(ΠΛΗΡΕΣ) ΣΥΜΠΑΝ - ΔΥΝΑΜΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ - ΚΥΜΑΤΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ

Η αρχή και η εφαρμογή των φυσικών νόμων

Η λανθασμένη κατεύθυνση (και με τυχαίες παρατηρήσεις) της σύγχρονης έρευνας αποκαλύπτεται με ένα γνωστό ερώτημα. Οι σύγχρονοι κοσμολόγοι κάνουν το λογικό ερώτημα: πώς όλα τα διαφορετικά μέρη του Σύμπαντος ήταν σε θέση να συγχρονίσουν την αρχή της επέκτασής τους και να εξελιχθούν σε όλες τις κατευθύνσεις με τους ίδιους νόμους; Αυτό ονομάζεται "πρόβλημα του ορίζοντα". Προσπαθούν να αποφύγουν το πρόβλημα με τη θεωρία ενός πληθωριστικού Σύμπαντος. Υποστηρίζουν ότι στην αρχή του Κόσμου και για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, η επέκταση ήταν ταχύτερη από το φως. Εδώ έχουμε διατυπώσει το ερώτημα κάπως διαφορετικά και πιο εύστοχα: Πώς η ύλη έχει τη δομή της; Πώς οι νόμοι εφαρμόζονται και η ύλη δεν διαλύεται, αλλά μάλλον η ίδια ύλη σχηματίζεται στο βάθος του χρόνου και του χώρου; Πώς η ύλη διανέμεται έτσι δημιουργικά και με νόμους, διατηρώντας έτσι μια παγκόσμια ισορροπία; Η ύλη σε απόσταση δισεκατομμυρίων ετών φωτός εμφανίζεται με τα ίδια σωματίδια, φορτίο, μάζες, νουκλεο-σύνθεση και άλλες διεργασίες κλπ. Δεν είναι προφανές ότι μικρές ποσότητες καταφέρνουν να σχηματίσουν δεσμούς και να έχουν ιδιότητες. Η σταθερότητα θα ήταν ένα σπάνιο φαινόμενο, αν όχι αδύνατο και θα μπορούσε να μην υπάρχει αλληλουχία στα πράγματα. Το γεγονός ότι υπάρχει ένα υλικό σώμα σε μια θέση και έχει μια μορφή ή ότι τα σωματίδια είναι σωματίδια με ιδιότητες, αυτό είναι ένα ανεξήγητο φαινόμενο. Προκειμένου να εξηγηθούν, χρειάζονται νόμοι, οι οποίοι δεν βασίζονται σε κανένα σώμα, ούτε σε μεμονωμένα σωματίδια. Όταν λέμε αφηρημένα ότι οι νόμοι εφαρμόζονται στη φύση ή ότι υπάρχουν νόμοι στην ίδια την ύλη, τότε αποκρύπτουμε ένα πλήθος φαινομένων, τα οποία διερευνούνται στη σύγχρονη φυσική. Η ύλη είναι μια αδιανόητα μεγάλη ποσότητα συστατικών (δομικά στοιχεία). Η αρχή των νόμων είναι ξεχωριστά σε κάθε μικροσκοπικό στοιχείο; Κάθε μεμονωμένο σωματίδιο έχει μέσα του, τους ίδιους νόμους που έχουν όλα τα άλλα σωματίδια; Οι νόμοι που παρακινούν κάθε σωματίδιο, πώς ενεργούν έτσι ώστε μετά τη συνάντηση με κάποια άλλα σωματίδια να σχηματιστούν μόρια, δημιουργούνται νέες ιδιότητες και πράγματα που έχουν διάρκεια; Πώς κάθε σωματίδιο έχει τις ίδιες ρυθμίσεις ή κινητοποιείται από τους ίδιους νόμους, όπως και τα άλλα σωματίδια; Η υποδιαίρεση των σωμάτων φθάνει σε ελάχιστες ποσότητες. Αυτές οι ποσότητες είναι αρχικές για τον Κόσμο ή είναι στο τέλος μιας θεωρητικής διαίρεσης του Κόσμου;

Κανείς δεν είναι πεπεισμένος, πώς ξεκινάει κάτι τυχαία ή από μια πλειάδα μεμονωμένων πραγμάτων και ακόμα πιο απίθανο από μικροσκοπικά και αόρατα πράγματα όπως είναι τα σωματίδια και έτσι όλα μαζί καταφέρνουν να διευθετούνται και να συνδυάζονται πολύπλοκα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ότι συνδυάζονται με τέτοιους τρόπους που παράγονται οι νόμοι, επιτυγχάνεται η ισορροπία και τα σωματίδια είναι δημιουργικά και εποικοδομητικά με το πέρασμα του χρόνου. Όλοι οι φιλόσοφοι που προσπάθησαν να εξηγήσουν την αρχή των πραγμάτων και τους νόμους του κόσμου, την ίδια δυσκολία αντιμετώπισαν. Μέχρι σήμερα, με τις πιο προηγμένες γνώσεις και τα πιο ανεπτυγμένα όργανα, οι σύγχρονοι ερευνητές έχουν κολλήσει εκεί: πώς εισάγονται οι νόμοι και επιπλέον, σε έναν ατέλειωτο κόσμο και σε ασταμάτητη κίνηση (κινητικότητα). Εάν σταματήσουμε με τη γενική δήλωση, ότι ο Κόσμος διέπεται από νόμους, τότε καλύπτουμε αυτό το θεωρητικό πρόβλημα. Ακριβώς όπως κάποιοι σύγχρονοι ερευνητές κάλυψαν το θεωρητικό πρόβλημα, το πώς έγινε η Μεγάλη Έκρηξη (η οποία δημιούργησε το χώρο-χρόνο), όταν είπαν, ότι η φυσική δεν ισχύει πριν από μια τέτοια στιγμή της δημιουργίας. Αποδέχτηκαν μια εικασία χωρίς λογική σκέψη, αλλά στη συνέχεια βασίστηκαν στη λογική σκέψη για να συμπεράνουν ότι η φυσική ακυρώνεται. Πράγματι, δεν είναι προφανές ούτε αρκεί, αν λέμε τόσο αφηρημένα, ότι ο υλικός κόσμος διέπεται από νόμους. Αυτή είναι μια απλοϊκή σκέψη για τα παιδιά, όπως όταν οι φιλόσοφοι μιλούσαν για την ύλη, χωρίς να λένε τίποτα για το πώς αυτή έχει τη δομή και τις ιδιότητές της και πώς παράγεται ένα πλήθος φαινομένων με την κινητικότητα των μορίων. Πρέπει να σταματήσουμε αυτή την εξίσωση του Κόσμου με την ύλη. Ο Κόσμος ως ενιαίο και πλήρες σύνολο είναι κάτι μοναδικό και αντίθετο με την ύλη. Η ύλη είναι λίγα κομμάτια του παζλ και έτσι όπως είχε γράψει ένας νεαρός: η ύλη είναι η έλλειψη πραγματικότητας ή είναι μια ελάχιστη πραγματικότητα μέσα στο πλήρες σύμπαν. “Ίδια δομικά στοιχεία” σε όλη την έκταση του παγκόσμιου χώρου, για εμάς σημαίνει “ίδιες διακυμάνσεις ενέργειας” και “ίδιες διαδικασίες” για την επαναφορά της ισορροπίας.

Μια από τις πιο σημαντικές απορίες είναι η ίδια η ύπαρξη νόμων, ότι οι ίδιοι νόμοι ισχύουν για ένα απίστευτα μεγάλο μέρος του Κόσμου. Καθόλου δεν είναι προφανές πώς οι φυσικές δυνάμεις παράγονται και εφαρμόζονται με τους νόμους και εμπλέκονται στη διατήρηση ενός ποιοτικού κόσμου και όχι απλώς στη διατήρηση μιας παγκόσμιας ποσότητας ή ποσότητας ανακατωμένων πραγμάτων. Αυτές οι παρατηρήσεις σχετικά με τους νόμους, τη φυσική τάξη, την εξέλιξη, την ισορροπία και τον παγκόσμιο χώρο χρειάζονται μια πειστική εξήγηση. Αυτή η εξήγηση αρχικά ονομάστηκε "Θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου και της Σχετικότητας της Ενέργειας". Πιο εύστοχα ονομάστηκε "Θεωρία του Τελειω­μένου Χρόνου ή του Ταυτόχρονου Σύμπαντος και του Χώρου ως Κοινό­χρηστη Ποσότητα Ενέργειας'' και έχει διατυπωθεί πιο προχωρημένη στην αγγλική πραγματεία:

Complete Universe, Dynamic Space, Wave Phenomena. How the natural laws and forces are applied. The fundamental concepts for a rational Cosmology (Cosmonomy)
|SET| ISBN 978-618-85170-1-1, |A| ISBN 978-618-85170-2-8, |B| ISBN 978-618-85170-3-5, ©2021

Ένας πιο διαφωτιστικός τίτλος δόθηκε σε μια πιο πρόσφατη παρουσίαση (©2023): "Ένα (πλήρες) και σταθεροποιημένο Σύμπαν που φαίνεται σαν ελεύθερος χώρος. Υπότιτλος: Η ορθολογική ερμηνεία για την ύλη ως ταλαντώσεις ενέργειας σε μια κοινόχρηστη ποσότητα, που υπάρχει ως δυναμικός χώρος".