χρόνο t, το μήκος l ή λ, τη συχνότητα f στη
βάση ενός μέγιστου ορίου ταχύτητας Vmax (που φαίνεται να συμπίπτει με του φωτός c),
χωρίς το αντικείμενο M που κινείται και επιταχύνεται και χωρίς τη σχέση του
αντικειμένου M με κάποια δύναμη F από την οποία λαμβάνει την ενέργεια. Δηλαδή
έχουμε τύπους όπως
λ f2 = V2
/λ = V/t = a , V =λf = λ /t = a t ,
V2 = a λ , tmin= 1/ fmax → tmax
= 1/ fmin,
t =V / a = λ/ V
, ω = V/r = 2π f
και με παιδική λογική χωρίς να
γνωρίζουμε τα όρια στις αριθμητικές τιμές, μπορούμε να εισαγάγουμε τα μέγιστα και τα ελάχιστα
όρια max και min.
Όμως η δύναμη F (kg m /s2
) και η ορμή p (kg m / s ) στις μονάδες τους περιέχουν ποσότητα kg (μάζα Μ)
που ανήκει στο αντικείμενο, το οποίο μπορούμε να αγνοήσουμε για τα πειράματα της σκέψης. Αν,
όμως, το αντικείμενο το οποίο επιταχύνεται είναι δημιούργημα κάποιας κίνησης στις πιο
μικροσκοπικές διαστάσεις και δεν υπάρχει από
πριν σαν ανεξάρτητο, όπως μας δείχνουν ένα πλήθος φαινομένων και η
απλή λογική; Πώς κανένας φυσικός του κόσμου επί πολλές αδιέξοδες δεκαετίες δεν επιχείρησε να
δοκιμάσει μια τέτοια λογική περίπτωση, η μάζα μέσα στη δομή της ύλης να είναι κάτι που
προκαλείται ή δημιουργείται από φαινόμενα κίνησης, χωρίς την παρουσία μάζας όπως αυτή που
αντιλαμβανόμαστε στον ορατό κόσμο μας; Ο Νευτώνειος ορισμός της μάζας, ήδη επιτρέπει να
επιχειρήσουμε μία διεύρυνσή του. Στην εποχή του Νεύτωνα ήταν άγνωστος ο ρόλος του
ηλεκτρομαγνητισμού στη φύση και η παρουσία των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων παντού στη φύση σαν ένα
κομμάτι του κόσμου, το οποίο δεν το παρατηρούμε όπως τα υλικά σώματα, αλλά αυτό δεν αποτελεί
έλλειψη ουσίας και πραγματικότητας. Η τυφλή και τυπική χρήση του όρου της "μάζας" από τότε
οδήγησε σε αδιέξοδα, εμπόδισε την πρόοδο της φυσικής και έκανε πολλούς επιστήμονες να παραλογούν. Ο Άλμπερτ
Αϊνστάιν, όπου απέδειξε τη σχέση της μάζας με ισοδύναμη ποσότητα ενέργειας (Ε= M c2)
και με τις θεωρίες της σχετικότητας άφησε ανοιχτό το πεδίο στους στερημένους φυσικούς από φαντασία να
σκεφτούν μαθηματικώς για τη σχετικότητα του μήκους και του χρόνου, αυτός έκανε ένα τεράστιο άλμα
και δεν βρέθηκε κανένας να κάνει ένα ανάλογο επιτυχημένο άλμα. Το επόμενο άλμα στη φυσική είναι
η ενοποίηση του
φαινομένου της μάζας με τον ηλεκτρομαγνητισμό και φυσικά του τελευταίου με τη βαρύτητα.
Η ενοποίηση του φαινομένου της μάζας με
τον ηλεκτρομαγνητισμό αρχίζει από τη στιγμή που αποκαλύπτεται η στενότερη σχέση αυτού του
φαινομένου με την κίνηση γενικά. Ξεκινάει με τη σκέψη ότι η αδράνεια και η μάζα είναι φαινόμενα
που ενυπάρχουν στην ίδια την έννοια της κίνησης (σαν σχέση μεταβολής χρόνου και μήκους) και
όταν μαθηματικώς διατυπώσουμε τις πρώτες σχέσεις, οι οποίες επιβεβαιώνονται όταν τις εφαρμόσουμε για
να περιγράψουμε τα σωματίδια και τη δομή της ύλης. Έπειτα, η αναζήτηση ποια είναι η
κίνηση με την οποία προκαλούνται τα σωματίδια, ή τίνος μπορεί να είναι μία κίνηση χωρίς ύλη και
σωματίδια, δεν υπάρχει άλλη λογική απάντηση από την παρουσία του κενού χώρου και της κυματικής
μεταβολής που προκαλείται στην ισορροπημένη ενέργεια εκείνου...
Η σταθερά M λm
= 2,21021 ×10-42
kg m σύμφωνα με τη γνωστή φυσική δεν σημαίνει τίποτα. Εκφράζει θεωρητικά μια μάζα επί ένα ασαφές
μήκος και τίποτα άλλο. Όταν, όμως, κάποιος ερμηνεύσει τα σωματίδια με τη σχετική μάζα Μ σαν
προϊόντα ταχύτητας, κίνησης και μεταβολής μήκους και χρόνου, τότε η σταθερά M λm= 2,21021 ×10-42
kg m αποκτάει ενδιαφέρον και μεγαλύτερη σημασία.
Η μάζα (Μ) ορίζεται
από τη σχέση μίας δύναμης (F) με τη μεταβολή σε μία κίνηση
(M=F / a ). Εάν η κίνηση προκαλείται από μηδενική αρχική ταχύτητα ή αν η
κίνηση γίνεται με σταθερή ταχύτητα και αυτή μεταβληθεί, η σχέση F/a παραμένει και το
αποτέλεσμα εξακολουθεί να εκφράζει μία μάζα και ένα φαινόμενο αδράνειας. Με
άλλα λόγια, η μάζα εκφράζει μία ιδιαίτερη περίπτωση στη μεταβολή της ταχύτητας
και την αντίσταση που προβάλλεται σε αυτή τη μεταβολή ή το χρόνο καθυστέρησης
μέχρι να γίνει και να ολοκληρωθεί η μεταβολή. Με τη σταθερή εφαρμογή μίας ίδιας
δύναμης F, το σώμα με τη μεγαλύτερη μάζα
M θα χρειαστεί περισσότερο χρόνο t για να αποκτήσει
τη μέγιστη ταχύτητα Vmax συγκριτικά με
το σώμα μικρότερης μάζας. Με την ίδια δύναμη F, όσο
περισσότερος χρόνος χρειάζεται, τόσο μεγαλύτερη είναι η μάζα και αντιθέτως (M=F
t / V).
Αν η αύξηση της ταχύτητας
δεν υπερβαίνει ένα όριο Vmax, από
καθαρό συλλογισμό προκύπτει και ένα μέγιστο όριο στη μεταβολή της ταχύτητας (± amax),
δηλαδή στο πόσο γρήγορα μπορεί να αυξηθεί ή να μειωθεί η ταχύτητα και μέχρι ποια
τιμή. Με άλλα λόγια προκύπτει όριο στην επιτάχυνση και στην επιβράδυνση.
Πακέτο με αυτές τις σχέσεις πηγαίνει και η δύναμη, αφού δεν υπάρχει δύναμη η οποία
να προκαλεί μεγαλύτερη ταχύτητα από ένα μέγιστο όριο ούτε μεγαλύτερη μεταβολή της
ταχύτητας σε άπειρα μικρό χρονικό διάστημα. Εάν λοιπόν, η μάζα θεωρηθεί ευρύτερα σαν
ένα φαινόμενο μεταβολής στην κίνηση με την ανάλογη αντίδραση ή καθυστέρηση σε αυτή
τη μεταβολή (μεταβολή, η οποία προφανώς προκαλείται από κάποια δύναμη ή από τη
διατάραξη κάποιων ισορροπημένων δυνάμεων ), τότε έτσι απλά και με τη συνέπεια των
συλλογισμών προκύπτει ότι η μάζα δεν μπορεί να αυξάνει απεριόριστα. Η
αδράνεια, η αντίδραση στη μεταβολή της κίνησης ή η καθυστέρηση οφείλουν να έχουν και
αυτά ένα μέγιστο όριο (Mmax), όπως
έχει η μεταβολή της ταχύτητας (± amax).
Επειδή στην περίπτωση της δημιουργίας της ύλης και της μάζας των σωματιδίων, η
δύναμη F δεν είναι φανερά εξωτερική και εφαρμοσμένη από ένα άλλο καθαρό φαινόμενο
μάζας και η δύναμη είναι "συνυφασμένη" με τη δομή της ύλης δεν μπορούμε να πούμε
αμέσως ποια είναι η σχέση των ορίων τους, βασισμένοι στον τύπο του Νεύτωνα, ο οποίος
περιέγραφε μία σχέση εξωτερική και ξεκάθαρη μεταξύ ενός σώματος και της δύναμης.
Στη φυσική, η δύναμη στο
διαστασιακό περιεχόμενό της περιέχει μονάδα μάζας (δηλ. kg). Εάν όμως, η μάζα είναι
ένα φαινόμενο που προκαλείται γενικότερα από τη μεταβολή μίας (κυματικής) κίνησης
και με τη διατήρηση ή την επανάληψη αυτής της μεταβολής, τότε η μάζα δεν είναι
διαφορετικό φαινόμενο από την ίδια την κίνηση, την ταχύτητα και τη δύναμη. Η
μάζα στις μικροσκοπικές διαστάσεις είναι το αποτέλεσμα του συνδυασμού αυτών των φαινομένων, όταν μεταβάλλονται. Η
μάζα όπως ορίζεται από την οπτική περιγραφή μίας αδημιούργητης κατάστασης και
αυτοτελούς ύπαρξης μέσα στη φύση, εμφανίζεται σαν ένα ξεχωριστό και αυτοτελές φαινόμενο
με κρυμμένη τη μόνιμη σχέση, την οποία έχει η μάζα με το φαινόμενο της κίνησης και
της μεταβολής.
Επειδή η αδράνεια και η μάζα είναι φαινόμενα που ενυπάρχουν στην ίδια την έννοια της κίνησης,
πρέπει να εφαρμόζονται οι ίδιοι όροι που ισχύουν για τα άλλα φαινόμενα
της κίνησης.
Κάτω αριστερά βλέπουμε πως το μήκος λ προκύπτει από τύπους που περιλαμβάνουν
μάζα Μ και από τύπους που δεν περιλαμβάνουν μάζα Μ. Πώς λύνονται οι
παρακάτω τύποι για να βρούμε τη μάζα Μ ;
Οι
απλούστερες σχέσεις της φυσικής, τις οποίες
χρησιμοποιούν οι πιο ικανοί ερευνητές για να
επιλύσουν τα πιο μπερδεμένα μαθηματικά προβλήματα
και για να βρουν λύσεις στα αδιέξοδα της σύγχρονης
φυσικής, αυτές οι σχέσεις έπρεπε να είχαν
συμπληρωθεί και να είχαν οριοθετηθεί από τους
επαγγελματίες φυσικομαθηματικούς. Χάθηκαν πολλές
δεκαετίες και τώρα ένας φιλόσοφος αποκαλύπτει, ότι οι απλούστεροι
τύποι της φυσικής μπορούσαν να έχουν συμπληρωθεί από ένα μαθητή της μέσης εκπαίδευσης! Από μία
σύντομη σκέψη (λ.χ. ότι δεν υπάρχει άπειρος αριθμός πραγμάτων), την οποία θα μπορούσε να πει
ακόμα και ένας τρελός, προκύπτουν συνέπειες στον επιστημονικό χώρο που ειδικεύονται οι φυσικοί
και οι αστρονόμοι. Αν ξεκινούσαν στο πρόχειρο τετράδιό τους με μια απλή υπόθεση, όπως συνηθίζουν
να κάνουν συχνά, θα κατέληγαν σε σημαντικές παρατηρήσεις που ανοίγουν το αδιέξοδο στη φυσική και
μαθηματική ερμηνεία για τη δομή της ύλης και του Σύμπαντος.
re
= 0,28179367 ×10-14 m
(μέση ακτίνα τροχιάς στο απλό άτομο)
G = 6,6725 ×10-11 m3
/ kg sec2
π = 3,14159
σταθερά α= 2π re
/ λe
= 7,29737 ×10-3
h = 6,62606 ×10-34 kg m2
/ sec (J × sec)
σταθ. Boltzmann(k) = 1,38065 ×10-23 Joule/k)
hbar
= h / 2π
Mp
/ Me
= 0,183615 ×104
μο
= 4π × 10-7 = 12,56636 ×10-7 Henry / m
Fηλ = k
e2 / re2 = Ee
/ re = 29,05356 N
εο
= 1 / 36π × 109 = 8,854 ×10-12 Farad / m
k = 8,987551787 ×109 Ν m2/Cb2
= 1 / 4π εο
zo
= √μο /εο
= μο c = 376,7 Ohm
ΠΙΘΑΝΑ ΜΕΓΙΣΤΑ Max ΚΑΙ ΕΛΑΧΙΣΤΑ Min ΟΡΙΑ
Mplc2 = Eplanck
Eplanck
/ h = 7,4008 ×1042 Hz
c / hbar
=ωmax
→ ω / 2π=
fmax
= 0,452444 ×1042 Hz
→
h fmax= Ec
Mpl
=√(hc /G)
= 5,456246 ×10-8
kg
fpl
= 7,4008 ×1042 Hz
Tpl
= 0,13512 ×10-42 sec
Epl
= 49,038293 ×108 J
Emin
= h 1Hz = 6,62606 ×10-34
Mmin
= h 1Hz/c2 = 0,73725 ×10-50kg
λpl
= c / fpl = 0,405080 ×10-34
m
apl
= fpl2λpl= c2 /λpl= 22,186977 ×1050 m/s2
Mc = 0,3335641 ×10-8
kg = Mpl/ 16,3574
fc
= 0,452444 ×1042Hz
Tc = 2,210218 ×10-42
sec
Ec = 2,997924 ×108
(kg m2 /s ?)
Mmin = Mc/fc
= 0,73725 ×10-50kg/Hz
λc = λmin
= 6,62606 ×10-34 m
amax
= fc2λc= c2 /λpl= 1,356391 ×1050 m/s2
Mpl
/ Mc
►
Αυτός ο
μικρός λόγος 16,357 και η μικρή σχετικά διαφορά των ορίων
στις δύο εκδοχές είναι σημαντικός και καθοδηγητικός για την έρευνα, κυρίως για την
εξής παρατήρηση: Με έναν μικρό λόγο δεν αλλάζουν ακραία οι
τεράστιοι αριθμοί, οι ποσότητες (αφού ο εκθέτης σχεδόν παραμένει
ο ίδιος), όμως αλλάζουν ανατρεπτικά οι μονάδες και τα
φαινόμενα που περιγράφουμε.
ΠΙΘΑΝΟΤΕΡΑ Max ΚΑΙ Min ΟΡΙΑ
Vmax
= λmin x
fmax = 2,997924 ×108 m/s
fmax
= Vmax /
λmin = 0,452444 ×1042
Hz
fmin
= amin
/ Vmax =
Tmin
= Vmax /
amax = 2,210216 ×10-42
sec
Tmax
= Vmax /
amin =
amax
= Vmax2 /
λmin= 1,356394 ×1050
m/s2
amin
= Vmax / Tmax
=
λmin
= Vmax x Tmin = 6,62606 ×10-34 m
λmax
= Vmax2 /
amin =
Mmax
= fmax
/ amax
= 0,3335641 ×10-8
kg
Mmin
= Emin/
Vmax2
= 0,73725 ×10-50
kg
Fmax
= Emax /
λmin = 0,452444 ×1042 N
re
= e2 / 4π Me c2 εo = 0,28179367 ×10-14 m
L = M V r = n h /2π →Le =
9,10938 ×10-31 × 2,18768 ×106 × 0,28179367 ×10-14 = 5,6157 ×10-39kg m2 /sec
Fηλ
/ Fκ = (h / 2π) / Le
= Ee / Μ V2 = 1,8779 ×104
V = 2π re / Te =
1,77056 ×10-14 / 0,080932 ×10-19 = 2,187713 ×106 m/s
(2π re / Te ) / c = 2π re
/ λe = e2 / εο hbar c 4π = α = 7,2974 ×10-3
= 1/137,0346
εο = e2 / 4π Ee
re →
re = e2
/ 4π Ee εο → e2 = 4π Ee
εο re
1Coulomb = 6,241506363 ×1018 eV
h = 6,62606 J sec =
4,1356618 ×10-15 eV sec (ή eV/Hz)
1eV = 0,24179893 ×1015 Hz (φορές το h)
Ενέργεια 1eV αντιστοιχεί σε συχνότητα f=241,798 THz
ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ
