Η ΑΓΝΟΙΑ ΚΑΙ Η ΑΞΙΑ ΕΝΟΣ ΕΠΑΡΚΟΥΣ ΣΚΟΠΟΥ

ΣΕΛΙΔΑ 1 από 5

Η ΑΓΝΟΙΑ & Η ΑΞΙΑ ΕΝΟΣ ΕΠΑΡΚΟΥΣ ΣΚΟΠΟΥ

Το γραφικό περιβάλλον σχεδιάστηκε περιστασιακά μεταξύ 2005-2008.

Ένα βασικό ερώτημα δείχνει με τον απλούστερο τρόπο παντού και πάντοτε μέσα στο Σύμπαν, σε κάθε λογική έμβια ύπαρξη, τον εσωτερικό απο­προσανατολισμό της, τον παρασυρμό της, τον εγω­κεντρισμό της και το άσκοπο των εξωτερικών δραστηριοτήτων ανεξάρτητα από ένα σταθερό και αξιοποιημένο εσω-διανοητικό κόσμο: Γνωρίζουμε εμείς οι ίδιοι, εκ των υστέρων, έναν επαρκή λόγο, για να θέλουμε να υπάρχουμε, ποιος είναι αυτός και γιατί να μη διακόψουμε την ύπαρξή μας πριν από το απρόβλεπτο τέλος της;

Στην εμπειρία μας διαπιστώνουμε μ’ έναν άμεσο τρόπο πως η ύπαρξή μας είναι δικαιο­λογημένη και όχι άσκοπη και αυτή η διαπίστωση δεν είναι λάθος. Γι’ αυτό πολλοί θεωρούν ανόητη, γελοία και άρρωστη μια τέτοια ερώτηση. Ωστόσο, η καταφατική απάντησή μας, χωρίς να την έχουμε εξηγήσει επαρκώς, δεν παύει να είναι αμφισβητήσιμη και ακριβώς η άγνοια αυτής της εξήγησης είναι που δείχνει πως ζούμε παρασυρμένοι. Αν η ζωή μας έχει έναν επαρκή λόγο, εμείς δεν πρέπει και δε χρησιμεύει να τον ανα­ζητήσουμε και πρέπει να συμφωνήσουμε υποχρεωτικά;

Όταν δειχθεί η άγνοιά τους με αυτό το δικαιολογημένο ερώτημα, δεν απαντούν με ανεπηρέαστη διάθεση, όπως σε πολλά άλλα ερωτήματα. Συνήθως εκπλήσσονται και αντιδρούν σα να μη θέλουν να καταλάβουν την πρωταρχική σημασία του, τη σπουδαιότητα που κρύβει η απάντηση για τον τρόπο ζωής μας και τη δυνατότητα ν’ αλλάξει η ζωή μας διαφορετικά από αυτήν που διαμορφώνουμε με τη θέλησή μας, παρασυρμένοι από τη γνώση των δυνατοτήτων μας προς τα εξωτερικά πράγματα. Ενώ είναι αυτο­νόητο ότι αξίζει να υπάρχουμε, τότε γιατί είναι έτσι δύσκολο να το απο­δείξουμε;

Πολλοί απέφυγαν αυτή τη δυσκολία με αβάσιμες, αναπόδεικτες και ανε­ξήγητες θεωρίες, για τις οποίες εκείνοι είναι βέβαιοι πως αποτελούν αξιό­πιστη γνώση, πως δεν περιέχουν λάθη και πως αν περιέχουν λάθη, αυτά δε γίνονται αιτία κακών συνεπειών. Υποστήριξαν την ύπαρξη του Θεού, ότι πρέπει να συνεισφέρουμε στις κοινωνικές εξελίξεις, ότι η ζωή δεν τελειώνει, ότι η αναζήτηση αυτών των απαντήσεων είναι ανώφελη και χωρίς επιτυχία. Ωστόσο, προσέγγισαν μ’ έναν λάθος τρόπο σε σημαντικές αλήθειες, αναγνώρισαν την άγνοιά τους για έναν επαρκή λόγο της ύπαρξής μας και πως καμιά δρα­στηριότητα και ύπαρξη δεν έχει σταθερή χρησι­μότητα και αξία χωρίς την ύπαρξη ενός σταθερού τελικού αποτε­λέσματος.

Στην εμπειρία μας διαπιστώνουμε πως τα πράγματα αλλάζουν και εμείς οι ίδιοι συνεχώς, ώσπου τελικά πεθαίνουμε με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Όσοι διαμόρφωσαν μια ευχάριστη ή δυσάρεστη έννοια για τον εαυτό μας αποδεικνύονται θνητοί και μαζί με αυτούς η μικρή μας δόξα. Οι μνήμες σβήνουν, τα υλικά έργα μας επηρεάζονται, φθείρονται, ώσπου κι εκείνα κατα­στρέφονται ανεξάρτητα από την ποιότητα, τη σπουδαιότητα και την ομορφιά τους και παρά τις αποτρεπτικές προσπάθειές μας. Η άγνοια, οι ατελείς γνώσεις μας για την ποιότητα της κοινής πραγματικότητας, για την ουσία και τη σχέση της με το χρόνο, δικαιολογούν την αμφιβολία για την ύπαρξη μιας αρκετής αξίας γενικά στη ζωή και δείχνουν στη διάνοια μια βασική άγνοιά της.

Αν η ύπαρξή μας εκμηδενίζεται, χωρίς να χρησιμεύει στην επιτέλεση ενός επαρκούς σκοπού και τα έργα μας είναι φθαρτά, αυτό θα έπρεπε να είναι για όλους, θεωρητικά και βιωματικά, το κυρίαρχο πρόβλημα. Όμως, τελείως αντίθετα, πλην ελαχίστων στιγμών, οι άνθρωποι αποφεύγουν να δώσουν σημασία στην άγνοιά τους για έναν επαρκή σκοπό. Συμπερι­φέρονται απορ­ροφημένοι από μερικές σχέσεις τους με ή χωρίς γνώση για την αληθινή σημασία του θανάτου, επιθυμούν ισχυρά να έχουν αναρί­θμητες άλλες δυνατότητες και κάνουν τόσα άλλα, τα ίδια με πολλούς άλλους, τα οποία συχνά είναι γελοία, ανώφελα και φαίνονται αδύνατα, δύσκολα και επι­κίνδυνα.

Οι εγωκεντρικές και εύκολες εξηγήσεις γι’ αυτό το πολύ αξιο­πρόσεκτο φαινόμενο, όπως ότι θα περνούσε αναξιοποίητη η ζωή μας για ένα πρόβλημα, το οποίο δεν μπορούμε να το επιλύσουμε, συχνά δεν είναι λαθεμένες, αλλά δε δικαιολογούν επαρκώς τη ζωή και έτσι αποφεύγουμε μια σημαντική άγνοια, η οποία έχει τις συνέπειές της. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η άγνοια συνδέεται άμεσα με τον παρασυρμένο και εγωκεντρικό τρόπο ζωής και με την ίδια την αδυνατότητά μας ν’ ανα­γνωρίσουμε τη σπουδαιότητά της. Όχι πως πρέπει ν’ αρχίσουμε από τώρα να πενθούμε, αλλά η ανα­κάλυψη της άγνοιάς μας για έναν επαρκή σκοπό στη ζωή είναι ωφέλιμη και χρήσιμη, για να αλλάξει πολλές λαθεμένες αξιο­λογήσεις μας για τις δρα­στηριότητες και τα έργα μας, την παρα­πλανητική θέλησή μας και πολλές από τις ανώφελες πράξεις μας. Αποτελεί μια φοβερή αλήθεια για την έλλειψη επαρκούς αξιο­ποίησης της ζωής, τον εγω­κεντρισμό και τον κοινό απο­προσανατολισμό μας.