ΚΥΚΛΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ – ΠΛΗΡΕΣ & ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΟ ΣΥΜΠΑΝ
Θεωρία του τελειωμένου χρόνου και της σχετικότητας της ενέργειας
(Ενιαία θεωρία περί χρόνου, χώρου και ύλης)

Ένας άλλος φυσικός, ο Πωλ Ουέσον (Paul Wesson) προ­χώρησε μία επίσης τολμηρή σκέψη, που ενδέχεται να είναι μία ακόμα δικαίωση για την απλούστευση που επιχειρούσαν οι φιλό­σοφοι, όταν μιλούσαν για το Σύμπαν με παρατηρήσεις που έκαναν στην πιο συνηθισμένη εμπειρία και χρησιμοποιώντας τις πιο αφηρη­μένες έννοιες. Ο Ουέσον ισχυρίστηκε, ότι το σύνολο της φυσικής μπορεί να περιγραφτεί με ποσότητες μάζας, μήκους και χρόνου σε αναφορά με τις τέσσερις παγκόσμιες σταθερές της φυσικής (c, G, h, e) και ότι πρέπει να υπάρχει μία ακόμα σταθερά, που θεωρητικά μπορούμε να την προβλέψουμε (για να ξεπεραστεί η δυσκολία της ενοποίησης της βαρύτητας με τις άλλες δυνάμεις). (Από το βιβλίο “Τα μυστήρια του χώρου” του John Gribbin).

Ένας άλλος φυσικός και συγγραφέας εκλαϊκευμένης επιστήμης, ο Gills Cohen-Tannoudji, στο βιβλίο “οι παγκόσμιες σταθερές”, χωρίς να λέει περισσότερα για τις πολύτιμες πλη­ροφορίες που κρύβονται σε αυτές, παρατήρησε: “Η νέα ερμηνεία της σταθεράς της παγκόσμιας έλξης, όταν αυτή συνδυαστεί με τις σταθερές h και c, ανοίγει εκπληκτικές προ­οπτικές: η ύπαρξη του χρόνου και του μήκους Planck υπο­δηλώνει ότι και ο ίδιος ο χωρο­χρόνος έχει κβαντική δομή. Φαντα­στείτε τι εκπληκτικές συνέπειες που θα έχει η ύπαρξη ορίου στη διαιρετότητα του χώρου, αλλά κυρίως στη διαιρετότητα του χρόνου!” (σ123) Βέβαια, τις τελευταίες δεκαετίες δημοσιεύονται τόσες πολλές εργασίες με τη φιλοδοξία να δώσουν λύσεις στα σύγχρονα προβλήματα της φυσικής και της κοσμολογίας, από χιλιάδες ερευνητές σε όλο τον κόσμο, που κανένας δεν μπορεί να είναι καλά ενημερωμένος για τις νέες ιδέες και τις λύσεις που θα καταγραφούν αργότερα. Τώρα πια, η ύπαρξη ορίου στη διαιρετότητα του χώρου και του χρόνου δεν είναι μια παράδοξη σκέψη για τους φυσικούς και αντιθέτως σε αυτήν την ιδέα στηρίζονται ορισμένες φιλόδοξες θεωρίες.

Το όριο στη διαιρετότητα του χρόνου είναι το κατα­πληκτικό συμπέρασμα που προκύπτει όταν θεωρήσουμε το Σύμπαν σαν σταθερό (και ταυτόχρονο) μέσα στα σταθερά όρια ενός συνολικού χρόνου. Και όπως μπορεί αυτό το κατα­πληκτικό συμπέρασμα να προκύψει σχετικά εύκολα με λίγη φαντασία και ξεκινώντας από μία απλή υπόθεση, το ίδιο εύκολα από αυτό το συμπέρασμα προκύπτει ένα πλή­θος άλλων συμ­περασμάτων και συνεπειών χωρίς πειρά­ματα, ανέξοδα και χωρίς χάσιμο χρόνου! Αυτή η παρατήρηση για το όριο στη διαιρετότητα του χρόνου -που προέκυψε θεωρητικά σαν συμπέρασμα και όχι τυχαία- και η προσπάθεια εξαγωγής των συνεπειών έχουν γίνει στις αρχές της δεκαετίας του 1990 (πριν από δεκαπέντε και περισσότερα χρόνια) και η φιλοσοφική θεωρία που αναπτύχθηκε ονομάστηκε “θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου και της σχετικότητας της ενέργειας”. Πιο σύντομα και πιο προκλητικά μπορούμε να την αποκαλούμε και “θεωρία του ταυτόχρονου Σύμ­παντος”.

“Η συμπαντική στιγμή δεν αποτελείται από ατελείωτες ή απειράριθμες μικρότερες στιγμές, διαφορετικά το Σύμπαν δεν θα ήταν πάντοτε το ίδιο μέσα στα όρια μιας στιγμής. Τα όρια των υποστιγμών δεν πρέπει να είναι μικρότερα από ένα ορισμένο ελάχιστο όριο (διαφορετικά θα ήταν απειράριθμες)” σ153

“Γνωρίζοντας ότι ο χρόνος είναι τα ίδια τα πράγματα με τις αλλαγές τους και ότι το Σύμπαν υπάρχει τελειωμένο μέσα στα όρια μιας ευρύτερης στιγμής, βρίσκουμε την ύπαρξη μιας μέγιστης και μιας ελάχιστης διάρκειας στην αλληλεπίδρασή τους... Ο τρόπος με τον οποίο η κοινή ουσία (ή το Σύμπαν) γίνεται ανέκαθεν στην ελάχιστη στιγμή της, το σταθερό αυτό τρόπο στην εμπειρική φυσική τον ονομάζουν ύλη ή μάζα” σ164 (Αποσπάσματα από τη φιλοσοφική θεωρία).

Το αποκορύφωμα της τρομερής αυτής παρατήρησης για τη διαιρετότητα του χρόνου (η οποία προέκυψε με συλ­λογισμούς μέσα από γενικές αρχές, στο φιλοσοφικό βιβλίο με τον τίτλο "Η Θεολογία της Επιστήμης", το οποίο εκδόθηκε το 2000) είναι η σχέση της ύλης με τον ελάχιστο χρόνο, στον οποίο το Σύμπαν αρχίζει να γίνεται από τον "κενό" χώρο. Μπορεί λοιπόν να προ­σπεραστεί αδιάφορα και περιφρονητικά η θεωρία του Τελει­ωμένου Χρόνου και η φιλοσοφική σκέψη με τις αφηρημένες έννοιες, όταν οι διάσημοι και οι επιτυχημένοι επιστήμονες κάνουν ακόμα υποψίες για τη διαιρετότητα του χρόνου και για τον περίεργο ρόλο των παγκόσμιων φυσικών σταθερών; Θα εκτεθούν, όσοι βιαστούν να απαντήσουν, ότι η άποψη για "ένα ολοκληρωμένο Σύμπαν μέσα στα όρια ενός μέγιστου χρόνου" και για τα "όρια στη διαιρετότητα του χρόνου" είναι μία τυχαία φιλοσοφική άποψη. Η οικεία έννοια "χρόνος" είναι μία έννοια καθοριστική για την επιστήμη της φυσικής και συνδέεται με όλα τα υπόλοιπα μεγέθη και τις φυσικές δυνάμεις. Η "θεωρία του τελειωμένου χρόνου" δεν οδηγεί την έρευνα μακριά από την εμπειρία και τον επίγειο κόσμο. Αντιθέτως, μπορούμε να αναζητήσουμε στα φαινόμενα γύρω μας τα σημάδια που ενισχύουν αυτή την άποψη. Τα σημάδια και οι παρατηρήσεις ενισχύουν την άποψη ενός Σύμπαντος που δεν εξελίσσεται απεριόριστα στο χρόνο, το οποίο δεν εκτείνεται άπειρα απομακρυνόμενο, δεν περιέχει άπειρη ποσότητα ενέργειας και αυτό το Σύμπαν στο σύνολο ενός χρόνου είναι πάντοτε αυτό το ίδιο. Ή μήπως ενισχύουν την άποψη ενός Σύμπαντος άπειρου στο χρόνο και στο χώρο, το οποίο διαρκώς εξελίσσεται και στο πέρασμα του χρόνου γίνεται κάποιο διαφορετικό, με άπειρο αριθμό πραγμάτων, σε άπειρες αποστάσεις και γενικά με άπειρες ποσότητες; Η εμπειρία και η επιστήμη μπορούν να δώσουν την απάντηση και στις δύο περιπτώσεις, ακόμα και αν η θεωρητική σκέψη ενός προ­σώπου αδυνατεί. Ας μην αποφεύγουμε, λοιπόν, τις σκέψεις που δεν μας ευχαριστούν ή δεν κατανοούμε καλά, εκστομίζοντας επιπόλαια τις λέξεις "θεωρία" και "φιλοσοφία", αναμένοντας ότι με αυτές τις φράσεις θα αφοπλίσουμε την αξιοπιστία και τη δύναμη της λογικής.

Το όριο στη διαιρετότητα του χρόνου είναι ένα από τα σημαν­τικά συμπεράσματα της φιλοσοφικής θεωρίας του Τελει­ωμένου Χρόνου και οι εκπληκτικές συνέπειες του ορίου αυτού μάλλον, δεν έχουν αναζητηθεί επιτυχώς και σίγουρα δεν έχουν γίνει όλες γνωστές ούτε έχουν κατανοηθεί από κανέναν μέχρι τώρα. Στο χώρο της φυσικής έχουν παρατηρηθεί φαινόμενα και σχέσεις που ανοίγουν το δρόμο για την κατανόηση της δομής του Σύμπαντος και της ύλης και έχουν πλησιάσει κοντά στην λύση του αινίγματος. Όμως η γνώση έχει προκύψει από τυχαίες παρατηρήσεις και από την απελευθέρωση της φαντασίας πολλών πρωτοπόρων στην προ­σπάθειά τους να ερμηνεύσουν τα παράδοξα φαινόμενα, τα οποία έχουν παρα­τηρήσει και προκαλούν αμφιβολίες για τις επι­στημο­νικές κατακτήσεις τους. Όταν όμως η γνώση είναι αποσπα­σματική και συγκεχυμένη από το πλήθος των λεπτο­μερειών και η επίμονη προ­σπάθεια να ερμηνευτούν οι παρα­τηρήσεις γίνεται από ελάχιστους δημιουργικά σκεπτόμενους φυσικούς, αυτό έχει σαν συνέπεια να αγνοούμε ακόμα σημαντικές σχέσεις που έχουν με­ταξύ τους τα παρα­τηρημένα φαινόμενα.

*