Η ΗΘΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

<•> ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΔΙΩΚΟΝΤΑΙ, ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΕΞΥΠΗΡΕ­ΤΟΥΝΤΑΙ ΟΜΑΔΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΚΑΙ ΜΕ ΣΧΕΣΕΙΣ ΑΝΤΑ­ΓΩΝΙΣΜΟΥ (6)

Φυσιολογική η παράνοια και η φαντασίωση στη ζωή, όπως είναι φυσιολογικά οι ασθένειες, τα γηρατειά, ο θάνατος, οι αντιθέσεις στη ζωή και φυσιολογικά έρχεται κάτι το νέο και το ανατρεπτικό. Οι δολοφόνοι θα μπορούσαν να ενωθούν σε ομάδα με έναν πρόεδρο και να ζητήσουν αλλαγή στη νομοθεσία και τα δικά τους δικαιώματα... Αν ακόμα αυτό δεν έχει γίνει, δεν ευνόησε ο αριθμός τους ανά περιοχή που είναι σχετικά μικρός και όχι επειδή οι ανθρώπινοι νόμοι δεν προσαρμόζονται ή βασίζονται σε πειστικές σκέψεις και μπορούν να εφαρμόζονται. Μόνο η Ηθική με τις εσωτερικές αξίες, με τις αμερόληπτες σκέψεις για τους υλικούς περιορισμούς της ζωής και για το αποκορύφωμα της εξέλιξης της ζωής μέσα στο πνεύμα, έχει τη δύναμη της Επιστήμης και ενός παγκόσμιου θεσμού για να εμποδίσει μια τέτοια κοινωνική εξέλιξη. Ενώ η ψυχολογία με την οποία συνορεύουν, πρέπει να περιοριστεί στο φυσιολογικό και στη σχετικότητα της ανθρώπινης συμπεριφοράς ανάλογα με το μεταβαλλόμενο περιβάλλον και με τις εμπειρίες. Διότι, ακόμα και όταν ο κανόνας για τους ανθρώπους γίνει να κλέβουν, να πραγματοποιούν σεξουαλικές επιθυμίες χωρίς φραγμούς και να δηλητηριάζουν τον οργανισμό τους, μόνο η Ηθική επιστήμη μπορεί να τολμήσει να καταγγείλει και να κατηγορήσει το φυσιολογικό και τον κανόνα, σαν φαινόμενα ή καταστάσεις από συμπεριφορά ζώου, από επιλογές με εξωτερικές αξίες και από πνευματική αδυναμία. Μόνο η επιστήμη για τη σχέση της ζωής με τις πνευματικές αδυναμίες μπορεί να αποδείξει, ότι αυτά τα ανήθικα φαινόμενα δεν συμφωνούν με τις παγκόσμιες εσωτερικές αξίες, με τις λογικές αρχές και με τον πνευματικό προορισμό της ζωής. Το «φυσιο­λογικό» δεν είναι οπωσδήποτε το «Ηθικό» αφού η ζωή δεν ξεκινάει με σοφία, με επι­στημονική σκέψη, κατανόηση και αμερο­ληψία, αλλά αντιθέτως με τεράστια άγνοια και φαντασιώσεις. Μέσα σε ένα ανασφαλές περιβάλλον, στο οποίο οι άνθρωποι εξοικει­ώνονται και προσαρμόζονται πονηρά και εγωκεντρικά για να επιβιώσουν. Και τελικά δεν είναι ηθικό για έναν υπεύθυνο και αξιό­πιστο άνθρωπο να συμ­περιφέρεται και να αντι­δράει περι­ορισμένος στα ζωώδη ένστικτα και να προσαρ­μόζεται χωρίς αντιστάσεις στις κοινω­νικές περι­στάσεις που ευνοούν τον υποκριτή, το δολο­πλόκο, το δημαγωγό, τον κερδο­σκόπο, τον πλεονέκτη, τον πιο πειστικό παραμυθά, ενώ αποθαρ­ρύνουν τον πνευματικό τρόπο ζωής με τις λιγό­τερες υπο­σχέσεις του. Αυτές οι δια­πιστώσεις (για τη σχέση των εξωτερικών σκοπών με τις φαντα­σιώσεις, ενώ των εσωτερικών αξιών με τη παγκόσμια πραγ­ματικότητα) προκαλούν τριγμούς σε πολλές θεωρίες για την ανθρώπινη συμπεριφορά, για την οργάνωση της κοινωνίας και για το ρόλο του κράτους. Αποδεσμεύουν τους στόχους του ανθρώπου από τον κανόνα της υλικής φύσης και από τις περιστασιακές ηδονές και αντί για την ελευθερία του αλήτη και του ζώου αποθεώνουν την αυτο­συγκράτηση ενός πνεύματος με αυτογνωσία.

Υπάρχει μια παλιά λέξη, της οποίας το νόημα αν και είναι κάπως αλληγορικό, είναι το πιο εύστοχο για να συντομεύσει ένα φαινόμενο, για το οποίο χρειάζονται πολλές σκέψεις και γνώσεις. Έτσι, όπως είναι και άλλες τέτοιες λέξεις λ.χ. η ψυχή και το πνεύμα. Η λέξη "αλητεία" σημαίνει περίπου λυμένος, χωρίς σταθερό τόπο ή χωρίς λουρί κάπως αλληγορικά. Δηλαδή έτσι όπως γίνεται αντίστοιχα με τον ανήθικο άνθρωπο που συμπεριφέρεται ασυγκράτητα, χωρίς αρχές, χωρίς φραγμούς. Σε αντίθεση με τις ρυθμιστικές σκέψεις που εισάγει η Ηθική με εσωτερικές αξίες και η επίγνωση της ευρύτερης πραγματικότητας. Στις κοινωνίες ιδιαίτερα των λεγόμενων δυτικών χωρών, αυτό το φαινόμενο της αλητείας έχει καμουφλαριστεί με τη λέξη της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Έχει βρει ερείσματα στη ψυχολογία, στήριξη από το κράτος για την εμπορευματοποίηση όλων των πραγμάτων και ολόκληρες οι κοινωνίες σχεδόν έχουν μεταλλαχθεί σε σπουδαστήρια της αλητείας με προοπτική ανώτερου πτυχίου. Οι φραγμοί εισάγονται από την άλλη πλευρά για τη ζωή όσων επιλέξουν να ζήσουν ασυμβίβαστοι με αυτή την κοινωνία απατεώνων (με ευρύτερη έννοια) και μεγαλομανών. Η ελευθερία των μεν (η αλητεία χωρίς φρένο, μέχρι την ακραία απληστία, σαν λυσσασμένα σκυλιά χωρίς λουρί) καταπιέζει και στερεί την ελευθερία των δε, και φυλακίζει την προοπτική όσων δεν μπορούν ή δεν επιθυμούν να μεταχειριστούν όλα τα μέσα, και να δώσουν όλη τους τη ψυχή για την επίτευξη των στόχων τους. Η λέξη "αλητεία" εκφράζει μια ευρύτερη ανηθικότητα από αυτή που σκεφτόμαστε με τη φανερή μορφή ενός βρομιάρη και πρόστυχου νέου που με τη συμπεριφορά δεν σέβεται τους άλλους δίπλα του. Η ζωή χωρίς την επίγνωση των εσωτερικών αξιών και χωρίς φρένο στην κερδο­σκοπική και εγωιστική δράση είναι η αλητεία και ο "κακός δρόμος" των καλο­ντυμένων, που ξε­περνάει τη φαντασία μας. Αυτή όχι μόνο δεν είναι φανερή και δεν απαγο­ρεύεται, αλλά αυτή μετα­μορφώνεται έξυπνα για να κερδηθεί η εμπιστοσύνη του κόσμου και οι πολιτικοί νόμοι χρησιμοποιούνται αδίστακτα. Ένας ανήθικος άνθρωπος χωρίς αξιόποινες πράξεις μπορεί να γίνει πιο σιχαμερός και πιο βλαβερός από ένα φυλακισμένο. Οι διαπιστώσεις για την εξαπλωμένη ανηθικότητα στην κοινωνία εκφράζονται εύκολα, υποβαθμισμένες, κοινότοπα και χωρίς την επιμονή που χρειάζεται για την επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων. Έχουν προηγηθεί πολλοί αιώνες άθλιας ιστορίας και στην εποχή μας με την παγκόσμια εμπειρία και ανάπτυξη, όλες οι έξυπνες προσπάθειες δεν δείχνουν ένα αισιόδοξο μέλλον. Τα δυστυχήματα, οι πολεμικές συγκρούσεις, οι ακραίες οικονομικές ανισότητες, οι σκληροί ανταγωνισμοί μόνο για το κέρδος και από ευθιξία, η δουλεία, οι ασθένειες από την κατάχρηση των χημικών υλών, τα εκβιαστικά διλήμματα των πολιτικών, οι συμμορίες των απατεώνων που βαφτίζονται "συνεργασίες", η εγκληματικότητα, η διαρκής ανασφάλεια στην καθημερινή ζωή πρέπει να εξαλειφθούν το συντομότερο. Και όλα αυτά θα γίνει δυνατό να εξαλειφθούν όταν ενδιαφερθούμε ειλικρινά και αποφασίσουμε να εγκαταλείψουμε πολλές από τις φαντασιώσεις και τις δυνατότητες που απολαμβάνουμε περιστασιακά στη δική μας ζωή και ιδιαίτερα με την ανήσυχη σκέψη σε τι κόσμο μεγαλώνουν τα παιδιά.