ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΘΙΚΗ ΤΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ

<•> Ηθική, ευτυχία και σκέψη

Με τις φαντασιώσεις, με την υπερεκτίμηση του ρόλου μας στον κόσμο και σχηματίζοντας ένα πρότυπο ζωής με επιλογή μερικών πλεονεκτημάτων, τα οποία συνέπεσαν στη ζωή μερικών επιτυχημένων προσώπων, έτσι μην περιμένουμε καλή τύχη. Όταν γνωρίζουμε ότι ο άνθρωπος είναι ένα ζώο με φαντασιοπληξία, εγωισμό και με λογική του απατεώνα, τότε αυτή η γνώση είναι μέρος της αυτογνωσίας μας. Θα μιλήσουμε για την ευτυχία με αυτογνωσία ή με περιστασιακές εκτιμήσεις για τη ζωή και τα πράγματα; Η ευτυχία είναι κάτι πιο ήσυχο, που έρχεται ως ηθική ανταμοιβή και με τη σφαιρική επί­γνωση της πραγματικότητας. Με την επίγνωση της πραγματικότητας δεν εννοούμε μια ζωή χωρίς όνειρα και φαντασία. Τα όνειρα και η φαντασία χρειάζονται διότι με αυτά εξασθενεί η ψευδαίσθηση μιας (υλιστικής) πραγμα­τικότητας περιορισμένης στις αισθήσεις. Η ευτυχία δεν μπορεί να είναι η αντα­μοιβή, όταν την επιδιώκουμε απο­φεύγοντας να γνωρίσουμε την άγνοιά μας, τις δυσά­ρεστες αλήθειες, ζώντας σαν μέσα στο όνειρο, χωρίς να το σκεφτόμαστε, ανε­ξάρτητα από την εσωτερική μας ποιότητα και βασιζόμενοι στη τυφλή πίστη, ότι η τύχη θα τα φέρει σ' εμάς έτσι ευνοϊκά όπως θα θέλαμε. Μόνο μια διάνοια απαλλαγμένη από τον εγωκεντρισμό και ευχαριστημένη άμεσα από τον εαυτό της μπορεί να συμπεριφέρεται αμερόληπτα, με επίγνωση των περιορισμών της, χωρίς τις αντιδράσεις που προκαλούν οι προσδοκίες και οι διαψεύσεις από τη δράση μέσα στον κόσμο και με κατανόηση της ξεχωριστής ζωής των άλλων πλασμάτων. Όταν έρχεσαι στον κόσμο ως παιδί, συμπερι­φέρεσαι με την εκτίμηση ότι όλος ο κόσμος είναι ή θα γίνει δικός σου. Όταν φεύγεις πλήρης ημερών, έχεις μάθει ότι πολλά είναι τα εμπόδια στη ζωή και καθοριστική η τύχη. Και αν έχει καθαρίσει η σκέψη από τις φαντασιώσεις, ευχαριστείς το Θεό που γεννήθηκες και εκτιμάς πιο σημαντικό να αρκείσαι στο σοφό εαυτό σου. Ο εγωκεντρισμός είναι η πιο μεγάλη καταστροφή όχι μόνο γιατί προκαλούνται βλάβες, ζημιές και εκρήξεις μέσα στην κοινωνία, όχι μόνο γιατί φέρνει τον έναν άν­θρωπο σε σύγκρουση με τον άλλο και πολλές φορές τον γελοιοποιεί. Ο εγω­κεντρισμός είναι η πιο μεγάλη καταστροφή, γιατί είναι άμεση καταστροφή αυτής της ίδιας της διάνοιας, είναι αυταπάτη, παράνοια, είναι απόκρυψη της αλήθειας από τον εαυτό της και φυγή προς την άγνοια: με μια λέξη είναι παραπλάνηση (ή εξαπάτηση) της ύπαρξης.

>>>► Κατεβάστε τις θεμελιώδεις σκέψεις του 2ου μέρους της παγκόσμιας Ηθικής με εσωτερικό προσανατολισμό