Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΣΚΕΨΗ ΜΑΣ

<•> Η ψευδαίσθηση ότι επιλύονται τα προβλήματα

Οι άνθρωποι που πλημμυρίζουν τους δρόμους, τις πλατείες και τα χωράφια και είναι έτοιμοι να μας βγάλουν τα μάτια, όταν κάποιος πονηρός τους φανατίσει ή τους εκπροσωπήσει, είναι τα αθώα παιδάκια που κοιτάζαμε με τρυφερότητα και απλώναμε το χέρι για να τα χαϊδέψουμε. Δεν θα αναρωτηθείτε πώς διαμορφώνουν τέτοια νοοτροπία, τέτοια εμπιστοσύνη στις ιδέες τους και τέτοιες χαζές επιθυμίες για να γεμίσουν το χρόνο τους, ενώ συγχρόνως στον κοινωνικό τους περίγυρο είναι "καλοί", "έντιμοι" και "νομοταγείς πολίτες"; Θα έπρεπε αυτό να είναι ένα από τα καθημερινά ζητήματα για την κοινωνία από παλαιότερα: Να ερευνούμε τις διαφοροποιήσεις μεταξύ των λαών και των ανθρώπων και τι πρέπει να γίνει μέσα στην κοινωνία για να σταματήσουν οι άνθρωποι να χωρίζονται από σκέψεις που είναι ανάμικτες με φαντασιώσεις, μισές αλήθειες και με κενά γνώσης. Πολλοί άνθρωποι ακόμα δεν κατανοούν πώς από μία περίοδο ειρηνικής συμβίωσης προκύπτει ένας πόλεμος ή μια κατάσταση αλλη­λοσπαραγμού, με όλες τις φρικιαστικές περιπτώσεις που γνωρίζουμε. Ο πόλεμος δεν είναι το ξέσπασμα μίας ξαφνικής τρέλας. Σε καιρό ειρήνης, ήδη οι ανθρώπινες σχέσεις είναι διαταραγμένες, ήδη οι άνθρωποι είναι χωρισμένοι από τρελές ιδέες και δεν μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους. Άσκοπα συζητούν και διαφωνούν για πολλά προβλήματα τα οποία είναι μόνο στη φαντασία τους, ενώ στον πραγματικό κόσμο δεν υπάρχουν ή είναι μικρότερα εμπόδια για τη ζωή. Είναι σύντομα τα χρονικά διαστήματα στα οποία μπορούμε να περάσουμε όμορφα και δημιουργικά τη ζωή μας και είναι δυστυχία να το ανακαλύπτουμε όταν χαθεί η υγεία μας και όταν χάσουμε τα πρόσωπα που μας αγαπούσαν.