Αν η διάνοιά μας είναι περιορισμένη όπως των άλλων ζώων, μπορούμε να επα­ναπαυόμαστε στα μικρά όρια της αβέβαιης ύπαρξής μας, να βλέπουμε τα πράγματα έτσι όπως εξυπηρετείται η διατήρηση της ανοησίας μας και να αισθανόμαστε με τις δραστηριότητές μας πως γίναμε σημαντικοί για πάντα, όπως πίστεψαν αναρίθμητοι άλλοι πριν από εμάς.

Αυτή τη στιγμή, χιλιάδες δυστυχισμένοι και αθώοι άνθρωποι, παιδάκια, πατέρες, μητέρες... έχουν απλωμένο το χέρι και μας ζητάνε με δάκρυα στα μάτια να τους βοηθήσουμε. Μας παρακαλούνε να τους σώσουμε, όμως δεν έτυχε να βρί­σκονται εμπρός στα μάτια μας ή είμαστε ανήμποροι να τους βοηθήσουμε!